Τον θεωρούν weirdo, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του παγκόσμιου σινεμά, ανατρεπτικό, αλλά και σχεδόν απροσάρμοστο.
Ο Ρόμπερτ Πάτινσον ήδη μέσα στα δεκαπέντε χρόνια καριέρας έχει ανατρέψει κάθε κλισέ. Καταρχάς, αν και ξεκίνησε από ένα εφηβικό blockbuster, που δεν το λάτρεψαν οι κριτικοί, εκείνος γρήγορα κατάφερε να αφήσει πίσω του τη στάμπα του «Twilight», όχι όμως και το κοινό του, που πείστηκε να τον ακολουθήσει και σε πιο σινεφιλικά μονοπάτια. Κι αν αυτό δεν είναι ένας προσωπικός του θρίαμβος, τότε τι είναι;
Συνεχίζοντας ακάθεκτος, κατάφερε να πείσει τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες, αλλά και ανεξάρτητους δημιουργούς, να τον εμπιστευτούν και να του δώσουν σημαντικούς ρόλους, που ανέδειξαν την υποκριτική του γκάμα. Καθόλου απλό αυτό στην κινηματογραφική βιομηχανία. Κάποτε το ίδιο πέτυχε και ο Τζόνι Ντεπ, που ξεκίνησε από το «21 Jump street», έγινε είδωλο του ανεξαρτήτου σινεμά, για να τυποποιηθεί τελικά σε καρτουνίστικους ρόλους, που του απέφεραν πολλά χρήματα, όχι όμως και σεβασμό από τους συναδέλφους του.
Ο Πάτισον όμως φαίνεται πως δεν είναι η ίδια περίπτωση. Τολμηρός στις επιλογές του και μανιώδης με τη δουλειά του, δεν αφήνεται σε ευκολίες, αλλά κάνει πάντα την υπέρβαση στους ρόλους που αναλαμβάνει, με αποκορύφωμα τη συγκλονιστική του ερμηνεία στον «Φάρο» δίπλα στον σπουδαίο Γουίλιαμ Νταφόε. Εκεί αναμετρήθηκε με έναν θρύλο, αποδεικνύοντας ότι μπορεί να παίξει στα ίσα με μια υποκριτική ιδιοφυΐα.