Ο Στέλιος Μάινας προτιμά τους καλούς ήρωες. Τους βρίσκει πιο ενδιαφέροντες υποκριτικά. Να όμως που στον «Σασμό» παίζει έναν κακό, έναν εγκληματία. Και τον δυσκολεύει. Ισως γιατί και ο ίδιος είναι ένας άνθρωπος θετικής αύρας, ένας καλλιτέχνης με ευαισθησίες που έχει κερδίσει την αγάπη του κοινού. Φέτος κάνει παράλληλα θέατρο, παίζει στο «Dogville» του Λαρς Φον Τρίερ, γράφει για θέματα που του γεννούν ερωτήματα. Και μαζί μιλάμε γι΄αυτά και γι΄άλλα πολλά.
Συνεργασίες οικογενειακού τύπου
«Χρόνια τώρα, δύο είναι τα κριτήριά μου: Το έργο και οι συνεργάτες. Τα έργα είναι εκεί και περιμένουν, δεν θα πάθουν τίποτα. Οι συνεργασίες μένουν. Θέλω να αισθάνομαι οικογένεια στην σκηνή, όχι να΄ναι ένα περιβάλλον απλώς επαγγελματικό. Θέλω να΄χω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους κι αυτοί σε μένα.
Δεν έχω κάνει ποτέ δουλειά που να μην αισθάνομαι καλά εγώ -μπορεί να μην μου βγει, αλλά θέλω να βρίσκομαι σ΄ένα περιβάλλον προστατευμένο, γιατί νιώθω εκτεθειμένος και απροστάτευτος. Οπως όλοι οι ηθοποιοί. Θέλω να είμαι ελεύθερος και άνετος στις συνεργασίες μου.
Το “Dogville” είναι από γραφής ένα σενάριο, θεατρικό. Το έργο έχει πάρει δάνεια απ΄τον Μπρεχτ και ακολουθεί μια συγκροτημένη πορεία, γι΄αυτό και έχει αποτέλεσμα. Μαζί με τη θεματολογία του, που είναι πολύ επίκαιρη, παρ΄όλο που έχει γραφτεί πριν είκοσι χρόνια, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οι Δανοί, όπως ο Λαρς Φον Τρίερ, είναι Σκανδιναβοί με μια μεσογειακή αύρα».
Οι «ανάγκες» της σκηνής
«Εχω ανάγκη της ειλικρίνειας στη σκηνή και εκτός -του ενός επιπέδου και πάνω. Θέλω να μιλάμε κοινή γλώσσα. Για μένα το πιο σημαντικό είναι η συνομιλία, γιατί πιστεύω ότι αυτό είναι που μεταφέρεις σαν άτομο στη ζωή σου. Είτε το θέλεις είτε όχι επί σκηνής δείχνεις ποιος είσαι, δεν μπορείς να κρυφτείς.
Αυτό που εγώ προσφέρω είναι ένα μικρό εσώτερο προσωπικό μου κομμάτι που είναι αληθινό και το ίδιο θα΄θελα απ΄τους υπόλοιπους. Δεν το απαιτείς, το επιζητάς. Γι΄αυτό και νιώθω καλύτερα στις καλές συνεργασίες. Αισθάνομαι σε πολλά θέατρα σαν στο σπίτι μου, κι αυτό το οφείλω στους ανθρώπους».