Ο Μίνως Μάτσας γράφει μουσική -για το θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση. Γράφει και τραγούδια. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Νομικά. Έζησε δεκαπέντε χρόνια στην Αμερική, κι ας μην ήθελε ποτέ να φύγει από την Ελλάδα. Έχει μια κόρη δώδεκα χρόνων.
«Μεγάλωσα μέσα στην μουσική. Τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα μέσα στους συνθέτες και τους τραγουδιστές. Ένιωθα σαν να είμαι στην Ντίσνεϊλαντ, περνούσα πάρα πολύ ωραία, χωρίς να συνειδητοποιώ ακριβώς τι συνέβαινε. Στο σπίτι, στο στούντιο ή στο γραφείο του πατέρα μου, ήμουν μέσα σε έναν κόσμο ωραίο και πολύ ζεστό.
Η Χαρούλα Αλεξίου, ο Νταλάρας, ο Πάριος, όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν για μένα σαν οικογένεια, κυριολεκτικά. Ήταν πολύ πιο κοντά μου από την ευρύτερη οικογένεια των συγγενών. Και μου άρεσε τόσο πολύ όλο αυτό.
Θυμάμαι τότε που ήμουν παιδί μέναμε στην Μαυρομματαίων και ο Νταλάρας που έμενε εκεί δίπλα, ερχόταν με την κιθάρα του, με τα μούσια και τα μαλλιά του, κι έπαιζε στο σαλόνι. Χατζιδάκις, Ξαρχάκος, Λοϊζος, Θεοδωράκης, όλοι οι μεγάλοι ήταν εκεί. Και με γοήτευαν πιο πολύ από τους τραγουδιστές. Τους άκουγα από πρώτο χέρι. Και θέλησα να μάθω κλασική κιθάρα. Από την άλλη με καθόρισε το ρεμπέτικο. Με συγκινεί. Συνδέει πολιτισμούς».
Ξεκίνησα γράφοντας τραγούδια, τα οποία μετά ερμήνευσε ο Γιώργος ο Νταλάρας
«Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν δεν είχαν προηγηθεί αυτές οι οικογενειακές συγκυρίες και ο παππούς μου συνέχιζε να κάνει υφάσματα, γιατί αυτή ήταν η δουλειά του, αν θα είχα καταλήξει κι εγώ στα υφάσματα. Ο παππούς μου, ο Μίνως Μάτσας, είχε, μαζί με έναν συνέταιρο, μια εταιρεία με υφάσματα, η οποία κάποια στιγμή φαλίρισε. Και ο συνέταιρος, για να τον ξεχρεώσει, του πρότεινε να του δώσει μια μικρή αντιπροσωπεία δίσκων που είχε. Ο πατέρας μου, που ήταν τότε δεκαπέντε χρόνων και αγαπούσε την μουσική, του είπε να την πάρει. Αν και ο παππούς δεν το πίστευε όλο αυτό, τελικά πείστηκε γιατί ο πατέρας μου του υποσχέθηκε να τον βοηθήσει. Μια συγκυρία, μια σύμπτωση ήταν όλο αυτό. Τι θα είχα γίνει αλλιώς; Σχεδιαστής ρούχων;