Ο Θανάσης Αλευράς δεν αποχωρίστηκε ποτέ το παιχνίδι από τη ζωή του

Αποφάσισες να μοιραστείς την ιστορία σου με τον κόσμο. Πώς ξεκίνησε η ιδέα της μουσικής παράστασης «40+ βγαίνω»;

Πριν τρία χρόνια φτάνω στα 40 και ήθελα να κάνω ένα μεγάλο πάρτι να καλέσω όσους γνώρισα στην Αθήνα όλα αυτά τα χρόνια, την οικογένεια που έφτιαξα εδώ, τις θεατρικές μου συναντήσεις, τους ανθρώπους που έχω δεσμούς. Έβλεπα και τα επετειακά αφιερώματα των τραγουδιστών, που κάνουν δέκα τραγούδια και πορεύονται για μια ζωή. Εμείς στο θέατρο κάνουμε ρόλους, ωραίες συναντήσεις. Έχω περάσει από μουσικά προγράμματα και επιθεωρησιακά νούμερα που αν δεν έχεις δει ως θεατής, δεν τα ξέρεις, δεν καταγράφονται, είναι θνησιγενή η τέχνη μας και αυτή είναι η γοητεία της. Έτσι, σκέφτηκα να μαζέψω 5-6 σουξέ δικά μου, με αφορμή την ιστορία μου, και να κάνω ένα πάρτι για όλη τη γενιά μου -την τόσο ξακουστή και δυσκολεμένη γενιά. Aμέσως μου ήρθε ένα μουσικό πρόγραμμα και άρχισα να το στήνω μέσα στο κεφάλι μου.

Αλλά ήρθε ο κορωνοϊός και μπήκαμε όλοι στα σπίτια μας. Τρώω πόρτα για άλλη μια φορά -βλέπεις έχει φάει πολλές πόρτες η γενιά μας γενικά. Κι επειδή πιστεύω πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία, πάντα υπάρχει κάποιος σκοπός και ας τον ανακαλύπτεις στην πορεία, σκέφτηκα ότι μου δίνεται επιπλέον χρόνος να προετοιμαστώ καλύτερα.

Φτάνω 42 ετών, είμαι έτοιμος για να ανοίξουμε, αλλά μάς κλείνουν πάλι τα μαγαζιά. Βγήκα στα 43 μου! Ευτυχώς δεν έγινε κάτι άλλο. Περίμενα τρία χρόνια αυτή τη στιγμή. Η βαθιά αιτία πίσω από αυτό το εγχείρημα είναι να μεταπηδήσω σε έναν καινούργιο κύκλο, ούτε μουσικό, ούτε θεατρικό. Είναι ένα πάντρεμα που αναγκάστηκα να δημιουργήσω εγώ, γιατί η δική μου ψυχή δεν έβρισκε θέση ούτε στο θεατρικό ρεπερτόριο ούτε στο μουσικό, καθώς δεν είμαι τραγουδιστής. Υπήρξαν πολλοί οδηγοί και τελικά το έφτιαξα.

«Σαράντα και βγαίνω το φόβο ξεπλένω με πόνο ανοίγει η ψυχή». Έχεις περάσει πόνο για να φτάσεις στο σήμερα;

Ουουυυ, αμέ! Πολύ πόνο! Ο πόνος, η στέρηση, οι δυσκολίες σε δυναμώνουν, τρέφουν το πείσμα, τεστάρουν την πίστη σου, κυρίως τη θέλησή σου. Εγώ είμαι εδώ αυτή τη στιγμή, γιατί μέσα από τις δυσκολίες που πέρασα είπα «θα βρω τον τρόπο να φτάσω εκεί που θέλω». Είτε η δυσκολία ήταν εσωτερική, είτε εξωτερική. Η εσωτερική δυσκολία παράγει την εξωτερική, γι' αυτό ταυτίζομαι απόλυτα με τον στίχο «τον φόβο ξεπλένω». Οι περισσότεροι άνθρωποι στερούνται από φόβο τη συνάντησή τους με τη ζωή που θέλουν πραγματικά να ζήσουν. Ο φόβος είναι ύπουλος και σε βάζει να βρίσκεις δυσκολίες για να μην αναγκαστείς να παραδεχτείς πως φοβήθηκες και δεν τόλμησες. Με αποτέλεσμα να αποκτάς όλα τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου ανθρώπου: του θυμωμένου, του πικραμένου, του κακοπροαίρετου, του σκληρού και δεν είναι κάτι που το θέλω.

Εδώ, λοιπόν, στου δρόμου τα μισά, είπα «τώρα πάμε και τι θα πάθεις» -και τόλμησα να το κάνω. Μόλις το τόλμησα ο φόβος μίκρυνε...

Βλέποντας την παράσταση, μέσα από τη δική σου ιστορία, το κοινό ταυτίζεται με τα βιώματά σου, που τελικά είναι τα βιώματα μιας ολόκληρη γενιάς.

Η γενιά Ξένιανς -δεν το ήξερα ότι λεγόμαστε έτσι. Διαβάζοντας έμαθα πως είμαστε σε μια φάση που τα παιδιά των 80s και οι έφηβοι των 90s καταγραφόμαστε στην ιστορία από ερευνητές. Λένε πως είμαστε η γενιά που το κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι δεν ξέρει που ανήκει κι αυτό δεν είναι καθόλου απλό. Ζήσαμε μια αναλογική παιδική ηλικία και μια ψηφιακή ενηλικίωση. Έχουμε ζήσει το «γεια σου μαμά πάω να παίξω θα επιστρέψω στις 9». Μάλιστα, εγώ για κάποια χρόνια δεν είχα καν σταθερό -όχι από φτώχεια, απλά στα Γιάννενα όπου μεγάλωνα δεν είχαν όλα τα σπίτια σταθερό τηλέφωνο. Στα 18 μου χρησιμοποιούσα το καρτοτηλέφωνο και στα 20 μου χρόνια απέκτησα κινητό.

Έχουμε και τα πολύ ωραία μας, ως γενιά, γιατί μέσα από τις δυσκολίες επιστρέφουμε πίσω σε μια αθώα εποχή του πλανήτη. Τα 90s ήταν κατά τη γνώμη μου η τελευταία αθώα δεκαετία του πλανήτη και αυτό καταγράφεται στη μουσική, στο φλερτ, στο χορό. Δεν χορεύουν οι άνθρωποι πλέον μπλουζ, δεν γράφονται τέτοια κομμάτια, δεν φλερτάρουν, δεν παίζουν μπουκάλα... Οπότε εγώ στις δυσκολίες γυρνάω πάντα εκεί. Αυτή η ψηφιακή εποχή που ζούμε έχει πολλά θετικά, η χρήση της είναι κακή.

Είναι εύκολο να βγαίνεις πάνω στη σκηνή να αφηγείσαι τη ζωή σου;

Όχι καλέ, τι εύκολο να είναι! Θέλει τόλμη, θάρρος και πρώτα από όλα αποδοχή από τον ίδιο σου τον εαυτό. Οι ηθοποιοί την ψυχή μας και την προσωπική μας ιστορία αφήνουμε πάνω στο σανίδι, αλλά έχουμε την πρόφαση του ρόλου. Τα δικά μου βιώματα χρησιμοποιώ αλλά είμαι προστατευμένος πίσω από ένα ρόλο. Οπότε, φεύγει η ντροπή, ο φόβος και αυτή η ευθύνη που έχει το βάρος της έκθεσης. Όταν όμως δεν παίζεις ρόλο ή δεν υπηρετείς κάποιον συγγραφέα και λες «Γεια σας με λένε Θανάση Αλευρά και θα σας πω την ιστορία μου» θέλει παραπανίσιο θάρρος. Κι όχι γιατί θεωρώ την ιστορία μου ξεχωριστή, αλλά με αφορμή τη δική μου ιστορία θέλω να πω στον κόσμο πως ο καθένας μας είναι διαφορετική περίπτωση, όλοι μας έχουμε διαμορφωθεί από τα περιβάλλοντα που ζήσαμε και μεγαλώσαμε, οπότε λίγη κατανόηση στον άλλον γιατί δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Εγώ έχω μεγαλώσει με αυτόν τον τρόπο και δεν χρειάζεται ούτε να τσακωθούμε, ούτε να φαγωθούμε. Ειδικά, όμως, σε αυτή την παράσταση ήθελα να γιορτάσω τη γενιά μου. Πώς να το κάνω αν δεν μιλήσω πρώτα για μένα; Μπορεί να ακουγόταν πως εγώ κάτι παραπάνω ξέρω και θα κάνω κριτική πάνω σε μια ολόκληρη γενιά. Όχι! Καθρεφτίζεται η γενιά μου σύμφωνα με τα δικά μου βιώματα με αποτέλεσμα να γίνεται ένα θέαμα πολύ ειλικρινές, εξομολογητικό, εσώψυχο.

Όλοι κουμπώνουν σε αυτό το πάρτι. Κι οι άλλες γενιές βρίσκουν τον ρόλο τους στα χρόνια αυτά που εγώ αφηγούμαι ένα πέρασμα 4 δεκαετιών: από την πολιτική, το φαγητό τα ρούχα. Επίσης, είμαι πολύ χαρούμενος που δεν παρεξήγησαν το γεγονός ότι κάνω αφιέρωμα στον εαυτό μου.

Ωστόσο μπήκες στο τρυπάκι να σκεφτείς ότι μπορεί κάποιος να πει «ποιος είσαι εσύ που θα κάνεις αφιέρωμα στον εαυτό σου»;

Ναι, μπήκα. Επειδή όμως ξέρω ότι έχω έναν κώδικα με τον κόσμο και θα καταλάβαινε πως αυτό είναι λίγο ένα κλείσιμο ματιού και λίγο τρολιά, τύπου «έτσι είστε θα κάνω κι εγώ αφιέρωμα στον εαυτό μου». Αλλά να σου πω κάτι; Σε όλους μας αξίζει να κάνουμε ένα αφιέρωμα στον εαυτό μας και να γιορτάσουμε με κάθε ευκαιρία. Γιατί μένουμε μόνο σε όσα δεν έχουμε κάνει; Μπορεί να έχουμε καταφέρει 90 πράγματα, να μην έχουμε καταφέρει 10 και κολλάμε μονίμως σ’ αυτά. Εκεί γύρω στα 40 νιώθεις την ανάγκη να γυρίσεις πίσω και να δεις τι έχει γίνει σε αυτή τη διαδρομή.

Τελικά κομβικό σημείο τα 40 σωστά; Μας το έλεγαν, αλλά δεν το ακούγαμε;

Μου έλεγαν για την κρίση των 40 κι έλεγα «τι σκατά είναι αυτή η κρίση ρε παιδί μου», «τι παθαίνεις στα 40;». Αρχικά μαζεύει ο χρόνος -δεν έχεις τον άπειρο χρόνο μπροστά σου. Στα 20 δεν σκεφτόμουν καν το χρόνο, τώρα στα 43 μου χρόνια τον σκέφτομαι. Δεν θέλω να ζω με βάρη, φόβους, ανασφάλειες, ντροπές. Όσα χρόνια έχω μπροστά μου θέλω να βγω να τα απολαύσω και ότι δεν έχω κάνει μέχρι τώρα να το τολμήσω. Γιατί όλα αυτά εκδικούνται αν δεν τα κάνεις, αν δεν ρισκάρεις, αν δεν τολμήσεις και έρχεται η επόμενη δεκαετία που σε περιμένει στη γωνία. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι απόλυτα ευχαριστημένοι με τη ζωή που έχουν φτιάξει. Δεν μιλάω για αυτούς, μιλάω για εμάς που κάτι μας τρώει...

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Σταύρος Ζαλμάς: «Δεν είχα την επιθυμία να γίνω star. Ήθελα να γίνω ένας γερός ηθοποιός»

ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ

05 Dec 2022

Eνώ είχες αφήσει τον αθλητισμό επέστρεψες ξανά στο στίβο τρέχοντας τρεις φορές σε Μαραθώνιο. Πώς και γύρισες πάλι στις προπονήσεις;

Με τον στίβο προγραμματίστηκα και είναι ολόκληρη η εφηβεία μου. Διαμόρφωσα τον χαρακτήρα μου, την προσωπικότητά μου, την οποία δεν είχα τόσο ανάγκη ως αθλητής, αλλά ως καλλιτέχνης. Δεν είναι απλό αυτό που κάνουμε στο θέατρο, απαιτεί πολλές θυσίες, έχει στερήσεις, πότε θα φας, τι θα φας, να έχεις μια καλή σωματική κατάσταση, οπότε σίγουρα χρειαζόμουν το πέρασμα από τον αθλητισμό. Αν είχα παιδί, θα προσπαθούσα να το εμπνεύσω για να μπει στον αθλητισμό, εκτός ότι διαμορφώνονται σωστά τα όργανα και το σώμα, διαμορφώνεις χαρακτήρα. Για να απαντήσω στην ερώτησή σου, θα σου πω πως, στο τρέξιμο επέστρεψα στα ζόρια μου.

Κάποια στιγμή ένιωσα πώς δεν έβγαζες την ίδια χαρά για το θέατρο και στο λέω επειδή παρακολουθώ 15 χρόνια τη πορεία σου. Έγινε κάποια αλλαγή μέσα σου;

Έλεγα τώρα έτσι θα πάει; Θα μαθαίνω ρόλους, θα δίνω την ψυχή μου κάθε βράδυ και θα αμείβομαι τα λιγότερα -γιατί το συνυπολογίζεις όταν αρχίζεις να μεγαλώνεις. Το θέατρο στην Ελλάδα δεν μπορεί να σου εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή, καμία κυβέρνηση δεν το θεώρησε σοβαρό επάγγελμα μιας και δεν είναι μια βιομηχανία που παράσχει λεφτά στο κράτος, και κάπως έτσι μετά από 20 χρόνια έπρεπε να γυρίσω το τιμόνι. Λατρεύω το θέατρο, είναι η ψυχή μου, το σπίτι μου, αλλά τώρα θέλω να ζω στο εξοχικό μου, που είναι η μουσική. Δηλαδή, πλέον έχω πει θα πηγαίνω στο σπιτάκι μου, όποτε θέλει να ηρεμεί η ψυχή μου, με έναν ωραίο ρόλο, μια ενδιαφέρουσα συνεργασία, χωρίς να με νοιάζει τι χρήματα θα πάρω και αν θα μπορώ με αυτό το ποσό να πληρώσω το ενοίκιο και τους λογαριασμούς. Αφιέρωσα τα νιάτα μου, στερήθηκα εκδρομές, δραστηριότητες και τώρα δεν θέλω να δώσω παραπάνω στο θέατρο από μένα.

Φαντάζομαι ήταν πολύ δύσκολο το γεγονός πως «έχασες» τον μπαμπά σου και έπρεπε να παίξεις στο θέατρο;

Είμαστε εκπαιδευμένοι στο «πάνω από όλα η παράσταση». Όμως, πλέον στα 43 μου χρόνια δεν το βλέπω έτσι. Τώρα αν πάθω πνευμονία δεν θα πάρω ένα σωρό αντιβιώσεις, ούτε θα κάνω δέκα ενέσεις για να παίξω στο θέατρο. Τι πάει να πει «πάνω από όλα η παράσταση και όχι ο άνθρωπος»; Με αυτή τη συνθήκη μεγάλωσα στο Θέατρο Τέχνης, που σημαίνει «μην τολμήσεις να πάθεις τίποτα». Ξέρεις τι είναι να κηδεύεις τον μπαμπά σου και να λες τι ώρα θα γίνει, γιατί έχω διπλή παράσταση; Αυτά είναι πολύ βίαια πράγματα και σε ακολουθούν. Για μένα, αυτή ήταν μια βίαιη στιγμή. Όπως και πολλές άλλες. Έχω παίξει στο θέατρο με πνευμονία, με σπασμένο πόδι, με πυρετό. Το να μην πάθω κάτι για να είμαι ΟΚ στο θέατρο πλέον δεν με ενδιαφέρει. Έδωσα όλη μου τη ζωή στο θέατρο -είμαι ένας άνθρωπος που αφοσιώνεται πολύ και επειδή κάπου κουράστηκα, λέω πως τώρα πηγαίνω εκεί που μου δίνει χαρά. Αυτό που έχω φτιάξει τώρα μου δίνει μεγάλη χαρά. Το έψαξα πολύ, αλλά δεν έβρισκα αυτό που ήθελα, οπότε έπρεπε να το εφεύρω. Αν δεν βρίσκεις κάτι φτιάξτο εσύ!

Πέρασες τα παιδικά σου χρόνια στα Γιάννενα. Ποιες είναι οι πρώτες εικόνες που σου έρχονται στο μυαλό;

Ανελέητο παιχνίδι! Σκαρφαλώναμε στα δέντρα, παίζαμε κυνηγητό, μπίλιες, πολύ ποδήλατο. Έχω πάει σε γιατρό από υπερκόπωση -δεν έτρωγα για να παίζω. Κι αργότερα αυτό έκανα στη ζωή μου, έλεγα πάω στη δουλειά μου να παίξω. Δεν αποχωρίστηκα ποτέ το παιχνίδι -απλά στην πορεία το πήρα πολύ σοβαρά. Επίσης, θυμάμαι πολύ χιόνι και την αθωότητα των 80s και 90s.

Πώς είναι για ένα μικρό παιδάκι σε μια κλειστή κοινωνία τη δεκαετία των 80s να πηγαίνει στο γάμο των γονιών του;

Εμένα μου φαίνεται τόσο φυσιολογικό! Όλοι δεν έχουν μια φωτογραφία των γονιών τους με τα στέφανα; Ε, στων δικών μου, είμαι κι εγώ! Εγώ παρέδωσα τη μαμά μου στο μπαμπά μου. Ήμασταν οικογένεια κανονικά, αλλά οι γονείς μου παντρεύτηκαν όταν ήμουν 12 ετών. Δεν άλλαξε κάτι, προσωπικά το είδα σαν γιορτή.

Τη δεκαετία των 80s σε μια επαρχιακή πόλη ένας πατέρα, που είχε ξαναπαντρευτεί, είχε δύο παιδιά από τον πρώτο του γάμο, έπαιρνε διαζύγιο και με την καινούργια του σύντροφο απέκτησε παιδί χωρίς γάμο, δηλαδή «μπασταρδάκι», και να μην τον νοιάζει, ήταν πολύ ροκ. Όμως αυτό που βλέπουμε στο σπίτι μας δεν κάνουμε ως ενήλικες; Ήταν ένα ερέθισμα που μετατράπηκε μέσα μου με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Αν έβλεπα τους γονείς μου να βρίζει ο ένας τον άλλον θα μάθαινα να βρίζω τον κόσμο. Προγραμματιζόμαστε κυρίως από τους γονείς και μετά, μεγαλώνοντας και αποκτώντας συνείδηση, ξεκαθαρίζεις τι είναι δικό σου, τι των γονιών σου και αρχίζεις να κρατάς και να πετάς συμπεριφορές, μοτίβα.

Εκείνα τα χρόνια χωρίς κινητά και GPS πώς είναι για ένα παιδί μεγαλωμένο στη περιφέρεια να έρχεται για να ζήσει στην Αθήνα; Σε δυσκόλεψε;

Ήρθα το 1997. Δεν θα ξεχάσω που έψαχνα μισή ώρα την Πανεπιστημίου. Δεν μπορούσα να καταλάβω αφού η οδός έγραφε «Ελευθερίου Βενιζέλου» ο κόσμος που ρωτούσα «Που είναι η Πανεπιστημίου» απαντούσε «εδώ που είσαι». Αναρωτιόμουν μα πως είμαι εδώ, αφού η πινακίδα έγραφε κάτι άλλο; Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και όταν έδωσα στο Εθνικό όπου έψαχνα την οδό «Πειραιώς» και η πινακίδα έγραφε «Πέτρου Ράλλη». Πάντως, μου φάνηκε σαν να ήρθα στη Νέα Υόρκη, ήταν χαοτικά. Δεν εγκλιματίστηκα καθόλου εύκολα, μου πήρε τρία χρόνια. Δεν μπορούσα να καταλάβω τις αποστάσεις, έτρεχα γρήγορα για να περάσω τους δρόμους, έβαζα ταμπέλες σε μαγαζιά για να θυμάμαι το τετράγωνο να στρίψω μιας και μου φαίνονταν όλα ίδια. Η ζωή μου ήταν Θέατρο Τέχνης, πρόβες, να δω παραστάσεις και επιστροφή στο σπίτι. Μου έλειπε πάρα πολύ η επαφή με τη φύση. Ήταν σοκ από τα Γιάννενα να ζω στο κέντρο της Αθήνας, αλλά ήταν το τίμημα του ονείρου μου -μόνο η Αθήνα μπορούσε να μου δώσει αυτό που ήθελα.

Ούτε τώρα η Αθήνα είναι μια πόλη που μου αρέσει, αλλά πλέον έχω βρει τον τρόπο μου. Εδώ κι χρόνια έχω μετακομίσει στον Άλιμο και νιώθω πως είμαι πιο πολύ στην εξοχή. Δυσκολεύτηκα, με τάραξε πολύ η Αθήνα. Όσο όμως ξεψάρωνα, άρχισε να μου αρέσει η ελευθερία μιας μεγάλης πόλης όπου ο γείτονας δεν θα ξέρει την επόμενη ημέρα τι έχεις κάνει. Επιπλέον, έκανα ισχυρές φιλίες που κρατάνε μέχρι σήμερα.

Έχεις κάνει τρέλες;

Δεν ήμουν ποτέ αυτός ο άνθρωπος, είμαι πολύ δομημένος. Δεν έχω κάνει πολλές τρέλες, ούτε είχα την ανάγκη να κάνω κάτι παραβατικό -πάντα έκανα αυτά που ήθελα σε ένα φυσιολογικό πλαίσιο. Εντάξει, όταν ήμουν νεότερος δεν καταλάβαινα κούραση, ξενυχτούσα και μετά πήγαινα κανονικά στη σχολή. Θυμάμαι μια παραμονή Πρωτοχρονιάς που είχα πιει πάρα πολύ και το επόμενο πρωί είχα παιδική παράσταση. Έπαιζα στον «Μικρό Πρίγκιπα» και παραπατούσα πάνω στη σκηνή -είχα πιει πέντε ελληνικούς καφέδες για να συνέλθω. Ήμουν 20 ετών και τότε δεν είχα καταλάβει πως η δουλειά μου είναι τόσο απαιτητική. Μετά, πήρα το μάθημα μου: δεν πίνεις, ή δεν τρως πολύ γιατί έχεις διπλή παράσταση στο θέατρο και πρέπει να είσαι στα καλύτερά σου.

Στις σχέσεις σου φιλικές και προσωπικές είσαι ειλικρινείς;

Ήμουν πάντα ειλικρινείς. Απλά μικρότερος μπορεί να μην εκφραζόμουν σωστά, δηλαδή να μη λέω τις σωστές λέξεις -εκεί μπερδευόμαστε οι άνθρωποι, στις λέξεις και στη παρανόηση ότι δεν μιλάμε. Μπορεί να έχεις κάτι στο κεφάλι σου, αλλά αν δεν μιλήσεις δεν είναι ο άλλος υποχρεωμένος να ξέρει τι αισθάνεσαι -αυτό είναι κάτι που το κατάλαβα περνώντας τα χρόνια. Προσωπικά, το κομμάτι των σχέσεων είναι η προίκα μου. Φιλικές, ερωτικές αν δεν υπάρχει ειλικρίνεια τι να τις κάνεις τις σχέσεις; Ήμουν πάντα τολμηρός και θαρραλέος, άσε που, αν είσαι ειλικρινής είσαι ήσυχος και εμένα μου αρέσει να είμαι ήσυχος.

Μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή και τη διαδρομή σου είναι η Ελένη Γκασούκα. Πώς γνωριστήκατε;

Σε λίγο συμπληρώνουμε είκοσι χρόνια. Γνωριστήκαμε το 2004 στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Η Ελένη χορογράφησε την τελετή λήξης και πέρασα από ακρόαση -ήμουν ο leader σε ένα συγκεκριμένο πόστο που μου είχε ανατεθεί. Εγώ τα πρώτα τέσσερα χρόνια έκανα παιδικό θέατρο, το έχουμε σαν το αγροτικό μας οι ηθοποιοί, και κάποια στιγμή ένιωσα πως έχω κάνει τον κύκλο μου και αναρωτιόμουν αν θα μείνω για πάντα εκεί. Εκείνο το διάστημα συνάντησα την Ελένη, η οποία με αντιλαμβάνεται αμέσως, γινόμαστε φίλοι και με προτείνει στον Θοδωρή Αθερίδη, τον τότε σύζυγο της, να συμμετέχω στους «Άγαμοι Θύται» στο «Ζυγό» στην Αθήνα. Κάποια από τα παιδιά δεν μπορούσαν να τους ακολουθήσουν από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα κι έτσι βρέθηκα εκεί, όπου ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με αυτό που λέμε μουσικό θέαμα. Μου έδινε τόση χαρά όλο αυτό και μάλιστα σχολίασα στην Ελένη πως αυτό το θέαμα το αγαπώ. Όταν η Ελένη μου είπε πως σκέφτεται να φτιάξει μια παράσταση που θα έχει μέσα όλα τα είδη θεάτρου της είπα «είμαι μέσα». Που να ήξερα πως αυτό το «μέσα» θα ήταν οι «Ήρωες», η Νατάλια, το τρένο που θα με έβαζε σε ένα βαγόνι και θα μου έφερνε όλους τους μεγάλους ρόλους, ένα βραβείο «Δημήτρης Χορν». Το βραβείο είναι μια επιβράβευση σε έναν νέο ηθοποιό και έχει ξεχωριστή σημασία, καθώς είναι αμειβόμενο -δεν είναι απλά ένα «Μπράβο». Έχεις μια οικονομική βοήθεια και για μένα τα 3000 ευρώ που πήρα τότε ήταν τα ενοίκια ενός χρόνου.

Η Ελένη Γκασούκα μου δίδαξε την κωμωδία μέσα από τον χορό, την πειθαρχία, και ανακάλυψα τον εαυτό μου από τα κείμενα της και στην πορεία ήρθαν κι άλλα πράγματα. Με την Ελένη προγραμματίστηκα ως επαγγελματίας, ανακάλυψα το είδος του θεάτρου που θέλω να κάνω, το βαριετέ, και αναγνώρισα για τι πράγμα είμαι φτιαγμένος.

Αν και δεν ανήκεις στους τηλεοπτικούς ηθοποιούς σε γνωρίζει ο κόσμος. Γιατί δεν κάνεις τηλεόραση;

Έχω κάνει ελάχιστα πράγματα στην τηλεόραση. Πρώτα ακούστηκα θεατρικά και μετά ήρθε η τηλεόραση. Στα 20 χρόνια που είμαι στον καλλιτεχνικό χώρο έχω κάνει δύο τηλεοπτικές σειρές και έχω συμμετάσχει σε δύο YFSF. Φέτος, είμαι στα «Νούμερα» και κάνω τηλεόραση, δηλαδή κάνω ρόλο, μετά από δέκα χρόνια.

Στην τηλεόραση έχω περάσει φανταστικά με γνώρισε ο κόσμος και άρχισα να γλυκαίνομαι, αλλά εμένα η δουλειά μου ήταν στο θέατρο. Εκεί έβρισκα την ευτυχία και όχι στα γυρίσματα. Εγώ ξέρω πως 21.15 χτυπάει το τρίτο κουδούνι παίρνω μια ανάσα και χάνομαι σε έναν κόσμο που χτίζω -και γύρω στα μεσάνυχτα έχει τελειώσει αυτό. Είμαι πιο πολύ του «ζωντανού» προγράμματος και τώρα έχω πολλά συναυλιακά γκάζια -θέλω χώρο να αλωνίσω στη σκηνή έχω αυτή την ενέργεια.

Ούτε ως θεατής βλέπω τηλεόραση και ειδικά από τα χρόνια του κορωνοϊού άρχισα να την κλείνω γιατί δεν μπορώ την τοξικότητα. Προτιμώ στον ελεύθερο μου χρόνο να δω ταινία, αν και πιο πολύ με ξεκουράζει το διάβασμα, η μουσική και να καθίσω με τους φίλους μου ή στην ησυχία μου.

Όταν είδα το πρόγραμμα του Εθνικού παραξενεύτηκα που σε είδα σε παράσταση. Αναρωτήθηκα πώς και ξαναγυρίζει στο θέατρο;

Δεν ξαναγυρίζω στο θέατρο, ξαναγυρίζω στον Νίκο Καραθάνο. Είμαι ερωτευμένος με το σύμπαν του Καραθάνου, έχω παίξει δύο φορές σε παραστάσεις του και βγήκα άλλος ηθοποιός -είναι μια μοναδική εμπειρία. Ξέρει να σε εξελίσσει με τρόπο αβίαστα γλυκό και προστατευτικό. Οπότε, κάθε φορά που ο Νίκος Καραθάνος θα με καλεί δεν θα μπορώ να πω «όχι», άλλωστε κάνει ένα θέατρο που απολαμβάνω. Επιπλέον, είμαι με ένα θίασο που γνωριζόμαστε, θα παίξω ξανά με την φίλη μου τη Ζέτα Μακρυπούλια και βρίσκομαι να κάνω έναν αυτοσχεδιασμό με την Χαρούλα Αλεξίου και την Έλλη Πασπαλά. Η Χαρούλα δεν είναι απλώς μια τραγουδίστρια, είναι στο DNA μας. Φέτος η ζωή μού έχει φέρει πάρα πολύ ωραία δώρα -προφανώς σαν ανταμοιβή της δικής μου εργασίας. Συναντιέμαι με πολύ ωραία πράγματα και ό,τι αγαπώ πιο πολύ.

Το αγόρι που ξεκίνησε από τα Γιάννενα και ήρθε στην Αθήνα να κατακτήσει τα όνειρά του είναι ευχαριστημένο από τη διαδρομή του;

Αυτό το αγόρι είναι χαρούμενο, ήσυχο και επιβραβευμένο. Αν κάποιος τώρα μου απαγόρευε να κάνω ξανά θέατρο, θα μπορούσα να ανοίξω ένα νέο κεφάλαιο σε κάτι άλλο -είμαι τόσο ικανοποιημένος, έχω ακούσει μπράβο, έχω πάρει αγάπη, έχω νιώσει αποδοχή και είμαι καλυμμένος. Τώρα δεν το κάνω από μεγάλη ανάγκη. Δεν έχω ανάγκη το θέατρο για να συνεχίσω να ζω. Τώρα κάνω θέατρο γιατί μου αρέσει αυτός ο κόσμος και όχι ο έξω κόσμος. Αν χρειαστεί, μπορώ να κάνω το οτιδήποτε και αυτό με έχει απελευθερώσει. Στα 43 μου χρόνια νιώθω πως έχουν γίνει όλα όπως έπρεπε, διάλεξα την πιο δύσκολη διαδρομή γιατί αυτό το μάθημα ζωής έπρεπε να πάρω.

Τι να κρατήσω από τη συνάντηση μας;

Να κρατήσεις πως μετά από 15 χρόνια που γνωριζόμαστε είμαστε υγιείς, είμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, πίνουμε το κρασάκι μας δίπλα στη θάλασσα και απολαμβάνουμε τη συζήτηση μετά την πρεμιέρα, γιατί πριν δεν μιλιόμουν.

Info

Ο Θανάσης Αλευράς παίζει στη μουσική παράσταση «40+βγαίνω» κάθε Δευτέρα στο VOX για περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων, παίζει στα «Νούμερα» στην ΕΡΤ και από τον Φεβρουάριο στη παράσταση «Μια νύχτα στην Επίδαυρο» στο Εθνικό θέατρο.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ελπίδα, εσύ σούπερ σταρ

ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ

02 Dec 2022