«Ήταν τιμή για μένα»: Ο Γάλλος στρατιωτικός γιατρός που ήρθε στην Ελλάδα για να βοηθήσει στις πυρκαγιές

Ο Πιέρ μιλά άπταιστα ελληνικά, καθώς έζησε εδώ τα εφηβικά του χρόνια. Πήγε σχολείο, έκανε φίλους και μπορεί να έφυγε, αλλά κράτησε για πάντα την Ελλάδα στην καρδιά του. Επέστρεψε, όχι για να μείνει μόνιμα, ούτε για διακοπές, αλλά για να κάνει το καθήκον του.

Βοήθησε με τον τρόπο του στην αντιμετώπιση των φωτιών και νιώθει ευγνωμοσύνη για την υποδοχή που είχε μαζί με τους συναδέλφους του από τους Έλληνες πολίτες.

Μίλησε στο BOVARY για την εμπειρία του με τις φωτιές αλλά και για την μεγάλη του αγάπη για την Ελλάδα...

«Γεννήθηκα στο Μονπελιέ αλλά ταξίδεψα πολύ με τους γονείς μου. Ήρθαμε στην Ελλάδα, όπου και μεγάλωσα. Έζησα στην Αθήνα από τα 11,5 μέχρι τα 17 μου, πεντέμισι χρόνια. Στη συνέχεια, γύρισα στη Γαλλία να σπουδάσω Ιατρική, στο Μονπελιέ. Έγινα στρατιωτικός γιατρός στο Στρατιωτικό Πυροσβεστικό τμήμα της Μασσαλίας, όπου και δουλεύω μέχρι και σήμερα».

Η αποστολή στην Ελλάδα

«Όταν η Ελλάδα ζήτησε ευρωπαϊκή βοήθεια για τις φωτιές, ήρθαμε αμέσως. Έχουμε έτοιμες ομάδες που στέλνουν έναν γιατρό και έτυχε να είμαι εγώ αυτός. Στην αρχή, ήρθαμε 40 άτομα στο πρώτο τμήμα, με αεροπλάνα και εξοπλισμό, χωρίς οχήματα. Τις πρώτες 5-6 ημέρες, ήμασταν στις Αφίδνες και στη Βαρυμπόμπη. Στη συνέχεια, ήρθε το δεύτερο κομμάτι του τμήματος με άλλα 99 άτομα και οχήματα. Από εκεί, πήγαμε στην Πελοπόννησο, στη Γορτυνία. Μείναμε συνολικά 12-13 ημέρες.

Έχω εκπαιδευτεί ως στρατιωτικός γιατρός και όχι ως πυροσβέστης. Η δουλειά μου δεν είναι να σβήνω φωτιές. Αυτό που πρέπει να ξέρω είναι ποιος είναι ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουν οι πυροσβέστες και το τι πρέπει να κάνουν σε δύσκολες καταστάσεις. Είμαι πιο πίσω από αυτούς, αλλά είμαι όλη την ώρα έτοιμος να τους φροντίσω αν γίνει κάποιο ατύχημα ή υπάρξουν θύματα. Έχω μαζί μου βαρύ ιατρικό εξοπλισμό ώστε να τους φροντίσω, αν χρειαστεί».

Η εμπειρία

«Είναι δύσκολο να το περιγράψω. Είμαι περήφανος που πήγα. Είχα την ευκαιρία να προσφέρω κάτι στην Ελλάδα και να βοηθήσω. Ήταν τιμή για μένα. Ας μην έχω ελληνική υπηκοότητα, η καρδιά μου είναι στην Ελλάδα.

Οι φωτιές ήταν πολύ μεγάλες. Το μεσογειακό περιβάλλον το ξέρουμε, ειδικά στην Μασσαλία. Δεν ήμασταν, όμως, καθόλου εξοικειωμένοι με την περιοχή των πυρκαγιών. Δεν ξέραμε από που να αρχίσουμε, ήταν δύσκολο. Έχουμε την ίδια βλάστηση, αλλά οι πυρκαγιές ήταν πολύ μεγάλες στην Ελλάδα.

Το πρώτο σημαντικό είναι η οργάνωση. Οι Έλληνες πυροσβέστες είχαν κάνει καταπληκτική δουλειά. Αυτό που κάναμε εμείς όταν φτάσαμε, πέρα από την κατάσβεση, ήταν να ανοίξουμε δρόμο στο δάσος, να κόψουμε δέντρα, ακόμη και αυτά που δεν είχαν καεί ώστε να μην εξαπλωθεί η φωτιά».

Η αγάπη για την Ελλάδα

«Έφυγα το 2007 από την Ελλάδα, ερχόμουν, όμως, για διακοπές κάθε χρόνο ως το 2010. Είχα να έρθω από τότε, σχεδόν 10 χρόνια.

Κατέβαζα ελληνικές εφημερίδες και διάβαζα, για να μην ξεχάσω τα ελληνικά μου. Για 5-6 χρόνια, όμως, δεν μιλούσα καθόλου. Τώρα τελευταία, εδώ και 1,5-2 χρόνια, προσπαθούσα να βάζω ελληνικούς υπότιτλους στις ταινίες για να τα θυμηθώ. Όταν με έστειλαν στην Ελλάδα, φοβόμουν ότι θα τα είχα ξεχάσει. Αλλά ακούγοντας τους Έλληνες, τα θυμήθηκα.

Έχω φίλους στην Ελλάδα και την Κύπρο. Κάθε χρόνο λέω ότι θα έρθω αλλά με τον κορωνοϊό δεν μπόρεσα. Έγινα μπαμπάς πριν δύο μήνες, θα περιμένω λίγο να μεγαλώσει η κόρη μου και θα έρθουμε με τη σύζυγό μου.

Μου λείπουν τα πάντα από την Ελλάδα. Μου λείπει η Ελλάδα. Ήταν τα καλύτερά μου χρόνια εκεί. Προσπαθώ να μιλήσω λίγο ελληνικά στην κόρη μου, να διαβάζω, να ακούω ελληνική μουσική. Προσπαθώ να κρατήσω επαφή.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για το πόσο καλά μας φέρθηκαν στην Ελλάδα όταν ήρθαμε. Από νερό και φαγητό δεν ξεμείναμε ποτέ. Μας έφερναν τα πάντα. Οι Γάλλοι εντυπωσιάστηκαν με το πόσο καλά τους φέρθηκαν αλλά και από τη δουλειά των Ελλήνων πυροσβεστών».