O Marios Schwab, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του οίκου Zeus + Δione, αγαπά με αυθεντικό τρόπο την Ελλάδα και αυτό φαίνεται στις δημιουργίες του.
Ο ελληνικής και αυστριακής καταγωγής Marios Schwab κρύβει μέσα του ένα εξαιρετικό μέτρημα και μια μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα, σαν να ακολουθεί τα βήματα του λόρδου Βύρωνα. Θαυμάζω στον λόγο και στις κινήσεις του την εξαιρετική ισορροπία και την απλότητά του. Ταλαντούχος και οξυδερκής, είναι σαν να κατοικούν μέσα του ένα ήσυχο ποτάμι και ένα ηφαίστειο. Και μόνο στο άκουσμα της φωνής του, νιώθεις ένα είδος κοσμικής γαλήνης. Το βιογραφικό του ζηλευτό. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 2005 και ξεχώρισε από την αρχή.
Απόφοιτος της σχολής Annahof, με μεταπτυχιακά στο Saint Martins, αναδείχθηκε σε «New designer of the year» στα Βritish Fashion Awards το 2007, ενώ το 2009 ήταν ήδη Creative Director στον περιβόητο οίκο Halston -πρόσφατα, μέσω της ομώνυμης σειράς στο Netflix, μάς έγινε γνωστή λεπτομερώς η ζωή του ανήσυχου Αμερικανού σχεδιαστή.
Τον συναντάω και έχει έρθει μόλις από τη Μύκονο. Ενώ είναι με ελάχιστο ύπνο, μοιάζει πανευτυχής, γιατί η άνοιξη στο νησί είναι μαγική και μυροβόλα και κατάφερε να αφομοιώσει όλη αυτή την ομορφιά στη διάθεσή του -παρόλο που ήταν σε ασφυκτικό τρέξιμο για το στήσιμο του καταστήματος. Μπαίνω χωρίς περιστροφές στο θέμα: «Πως άφησες εν μια νυκτί το Λονδίνο και την πετυχημένη καριέρα και αποφάσισες να έρθεις στην Ελλάδα;».
Τη Δήμητρα Κολοτούρα, ψυχή του Zeus + Δione, την είχε συναντήσει πριν εφτά χρόνια στο Λονδίνο για ένα άλλο πρότζεκτ, που δεν προχώρησε. Ωστόσο, παρακολουθούσε από κοντά την ανοδική πορεία του brand. Έτσι, συναντηθήκαν ξανά μόλις πριν ένα χρόνο. «Είχα έρθει στην Ελλάδα λόγω της πανδημίας. Ήθελα να είμαι κοντά στους δικούς μου και, όταν μου είπαν ότι χρειάζονταν creative director ενθουσιάστηκα και το αποφάσισα, χωρίς δισταγμό. Τον ρωτάω πόσο δύσκολη ήταν η μετάβαση από τους ρυθμούς του Λονδίνου στην Αθήνα. «Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου, όσο παράξενο και αν ακούγεται. Μ' αρέσει πολύ η Αθήνα. Μου αρέσει και η συνεργασία μου με τους ανθρώπους της, ξαναβρήκα πράγματα που με ενδιαφέρουν, παλιούς φίλους, συγγενείς. Σαν να βρήκα κομμάτια από το παζλ της ζωής μου. Τα βλέπω όλα πλέον μέσα από μια πιο ενήλικη ματιά. Έζησα στην Αθήνα μέχρι τα δεκαπέντε μου. Εκτιμάω πράγματα που δεν είχα στο Λονδίνο. Το φως, τον Αττικό ουρανό. Η καθημερινότητα με τα άτομα γύρω μου εδώ είναι πιο εύκολη. Τελικά αυτά που νόμιζα ότι θα με δυσκόλευαν γίνονται αβίαστα. Δυσκολίες που πίστευα ενδεχομένως ότι θα υπάρχουν, δεν υπήρξαν».