Έχουμε μόνο 2 δεδομένα ότι θα γεννηθούμε και θα πεθάνουμε. Στο μεσοδιάστημα ας μην κάνουμε εμμονικές επιλογές που μας πληγώνουν: από τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας μέχρι πράγματα που βλέπουμε πως μπορεί να μην λειτουργούν όπως τα θέλουμε.. Άλλωστε κάτι άλλο σου ανήκει και πρέπει να το δεις διαφορετικά γιατί το σημαντικό είναι να είμαστε ευτυχισμένοι. Φτάνοντας σε μια μεγαλύτερη ηλικία, το βλέπω από δικούς μου ανθρώπους που είναι στα 50 τώρα και λένε ότι «έχω φτάσει στο μισό της ζωής μου πότε περάσαν τα χρόνια»; Όλο λέμε θα κάνουμε κάτι που θέλουμε του χρόνου ή έχω χρόνο ας το κάνω μεθαύριο, αλλά δεν συμφωνώ καθόλου με την αναβλητικότητα. Αν σκεφτείς κάτι είναι γιατί πρέπει να το κάνεις οπότε κάντο τώρα».
«Στα 24 μου με κάλεσαν για την οντισιόν της ταινίας του James Bond. Ήταν μια οντισιόν όπως όλες οι άλλες για ένα μεγάλο project. Έχω κάνει οντισιόν για τεράστια projects και έχω φτάσει στην τελική δυάδα και τελικά δεν πήρα το ρόλο, όπως «Οι πειρατές της Καραϊβικής», «Sorentino», «Youth», αλλά έτσι είναι αυτή η δουλειά. Όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα που περνάς από οντισιόν και τελικά ο ρόλος καταλήγει σε κάποιον άλλον ηθοποιό.
Στην οντισιόν για την ταινία του Bond είχα χαρεί περισσότερο που την έκανα με την Debbie Mac Williams, η οποία είναι από τις σημαντικότερες casting director στον κόσμο, ένας θρύλος στο χώρο της και φέτος βγαίνει σε σύνταξη. Ήταν η πιο εύκολη οντισιόν που είχα κάνει ποτέ. Με έβαλε να ξαπλώσω να κοιτάζω τον εραστή μου, τον οποίο εγώ θέλω σε αντίθεση με εκείνον, το έστειλε στον Sam Mendes, και εκείνος αποφάσισε να πάρω τον ρόλο.
Στην αρχή χάρηκα πάρα πολύ, ο Bond για τους Άγγλους είναι βασιλικό project, όμως φρίκαρα όταν μπήκα στο μετρό και ήταν το πρόσωπο μου εξώφυλλο ως τρίτο κορίτσι του πράκτορα 007. Ήταν τρομερά αγχωτικό και αισθάνεσαι πως όλος ο πλανήτης ασχολείται μαζί σου, το οποίο φυσικά και δεν ισχύει.
Από την άλλη, το σοκ με την αναγνωρισιμότητα μου έκανε καλό γιατί κατευθείαν μπήκα μέσα σε κάτι πολύ μεγάλο, ταξίδεψα σε πολλές χώρες, έζησα τις πρεμιέρες, οπότε είδα από κοντά πόσο δύσκολα είναι στη πραγματικότητα. Δεν αλλάζει τη ζωή σου σε μεγάλο βαθμό, ακόμα και αν είσαι established ηθοποιός, πρέπει να περάσεις από πολλές δουλειές μέχρι να έρθει αυτή η δουλειά που θα σε βγάλει λίγο παραπάνω στην επιφάνεια και η συνέχεια εξαρτάται από σένα. Έκανα κι άλλα πράγματα στο εξωτερικό, μετά τον Bond δούλεψα σε 5-6 παραγωγές και συνεχίζω ακόμα να δουλεύω».
«Μετά από 8 χρόνια στο Λονδίνο συνειδητοποίησα πως ζούσα σε ένα πανάκριβο σπίτι, χωρίς θέρμανση, ήμουν ενεργή ηθοποιός, όλα πήγαιναν μια χαρά, αλλά ήθελα μια πιο ποιοτική ζωή και με παραπάνω ευκολίες. Τα έβαλα κάτω, με χαρτί και μολύβι,και συνειδητοποίησα πως αν επιστρέψω στη χώρα μου, ακόμα κι αν θέλω να πηγαίνω το μισό χρόνο στην Αγγλία ή να πετάγομαι για να κάνω μια οντισιόν και επιστρέφω, θα μου στοίχιζε λιγότερο από το να μένω εκεί το μήνα. Εξάλλου είναι τέτοια η φύση της δουλειάς που δεν δουλεύεις συνέχεια. Εμένα αυτό μου έκοβε τα πόδια, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ και επέλεξα να γυρίσω πίσω. Πηγαίνω ακόμα στο Λονδίνο, σχεδόν 1 φορά το μήνα και εξακολουθώ να έχω τον ίδιο ατζέντη. Αγαπώ πολύ αυτή την πόλη, με γειώνει και είναι ο πυρήνας μου».
«Όταν επέστρεψα από το Λονδίνο στην Αθήνα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να βρω δουλειά. Τρομερά δύσκολο! Αντικειμενικά, τώρα το καταλαβαίνω γιατί τότε ήμουν σε μια φάση που δεν το έβλεπα έτσι. Υπήρχε ένας σνομπισμός απέναντι μου, μια απόσταση, που εν μέρει ίσως κι εγώ να την είχα προκαλέσει επειδή κάπως ντρεπόμουν. Δεν μπορούσα να εκτίθομαι, δεν είχα καταλάβει ότι όλο αυτό με τον Bond είχε πάρει τόσες μεγάλες διαστάσεις και δεν το είχα υποκίνησα εγώ. Θυμάμαι, όταν με έπαιρναν για συνεντεύξεις έλεγα πως κάνω ένα πέρασμα από την ταινία του James Bond και θεωρητικά είμαι ένα από τα τρία κορίτσια, μπορώ να πω την εμπειρία μου, αλλά δεν κάνω κάτι. Εδώ έχουμε την τάση να κάνουμε κάποια θέματα πιο μεγάλα, να ρίχνουμε την αξία του άλλου, να μικραίνουμε αυτό που έχει κάνει για να νιώθουμε καλύτερα.
