Αυτή την περίοδο έχω ξεκινήσει, ως συνήθως δυστυχώς, αρκετά βιβλία παράλληλα· αυτό όμως που διαβάζω με μεγαλύτερη συνέπεια τις τελευταίες μέρες είναι ο συλλογικός τόμος κειμένων Ακραία Ομορφιά: Αισθητική, Πολιτική, Θάνατος [Extreme Beauty: Aesthetics, Politics, Death, London: Continuum, 2003]. Μέχρι στιγμής σε αρκετά σημεία διαφωνώ, αλλά ως συνήθως τα βιβλία με τα οποία σε κάποιες πτυχές διαφωνεί κανείς αποδεικνύονται πολύ χρησιμότερα από εκείνα με τα οποία συμφωνεί. Το βιβλίο εισχωρεί ταυτοχρόνως στα πεδία της τέχνης, της λογοτεχνίας, της φιλοσοφίας και της πολιτικής προκειμένου να αναδείξει πώς έχει μετασχηματιστεί η ιδέα και η εμπειρία της ομορφιάς. Οι θεματικοί άξονες των δοκιμίων κυμαίνονται από τον Καντ, τον Χέγκελ και τον Μοντερνισμό έως τον Ντυσάν και τα avant-garde κινήματα, τον ρομαντισμό του Χάιντεγκερ και της Άρεντ, την μεταμοντέρνα ποιητική, την πλήξη και τον Προυστ, τον Ντεριντά και τον Ντελέζ, τη φαντασία και το αμφιλεγόμενο δώρο του θανάτου. Τι εννοούμε όμως όταν μιλάμε για ομορφιά στη συγχρονία μας, σε αυτήν την περίοδο ύστερης νεωτερικότητας; Τι βιώνουμε ακριβώς στις ποικιλόμορφες συναντήσεις μας μαζί της και πώς; Η ομορφιά προφανώς δεν αποτελεί πλέον μια εμπειρία αρμονικής θέασης, δεν είναι προβλέψιμη και δεν προκαλεί μόνο γαλήνη ή ηδονή. Μια αισθητική της διαφορετικότητας έχει ανατρέψει τους τρόπους με τους οποίους προσεγγίζουμε το όμορφο — ζούμε σε μια εποχή ακραίας ομορφιάς. Αυτό τον καιρό λοιπόν με ενδιαφέρει η διερεύνηση της διαρκούς σύνδεσης μεταξύ αισθητικής και πολιτικής, πώς σύγχρονες καλλιτεχνικές πρακτικές δύνανται να λειτουργήσουν ως μια δίοδο προς απελευθερωτικές πρακτικές, πώς μια επαναπροσέγγιση της αισθητικής και της ομορφιάς, σε επίπεδο τόσο προσωπικής όσο και συλλογικής εμπειρίας και συνάντησης, μπορεί να μετασχηματίσει την πραγματικότητά μας.
Tο «Αυθεντικότητα και Αυτονομία / Από τη Δημιουργικότητα στην Ελευθερία», του Νίκου Ερηνάκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κείμενα.
Μαριλού Παντάκη, food blogger (a.k.a. Madame Ginger)