«Τι μου αρέσει να δημιουργώ περισσότερο; Εξαρτάται από την έμπνευση, τη στιγμή, μπορεί και την εποχή. Για παράδειγμα, έχω κάνει αυτά τα έργα που θυμίζουν ρούχα, αλλά δεν είναι -όπως εσώρουχα και πουκάμισα. Σε εκείνη τη φάση, λοιπόν, με ενδιέφερε να δω πώς μπορώ να μιμηθώ ένα ρούχο χρησιμοποιώντας το χαρτί, το οποίο βέβαια πρακτικά είναι άχρηστο, δεν μπορεί να φορεθεί. Είναι τέχνη.
Όλα είναι πειραματισμοί. Μπορεί να ξεκινήσω να κάνω κάτι μικρό και να πω “α θα ήθελα να το δω μεγάλο”. Και να το κάνω μεγάλο και να πω μετά “θα ήθελα να το δω σε μπλε χρώμα”. Και μετά να πω “ρε συ. έχει πολύ ενδιαφέρον, μήπως να κάνω ένα τεράστιο;”. Με εμπνέει ο χώρος που είμαι. Δηλαδή, ανάλογα με τον χώρο που είμαι, τα έργα μεγαλώνουν. Οπότε, προσαρμόζομαι στον χώρο και εμπνέομαι από τον ίδιο τον χώρο.
Έχω κάνει μια σειρά έργων που λέγονται «οργασμοί». Οι δίνες παραπέμπουν στη στιγμή που παθαίνεις τον οργασμό, της έξαψης. Προσπαθούσα να τον μιμηθώ και αυτά τα έργα είναι “ελεύθερης γραφής” -δηλαδή, ξεκινάω και με οδηγεί το ίδιο το έργο. Άλλα έργα μου είναι γεωμετρικά -δημιουργώ ένα πλαίσιο, μέσα στο οποίο δουλεύω ελεύθερα, δεν είναι όλα μετρημένα. Μπορεί να φαίνεται ότι είναι τέλεια, αλλά σίγουρα δεν είναι. Αν τα μετρήσεις, διαφέρουν. Αλλά ορίζω τις γραμμές μου και μέσα σε αυτό το πλαίσιο είμαι τελείως ελεύθερος».
«Όταν δουλεύω ένα έργο, νιώθω σαν να διαλογίζομαι. Την ώρα που κόβω το μυαλό σκέφτεται, δεν ελέγχεται, φεύγει τελείως η σκέψη. Τι σκέφτομαι; Τα πάντα, από το πώς πέρασα το καλοκαίρι και τι δουλειές έχω να κάνω αύριο, έως και να ανακαλώ στη μνήμη μου πράγματα που έχουν συμβεί στο παρελθόν και με τραυμάτισαν. Τα φέρνω ξανά στο νου μου την ώρα της εργασίας και ουσιαστικά τα αναλύω. Ή απλά ξαναπαίζει η κασέτα και να τα ξαναζώ. Σαν την ψυχανάλυση, που το ξαναφέρνεις εκείνη την ώρα στη μνήμη σου και το συζητάς και το ακούς με άλλα λόγια και σιγά-σιγά χάνει την ενέργειά του.
Ναι, με έχει βοηθήσει να λύσω και δικά μου ζητήματα. Και το κατάλαβα αφού ξεκίνησα να κάνω και ψυχανάλυση. Κατάλαβα ότι η τέχνη μου ήταν ένα εργαλείο που με βοηθούσε γιατί έκανα διάλογο με τον εαυτό μου και με το έργο μου. Όταν έφτασα σε μια συνθήκη να κάνω διάλογο και με έναν άλλον άνθρωπο, παρατηρήσαμε και οι δύο ότι εδώ μέσα, στο εργαστήριο, βρίσκεται όλη η ψυχή μου -η οργή μου, ο θυμός μου, η χαρά μου, βρίσκονται όλα εδώ. Μάλιστα, μια πολύ ωραία στιγμή ήταν όταν στην έκθεση που έκανα εδώ ήρθε η ψυχολόγος μου, που ήξερε τα πάντα για μένα, και μπορούσε κυριολεκτικά να δει κάθε στιγμή μου σε κάθε έργο μου».
«Ορόσημο στην πορεία μου θεωρώ τις συναντήσεις με ανθρώπους που μιλούν πρώτα οι ψυχές μας και ύστερα αρχίζετε να επικοινωνείτε με λόγια. Μια τέτοια συνάντηση ήταν με τη δασκάλα μου Ελένη Γιαννιώτη, αλλά με τον σπουδαίο εικαστικό Νίκο Αλεξίου, που τη θεωρώ την πιο σημαντική. Ήταν πολύ γενναιόδωρη η συζήτησή μας. Του έδειξα δύο έργα και είχε όλη τη διάθεσηη να μου δείξει πράγματα, να μου δώσει τις συμβουλές του. Ωστόσο, δεν μου έδειξε τίποτα. Μου είπε απλώς “δεν χρειάζεσαι κάτι, συνέχισε αυτό που κάνεις”. Αυτό για μένα ήταν ένα πολύ ωραίο “ΟΚ”, που σήμαινε “πολύ καλά τα πας, συνέχισε έτσι”. Και ήταν πολύ σημαντικό για μένα να το ακούω από έναν άνθρωπο, που τότε δεν ήξερα καλά-καλά ποιος ήταν, δεν είχα μπει στη διαδικασία να τον ψάξω περισσότερο. Είχα δει τη δουλειά του, φυσικά, αλλά ήμουν 22 χρονών, δεν καταλάβαινα πλήρως τη σημασία της συνάντησής μας, να σου πω την αλήθεια. Αλλά ήταν πολύ ωραία στιγμή».
«Δεν έχω όνειρο να δείξω κάτι στο εξωτερικό, δεν με νοιάζει καθόλου. Έχω όνειρο να κάνω κάποια έργα που έχω στο μυαλό μου εδώ και πολλά χρόνια, αλλά επειδή είναι μεγάλα πρότζεκτ, πρέπει να βρεθεί ο χώρος που θα χωρέσει ένα τέτοιο έργο, αλλά τον τρόπο που θα το φέρω εις πέρας, πώς θα το δουλέψω. Η μεγαλύτερη πολυτέλεια στη ζωή είναι ο χρόνο και τέτοια έργα θέλουν πολύ χρόνο και πολλή αφοσίωση. Φυσικά, θα μου άρεσε πολύ η δουλειά μου να ταξιδέψει και στο εξωτερικό -και μαζί της κι εγώ. Μου αρέσει να ταξιδεύω και να δουλεύω.
Η αισθητική για μένα είναι τρόπος ζωής και αντίληψη των πραγμάτων. Το πώς συμπεριφέρεσαι, η ευγένεια, είναι θέμα αισθητικής. Και η ενσυναίσθηση θα έλεγα, το να έχεις τη διάθεση να ακούσεις τον άλλον και να προσπαθήσεις να του πεις κάτι που θα τον βοηθήσει. Αυτό το μοίρασμα, το νοιάξιμο νομίζω, ότι είναι καθαρά θέμα αισθητικής».
