«Μέχρι το 2009 ήμουν μάχιμος δημοσιογράφος -υπήρξα διευθυντής της Βραδινής από το 2000 μέχρι το 2004, ύστερα παρέμεινα ως αρθρογράφος. Από τότε συνεχίζω να γράφω σποραδικά σε εφημερίδες και περιοδικά. Αλλά τα έφερε έτσι η ζωή… Ίσως ευθύνεται το γεγονός ότι η επιτυχία μου ως συγγραφέας με έκανε να προχωρήσω σε ένα άλλο μονοπάτι. Και η αλήθεια είναι ότι, τόσα χρόνια, ακόμη θεωρώ τον εαυτό μου δημοσιογράφο. Αγαπώ αυτό που ορίζει και προϋποθέτει η δημοσιογραφία.
Ναι. Η εμπειρία μου στη δημοσιογραφία με βοηθά στα βιβλία μου. Η έρευνα, όταν γράφεις βιβλία με ιστορικό ενδιαφέρον, είναι χαώδης. Αλλά η εμπειρία μου με βοηθά να επιλέξω τι είναι αυτό που χρειάζεται και τι όχι. Γιατί μαζεύεις μαζεύεις στοιχεία και τελικά το δύσκολο είναι τα ξεσκαρτάρεις.
Δεν επιλέγω ιστορικούς έρωτες. Επιλέγω πρόσωπα μέσα από τα οποία μου δίνεται η ευκαιρία να πω κάτι. Ο κόσμος μένει στα πρόσωπα βέβαια, γιατί αυτά είναι που στην ουσία δεσπόζουν στα βιβλία αυτά, αλλά για εμένα το σημαντικότερο είναι τι θέλεις να πεις μέσα από αυτά. Ας πούμε, στην “Ιστορία χωρίς όνομα”, μέσα από την Πηνελόπη Δέλτα και τον Ίωνα Δραγούμη μίλησα για τη σκλαβωμένη ελληνική ψυχή. Γιατί, η Πηνελόπη Δέλτα είναι μία γυναίκα που δεν έκανε ποτέ την επανάστασή της. Είναι σκλαβωμένη στην οικογένειά της, στα “πρέπει” της εποχής και δεν ακολούθησε την καρδιά της. Το βιβλίο μιλάει και για την κατοχή, για το πώς ήρθαν οι Γερμανοί και σκλάβωσαν την Αθήνα».
«Αντίθετα το “Φλόγα και άνεμος” είναι ένα βιβλίο για την ελεύθερη ελληνική ψυχή γιατί μιλάει για μία γυναίκα, την Κυβέλη, η οποία έζησε έτσι όπως ήθελε, δεν την ένοιαξε το πρέπει της εποχής. Ακολούθησε την καρδιά της και όλα τα έζησε στα άκρα και πλήρωσε το τίμημα όταν το πλήρωσε.
Τα πρόσωπα με βοηθάνε να μιλήσω και για το σήμερα. Το ολοκληρωμένο ιστορικό μυθιστόρημα δεν πρέπει να μιλάει μόνο για την εποχή που πραγματεύεται, αλλά και για τη δική μας, για την εποχή στην οποία διαβάζεται. Όχι άμεσα, έμμεσα, μέσα από αναγωγές που μπορεί να κάνει ο αναγνώστης. Υπάρχουν πολλά που μπορείς να ανακαλύψεις από το τώρα μέσα από ένα ιστορικό μυθιστόρημα που διαδραματίζεται 100 χρόνια πριν.
Σαν πατέρας δεν είμαι αυστηρός, ο γιος μου είναι το πιο σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου
Στο μυαλό μου είχα μια τριλογία του έρωτα και της πατρίδας, για το πώς οι άνθρωποι που σημάδεψαν την ιστορία του 20ού αιώνα λειτούργησαν ως κοινοί θνητοί, σαν εμάς -γιατί στο τέλος της ημέρας, όλοι αυτό είμαστε- και ύστερα, πώς, μέσα από αυτούς, λειτούργησε και η χώρα μας. Το ένα βιβλίο είναι η “Ιστορία χωρίς όνομα”, το δεύτερο το “Φλόγα και άνεμος”, το τρίτο θα έρθει κάποια στιγμή.
Και ξέρεις αυτά τα βιβλία δεν θα τα έγραφα αν δεν είχε γεννηθεί ο γιος μου, που σήμερα είναι 9 ετών. Όσο ματαιόδοξο και αν ακούγεται, έκανα τη σκέψη ότι θα ήθελα να αφήσω ένα είδος διαθήκης στη γενιά του και τον ίδιο. Θέλω μέσα από τα βιβλία αυτά να καταλάβει τι άνθρωπος ήμουν, πόση τρυφερότητα είχα μέσα μου, πόση ανθρωπιά, πόσο σεβασμό σε κάθε είδους διαφορετικότητα. Επίσης, μέσα από τα βιβλία μου θα ήθελα να μάθει και κάποια στοιχεία για τη χώρα του. Η Ελλάδα δεν είναι μόνο οι σαχλοεκπομπές, τα ριάλιτι και οι τράπερς. Είναι και κάποιοι άνθρωποι που σημάδεψαν τις εποχές, που έφυγαν, που πάλεψαν, που δούλεψαν, οραματίστηκαν κάτι καλύτερο».
