Θοδωρής Ιακωβίδης: «Δεν μετάνιωσα για τις δηλώσεις μου. Ήταν ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων»

Συγκλόνισε τους πάντες όταν δάκρυσε κάνοντας δηλώσεις στην κάμερα μετά την ολοκλήρωση του αγώνα του. Τότε, είχε αποφασίσει να τα παρατήσει, λόγω της ψυχολογικής πίεσης και των δυσκολιών που αντιμετώπιζε.

Το συγκινητικό του ξέσπασμα έγινε viral και έκανε όλη τη χώρα να σταθεί στο πλευρό του και να τον στηρίξει. Τότε, εμφανίστηκαν χορηγοί με αποτέλεσμα να το ξανασκεφτεί και να βάλει πλώρη για τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 στο Παρίσι.

Ο ίδιος ο αθλητής μίλησε για τη ζωή, την πορεία και τα όνειρά του στο BOVARY…

«Γεννήθηκα το 1991 στο Μαρούσι. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά της Νέας Ιωνίας, την Καλογρέζα. Σαν παιδί θυμάμαι πολύ παιχνίδι, στον δρόμο, στις πλατείες... Ωραία παιδικά χρόνια. Σχολείο πήγα στο Νέο Ηράκλειο και μετά το δημοτικό ξεκίνησε η ενασχόλησή μου με την αθλητισμό.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που μου έκαναν την ερώτηση "τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;", η απάντηση που έδωσα ήταν ναυτικός. Δεν ξέρω από που πήγαζε αυτή η θέληση, ίσως επειδή μου αρέσουν τα ταξίδια».

Η άρση βαρών

«Ήμουν πολύ καλός στις αθλοπαιδιές, ήμουν πολύ αθλητικός, είτε έπαιζα ποδόσφαιρο, είτε μπάσκετ. Όταν τελειώσαμε το δημοτικό, ήρθαν στο σχολείο να μας κάνουν μια ενημέρωση για τα αθλητικά γυμνάσια και επέλεξα να πάω εκεί. Όταν μας μίλησαν για τα αθλήματα, αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν η άρση βαρών.

Σίγουρα, έναν σημαντικό ρόλο έπαιξε η dream team της άρσης βαρών, την οποία βλέπαμε όλοι μεγαλώνοντας. Τις μεγάλες επιτυχίες του Λεωνίδα Σαμπάνη, του Βαλέριου Λεωνίδη, του Βίκτωρα Μήτρου, του Πύρρου Δήμα, του Κάχι Καχιασβίλι. Αυτή τη μεγάλη ομάδα είχα στο μυαλό μου και κάπως έτσι επέλεξα το άθλημα.

Σημαντικό ρόλο έπαιξε η dream team της άρσης βαρών

Ξεκίνησα τελείως αθώα στο γυμνάσιο, κάναμε πρωινές προπονήσεις και μετά πηγαίναμε για μάθημα. Μια φορά την εβδομάδα πηγαίναμε στο Σύλλογο. Τα πρώτα χρόνια δεν σήκωνα πολλά κιλά, δούλευα μόνο τον τρόπο, την τεχνική».

Οι πρώτοι αγώνες και οι Ολυμπιακοί του Ρίο

«Ο πρώτος μου αγώνας ήταν στην Α’ γυμνασίου, το 2004. Βγήκα πρώτος και κάπου εκεί άρχισε να μου μπαίνει το μικρόβιο των αγώνων. Ήταν και η χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα. Είδα από κοντά την κατηγορία του Λ. Σαμπάνη και έτσι άρχισα να σκέφτομαι διαφορετικά το άθλημα.

Την επόμενη χρονιά, ξεκίνησα τους αγώνες με κιλά. Στο πρώτο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που αγωνίστηκα βγήκα τελευταίος, κάτι που δεν με πτόησε καθόλου. Ίσα-ίσα, με δυνάμωσε για να προχωρήσω. Πολλή προπόνηση, πολλή δουλειά. Το 2007 έρχεται η πρώτη ανταμοιβή με την πρώτη μου συμμετοχή με την Εθνική Ομάδα Παίδων στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Μιλάνο, όπου βγήκα προτελευταίος. Γύρισα στην Αθήνα ακόμη πιο δυνατός και πεισμωμένος στο να δουλέψω πιο σκληρά για να πετύχω κάτι περισσότερο».

«Το 2008 είχαμε το θέμα ντόπινγκ στην άρση βαρών που έφερε μεγάλες αλλαγές και επιπτώσεις. Δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί αγώνες και ήταν κάτι που με στεναχώρησε πολύ γιατί κάπου εκεί γκρεμίστηκε η αθωότητα. Αλλά δεν με πτόησε σαν αθλητή. Συνέχισα τη σκληρή δουλειά, συνέχισα να ονειρεύομαι πιο έντονα, να σκέφτομαι την Εθνική ομάδα και τις Ολυμπιάδες. Κοιμόμουν και ξυπνούσα με αυτή τη σκέψη.

Η πρώτη μου κλήση στην Εθνική Ομάδα Ανδρών έρχεται το 2010. Μας κάλεσαν στο κλιμάκιο της Εθνικής Ομάδας στον Άγιο Κοσμά, να μείνουμε στο κοινόβιο για να προετοιμαστούμε για το Παγκόσμιο Εφήβων, στο οποίο δεν πήγαμε τελικά ποτέ. Αμέσως μετά ήταν το πρωτάθλημα Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο οποίο πήρα την πρώτη θέση και αμέσως ήρθε η κλήση μου στην Εθνική Ομάδα Ανδρών. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 2010 δεν πήγα γιατί ήρθε το χαρτί για να κάνω την στρατιωτική μου θητεία.

Άρχισε να μου μπαίνει το μικρόβιο των αγώνων

Συνέχισα τη σκληρή δουλειά και άρχισα να καθιερώνομαι στην Εθνική ομάδα. Το 2012, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων Ανδρών βγήκα τρίτος. Στους Μεσογειακούς του επόμενου έτους βγήκα τρίτος και το 2014 στο Ευρωπαϊκό Νέων πάλι πήρα την ίδια θέση με χάλκινο μετάλλιο. Το 2016, στο Ευρωπαϊκό Ανδρών παίρνω την πέμπτη θέση και την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο στη Βραζιλία. Εκεί πήρα την 11^η θέση με έναν πολύ καλό αγώνα. Εκεί ολοκληρώθηκα σαν αθλητής. Είπα ότι από εδώ και πέρα ό,τι και να ζήσω, δεν με απασχολεί, τα έχω κάνει όλα, έχω παίξει παντού. Ήταν το παιδικό μου όνειρο και αυτό που κυνηγούσα τόσα χρόνια. Έφτασα στην αυτοπραγμάτωση, αυτό που θέλησα να γίνω, αυτό έγινα».

Οι Ολυμπιακοί ήταν το παιδικό μου όνειρο

Ο τραυματισμός και η προετοιμασία για το Τόκιο

«Εκεί, στην τελευταία μου προσπάθεια, τραυματίστηκα σοβαρά στον ώμο. Δεν το κατάλαβα αμέσως, είχα μόνο μια ενόχληση. Μπήκα για ένα σοβαρό χειρουργείο, το οποίο πήγε πολύ καλά. Ήταν η πρώτη φορά που φοβήθηκα και σκέφτηκα ότι ίσως η καριέρα μου λάβει ένα πρόωρο τέλος. Πήγε αρκετά καλά, χάρη στον γιατρό μου, τον Γιώργο Τσιπούρη που του οφείλω πολλά στην αθλητική μου ζωή και σταδιοδρομία. Έχασα μια ολόκληρη χρονιά και επανήλθα στα τέλη του 2017. Ξεκινήσαμε σιγά σιγά να οργανώνουμε το πλάνο για τους Ολυμπιακούς του 2020.

Είχαμε τότε πολλές αλλαγές, αλλάξαμε προπονητή αλλά και διοικητικές αναταράξεις, οι οποίες ήταν ζημιογόνες για όλους τους αθλητές γιατί δεν υπήρχε σταθερότητα όσον αφορά στον προγραμματισμό. Ήταν ένα δύσκολο διάστημα αλλά δεν με πτόησαν αυτά. Προετοιμάστηκα σκληρά για τους Μεσογειακούς του 2018 όπου ήρθε μια σημαντική στιγμή για μένα: Ήταν η πρώτη θέση και πρώτη φορά ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου. Πολύ συγκινητική στιγμή. Το μετάλλιο το αφιέρωσα στον γιατρό που ήταν παρών στον αγώνα. Θυμάμαι, στην τελευταία προσπάθεια, όταν κατέβηκα από το πλατό, ήταν ο πρώτος στον οποίο κατευθύνθηκα και τον φίλησα στο κεφάλι».

Ο κορωνοϊός και ο δύσκολος δρόμος για τους Ολυμπιακούς

«Στη συνέχεια, ξεκίνησαν οι ολυμπιακές προκρίσεις. Ο πρώτος αγώνας ήταν πολύ κακός. Με πήρε λίγο από κάτω γιατί γινόταν πιο δύσκολο το σενάριο της πρόκρισης. Δεν υπήρχε περιθώριο λάθους για τον επόμενο ενάμιση χρόνο. Συνέχισα να προετοιμάζομαι σκληρά και το 2019 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα πήρα την πέμπτη θέση με πολύ καλή επίδοση. Αυτό ισοφάρισε το λάθος του πρώτου αγώνα. Στη συνέχεια, πήρα την πρώτη θέση σε αγώνες στη Γερμανία και φτάνει η στιγμή για το Παγκόσμιο στην Ταϊλάνδη στο οποίο δεν μας στέλνουν για οικονομικούς λόγους. Αντ’ αυτού αγωνίστηκα στο Μεσογειακό Κύπελο στο Σαν Μαρίνο και πήρα την πρώτη θέση, με έναν πολύ καλό αγώνα.

Ήμασταν πολύ καλά στον βαθμολογικό πίνακα. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ρώμης έκαναν έναν πολύ καλό αγώνα και πήρα τη δεύτερη θέση με πολύ καλή επίδοση. Έτσι, μπήκαμε στον χορό των προκρίσεων, ήμουν με το ένα πόδι στο Τόκιο. Έμενε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανδρών στη Μόσχα το 2020, στον οποίο και με έναν μέτριο αγώνα, θα έπαιρνα την πρόκριση. Όμως, ήρθε ο κορωνοϊός και αναβλήθηκαν όλα. Ήταν πολύ επίπονο και ψυχολογικά και σωματικά καθώς ο αγώνας έπαιρνε αναβολή κάθε δίμηνο».

«Στην πρώτη καραντίνα, ήταν κλειστό το εθνικό κέντρο. Είχα κάνει ένα αυτοσχέδιο γυμναστήριο στο γκαράζ του σπιτιού μου και προπονούμουν μόνος μου, όπως μπορούσα. Αλλά το εγκατέλειψα γιατί τα βάρη έκαναν υπερβολικό θόρυβο με αποτέλεσμα να ενοχλώ τους γείτονες. Αν και ποτέ δεν μου είπαν τίποτα, εγώ ένιωθα άσχημα. Βρήκα τη λύση μαζί με κάποια παιδιά από το γυμναστήριο -μαζευόμασταν σε ένα υπόγειο σπάζοντας αναγκαστικά την καραντίνα και κάναμε προπόνηση. Το έκανα καθαρά και μόνο για τους Ολυμπιακούς, για αγωνιστικούς στόχους.

Ήταν αρκετά ψυχοφθόρο γιατί έπρεπε να κρατιέμαι συνέχεια σε φόρμα για τους αγώνες που έπαιρναν συνεχώς αναβολή. Το σώμα διαλύθηκε. Τελικά, ο αγώνας έγινε τον Απρίλιο του 2021. Είχα προετοιμαστεί πάρα πολύ καλά στον προπόνηση αλλά για κάποιον λόγο δεν βγήκε ο αγώνας. Έφταιξε το άγχος, είχα να αγωνιστώ σχεδόν ενάμιση χρόνο. Αφού βγήκα πάνω στο πλατό και ένιωθα σαν πρωτάρης. Ήταν ένα περίεργο συναίσθημα, δεν μπορούσα να ελέγξω το άγχος μου. Ήταν ένας μέτριος αγώνας, αλλά αρκετός για να πάρω την πρόκριση και να προπορευτώ. Κάπου εκεί ξεκίνησαν τα μπερδέματα.

Επειδή δεν ολοκληρώθηκαν δύο αγώνες, η Παγκόσμια Ομοσπονδία έδωσε παράταση στην περίοδο προκρίσεων, δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε όσους ήταν από πίσω μου να διεκδικήσουν ξανά την πρόκριση. Στη συνέχεια, άλλαξαν και τα κριτήρια πρόκρισης χωρίς να μου δίνουν το δικαίωμα συμμετοχής. Ένας αγώνας ήταν στην Κολομβία που δεν υπήρχε λόγος να πάω. Είχα αποκομίσει και έναν τραυματισμό στο αριστερό πόδι από τη Μόσχα, μια θλάση που με κράτησε δύο μήνες έξω».

Με την αλλαγή, κάποιοι με πέρασαν στη βαθμολογία. Έτσι έμεινα εκτός πρόκρισης. Στεναχώρια, δεν μπορούσα να κοιμηθώ έναν μήνα. Είχα και τον τραυματισμό, δεν μπορούσα να περπατήσω.

Όμως, υπήρχε ένας κανονισμός που έλεγε ότι στα τρία κρούσματα ντόπινγκ, αποκλείεται η χώρα. Η απόφαση του ΚΑΣ βγήκε έναν μήνα πριν τους Ολυμπιακούς με την οποία τιμωρήθηκε η Κολομβία. Εγώ ήμουν ο πρώτος επιλαχών πίσω από τον Κολομβιανό και έτσι πήρα τη θέση του. Κάπως έτσι έφτασα στους Ολυμπιακούς Αγώνες με μόλις έναν μήνα προπόνηση.

Έφτασα στους Ολυμπιακούς Αγώνες με μόλις έναν μήνα προπόνηση

Παρά την εμπειρία που έχω και ξέρω να διαχειρίζομαι πράγματα και καταστάσεις στην προπόνηση, να ακούω το σώμα μου, εκείνη τη φορά το πίεσα στα κόκκινα. Με κίνδυνο να τραυματιστώ καθώς το πόδι μου δεν ήταν ακόμη στο 100%, άρχισαν να επιβαρύνονται και άλλα μέρη του σώματος. Πίεσα όσο μπορούσα, έφτασα ως ένα σημείο στην προπόνηση, όχι τέλειο αλλά ικανοποιητικό. Έτσι ταξίδεψα για Τόκιο».

Ο αγώνας και οι συγκινητικές δηλώσεις

«Έφτασε η ημέρα του αγώνα. Με τα δεδομένα που είχα, ο αγώνας πήγε πάρα πολύ καλά. Παράπονο δεν έχω. Πήρα την 11^η θέση πάλι. Θα μπορούσα να διεκδικήσω κάτι παραπάνω, να μπω στην 8αδα, αν ήμουν υγιής και απόλυτα προετοιμασμένος.

Δεν μετάνιωσα για τις δηλώσεις μου, γενικά στη ζωή μου δεν μετανιώνω. Αυτός είμαι, με τα στραβά μου και τα καλά μου. Μου βγήκε, ήταν ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων. Υπήρχε σίγουρα στεναχώρια, γιατί τελείωνε η αθλητική μου καριέρα και δεν το ήθελα, συγκίνηση, χαρά για όλα αυτά που έζησα και που δεν θα τα ξαναζήσω και περηφάνια. Ήταν και καλά συναισθήματα και κακά. Αλλά αυτό που επικρατούσε ήταν ότι τελείωσε η αθλητική μου καριέρα, ότι δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο ενώ το θέλω πάρα πολύ.

Ήταν ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων

Οι λόγοι δεν ήταν μόνο οικονομικοί. Απλώς δεν μπορούσα, με τη ζωή που κάνω, να αποδώσω στο 100%. Υπήρξε και αυτή η στιγμή στη ζωή μου, που δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω σε κάποια έξοδα. Όταν μιλάμε, όμως, για υψηλό πρωταθλητισμό, δεν μπορεί ο αθλητής να πηγαίνει στη δουλειά του το πρωί, να είναι όλη την ημέρα στο πόδι, να τρώει στο πόδι και μετά να πηγαίνει για προπόνηση για την Ολυμπιάδα. Ουσιαστικά, στον ελεύθερό μου χρόνο, προσπαθώ να γίνω Ολυμπιονίκης. Χωρίς βοήθεια από κανέναν. Αυτό ήταν το παράπονό μου.

Για να κάνεις υψηλό πρωταθλητισμό, πρέπει να είσαι όλη μέρα στο γυμναστήριο. Για να το κάνεις αυτό, πρέπει κάπως να ζεις. Όταν δεν υπάρχουν λεφτά από πουθενά, πώς θα το κάνεις αυτό; Δεν υπήρχε αυτό το εισόδημα. Μικρότερος είχα την στήριξη της οικογένειάς μου αλλά μέχρι ένα σημείο. Με τα 200 ευρώ της Ομοσπονδίας δεν ζεις.

Οι περισσότεροι αθλητές αναγκάζονται να δουλέψουν και αλλού το πρωί για να τα βγάλουν πέρα. Εγώ είμαι γυμναστής, τελείωσα την Γυμναστική Ακαδημία και δουλεύω σε γυμναστήριο.

Τότε εμφανίστηκε ο Παναθηναϊκός και μου έκανε το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο στα 29 μου. Αν έφτασα το Τόκιο, ευθύνεται ο Παναθηναϊκός. Δεν θα έφτανα αλλιώς».

Η αλλαγή των δεδομένων

«Είχα την στήριξη όλου του κόσμου, ήταν πολύ συγκινητικό και συγκλονιστικό όλο αυτό που έγινε. Δεν το περίμενα σε καμία περίπτωση. Μέχρι και σήμερα συμβαίνει. Δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. Είναι ένα πολύ όμορφο συναίσθημα, πήρα άπειρη αγάπη και από ανθρώπους που δεν γνώριζα.

Όταν επέστρεψα, με προσέγγισαν οι χορηγοί, η Δέλτα και ο Antenna και έτσι η καριέρα μου αλλάζει. Θα μπορώ έτσι να κάνω αυτό που αγαπάω απερίσπαστα, να είμαι εκεί στο 100% και να μπορέσω να κυνηγήσω στα επόμενα τρία χρόνια την πρόκριση για τους επόμενους Ολυμπιακούς. Μακροπρόθεσμος στόχος είναι το Παρίσι, σίγουρα, όμως, υπάρχουν ενδιάμεσοι σταθμοί.

Με προσέγγισαν οι χορηγοί και έτσι η καριέρα μου αλλάζει

Έχω ήδη έρθει σε επικοινωνία με το επιστημονικό δυναμικό που θα στηθεί γύρω από αυτή την προσπάθεια, με τον φυσιοθεραπευτή, τον αθλητικό ψυχολόγο. Κάνω επαφές με το εξωτερικό ώστε να προετοιμαστώ δίπλα στις καλύτερες εθνικές ομάδες, όπως στην Γεωργία, που είναι η καλύτερη στον κόσμο αυτή τη στιγμή».

Η στήριξη

«Είμαι τυχερός γιατί δούλεψα με ανθρώπους του χώρου οι οποίοι ήταν πολύ μεγάλες προσωπικότητες όπως οι Κασταριώνης, Σπύρου και Λεωνίδης αλλά μέντορας και δάσκαλος είναι ο Γιώργος Παρασκευόπουλος που δεν είχε σχέση με την προπονητική αλλά ήταν έφορος του Πανελλήνιου Γυμναστικού Συλλόγου.

Αν δεν είχα τους δικούς μου ανθρώπους να αποτελούν κίνητρο και να έχω μια στήριξη ψυχολογική δεν θα τα κατάφερνα. Όταν ξέρεις ότι έχεις ανθρώπους δίπλα σου και σε στηρίζουν είναι πολύ σημαντικό.

Δεν νομίζω ότι έχω αλλάξει τον τρόπο σκέψης μου και το ποιος είμαι. Ο κόσμος με σταματά, μου μιλάνε στον δρόμο. Μου φαίνεται λίγο περίεργο αυτό. Ειδικά τις πρώτες μέρες που γύρισα, ήταν το κάτι άλλο. Σταματούσαν και κατέβαιναν από το αμάξι, υπήρχαν τέτοια περιστατικά».

Οι δυσκολίες στον αθλητισμό

«Ένιωθα ότι με αυτό που έκανα, η προσπάθειά μου ανταμείφθηκε. Στον ελληνικό ερασιτεχνικό αθλητισμό τίποτα δεν δούλευε σωστά. Τώρα υπάρχει ένα συμμάζεμα αλλά χρειάζεται πολύ προσπάθεια ακόμη.

Υπάρχει και κάτι ευχάριστο. Αναφέρθηκε πριν λίγο καιρό το θέμα της επαγγελματικής αποκατάστασης των αθλητών στη Βουλή, το οποίο είναι σπουδαίο γεγονός, και έγινε μία συζήτηση των εκπροσώπων των ομοσπονδιών με τον υφυπουργό Αθλητισμού. Η επαγγελματική αποκατάσταση θα έλυνε τα χέρια πολλών αθλητών. Δηλαδή να σου εξασφαλίζει το κράτος μια εργασία, είτε στον τομέα σου είτε κάπου αλλού, για να μπορείς απερίσπαστος να συνεχίσεις και να μην έχεις το άγχος της εργασίας.

Οι οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας αθλητής, είναι πολύ μικρές μπροστά στο παραγοντιλίκι. Ο ελληνικός αθλητισμός έχει μεγάλο πρόβλημα με τον παραγοντισμό του και σε αυτούς που τον περιβάλλουν. Οι αθλητές αντιμετωπίζουν bullying, εκβιασμούς, σεξουαλικές παρενοχλήσεις –αυτή είναι η σκοτεινή πλευρά του αθλητισμού. Το είδαμε και με την εξομολόγηση της Σοφίας Μπεκατώρου».

«Έχω ζήσει στο πετσί μου ψυχολογικό πόλεμο και bullying, έχω δει να συμβαίνει σε συναθλητές μου, έχω δει να συμβαίνουν τέρατα, τα οποία κάποιους τους λυγίζουν και κάποιους τους πεισμώνουν. Εμένα με πείσμωναν. Θυμάμαι μια περίοδο, αρκετοί συναθλητές μου σταμάτησαν γιατί δεν άντεξαν τον πόλεμο που δέχονταν. Εγώ αυτό που τους έλεγα ήταν: "Μην σταματάτε, μην τους κάνετε το χατίρι να σταματήσετε, αυτό θέλουν". Γιατί γίνεται αυτό; Τις περισσότερες φορές θέλουν να μπλέξουν τους αθλητές στο πολιτικό κομμάτι, γιατί οι παράγοντες δεν κάνουν αθλητισμό, κάνουν πολιτική στην Ελλάδα. Υπάρχει το "ή με εμάς ή με αυτούς".

Έχω ζήσει στο πετσί μου ψυχολογικό πόλεμο και bullying

Ένα πράγμα που δεν συγχωρώ στον εαυτό μου είναι ότι πολλές φορές έδωσα το χέρι μου σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν. Κάθισα σε τραπέζια με ανθρώπους που αν δεν υπήρχε το κομμάτι του αθλητισμού, δεν θα τους μίλαγα καν. Αναγκάζεσαι να κάνεις και λυκοφιλίες και να έχεις ψεύτικη συμπεριφορά. Κάποιοι αυτό το λένε διπλωματία. Κάνεις και τέτοια για να είναι λιγότερος ο ψυχολογικός πόλεμος και το bullying. Με έχουν φτάσει πολλές φορές στα όρια μου και όχι μόνο εμένα».

Η ζωή ενός αρσιβαρίστα

«Η ημέρα μου έχει δουλειά το πρωί, μετά γυμναστήριο και προπόνηση έως το βράδυ και τέλος ξεκούραση. Ελεύθερο χρόνο έχω μόνο τις Κυριακές. Έχω περάσει πολλές Κυριακές κλείνοντας το κινητό και κάνοντας απολύτως τίποτα. Μπορεί να ακούσω μουσική ή να δω μια ταινία στον καναπέ. Είναι τρομερή αίσθηση να μην κάνεις τίποτα μερικές φορές. Βλέπω ποδόσφαιρο και άλλα αθλήματα, αλλά δεν παίζω για να αποφύγω τους τραυματισμούς ή πάω σινεμά.

Η προπόνηση που κάνω είναι γύρω από τις Ολυμπιακές κινήσεις. Τώρα θα ξεκινήσω να συνεργάζομαι με διατροφολόγο γιατί η διατροφή είναι ένα πολύ ακριβό σπορ, το οποίο δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να το καλύψω».

Το μέλλον και τα όνειρα

«Είμαι αισιόδοξος για το μέλλον. Δεν κάνω αρνητικές σκέψεις, δεν με καταβάλλει κάτι. Συνεχίζουμε για τρία χρόνια ακόμη τουλάχιστον και μετά βλέπουμε. Σίγουρα θα ακολουθήσω την προπονητική, όχι σε επίπεδο εθνικών ομάδων αλλά σε σύλλογο όπου υπάρχει η μεγαλύτερη ομορφιά του πρωταθλητισμού. Είναι τα φυτώρια των εθνικών ομάδων και εκεί χτίζονται οι πρωταθλητές. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις έναν αθλητή από 10 χρονών να εξελίσσεται και να φτάνει στο απόγειο της καριέρας του να μπαίνει στην εθνική ομάδα και πόσο μάλλον να έχεις παίξει εσύ ρόλο σε αυτό. Θα ήθελα να ασχοληθώ με παιδιά γιατί τα μαθαίνουν αμέσως, είναι σφουγγάρια. Ένας προπονητής πρέπει να είναι και παιδαγωγός, εκεί είναι η δυσκολία. Να είσαι και δάσκαλος και προπονητής».

Τι λες στους νέους αθλητές;

«Να ακολουθήσουν αυτό που τους λέει η καρδιά τους και τα όνειρά τους. Έχουν να πάρουν ηθικές ανταμοιβές, δόμηση χαρακτήρα και εμπειρίες γιατί ο αθλητισμός είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας και μέσα από αυτόν μαθαίνεις πώς να κινείσαι στο παιχνίδι της ζωής. Όχι όμως πολλά υλικά αγαθά».