Είναι μια δύσκολη άσκηση ισορροπίας σε μια ήδη περίπλοκη κατάσταση. Η Ιταλία από το 2018 έχει δει -χωρίς εκλογές- τρεις κυβερνήσεις με διαφορετικές κομματικές αποχρώσεις με τελευταία την τεχνοκρατική του Μάριο Ντράγκι. Η πολιτική ζωή της χώρας παραπέμπει σε κινούμενη άμμο: κόμματα εμφανίζονται και εξαφανίζονται, συμμαχίες διαδέχονται η μία την άλλη, βουλευτές και πολιτικοί κινούνται με άνεση από το ένα σημείο στο άλλο δίχως να νιώθουν ότι έχουν να απολογηθούν ή να εξηγήσουν τις επιλογές τους. Παράλληλα, έως σήμερα, οι γυναίκες στην Ιταλία έχουν φτάσει μέχρι το αξίωμα του υπουργού Εξωτερικών και της προέδρου της Γερουσίας, αλλά 76 χρόνια μετά την ίδρυση της δημοκρατίας θα ήταν η πρώτη γυναίκα στην ηγεσία της κυβέρνησης, έπειτα από 30 άνδρες που υπηρέτησαν ως πρωθυπουργοί πριν από αυτήν.
Στην εικόνα αυτή, η Μελόνι εκπροσώπησε την εξαίρεση. Το μικρό της κόμμα έμεινε έξω από τα κυβερνητικά σχήματα και αυτό του επέτρεψε να εκτοξευτεί από το 4% στις εκτιμήσεις για το 25% που θα συγκεντρώσει σε λίγες μέρες. Για τη Μελόνι αυτή η εξέλιξη είναι η απόδειξη ότι είχε δίκιο: ότι οι πολίτες επιβραβεύουν τη σταθερή της θέση, την ιδεολογική της καθαρότητα και την αποφασιστικότητά της να ορίσει μία νέα σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Από την άλλη, δεν πρόκειται για την πρώτη φορά. Περίπου τα ίδια είχε υποστηρίξει ο Ματέο Σαλβίνι. Η ανάδειξή του όμως στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας δεν έφερε καμία ριζοσπαστική αλλαγή. Αν αφήσει κανείς κατά μέρους κάποιες ρητορικές ή συμβολικές κινήσεις ο Σαλβίνι εμφανίστηκε να μετασχηματίζεται από έναν πολιτικό που υποσχόταν τη μεγάλη ρήξη σε μια αδιάφορη σχεδόν περίπτωση διαχείρισης. Σήμερα, η Μελόνι είναι ο «νεός Σαλβίνι». Και την ίδια στιγμή -εξαιτίας του ιταλικού εκλογικού συστήματος- είναι αναγκασμένη να συνεργάζεται μαζί του, όπως και με τον αιώνιο πρωταγωνιστή της ιταλικής ζωής Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Μπορεί το σχήμα Μελόνι-Σαλβίνι-Μπερλουσκόνι να δουλέψει;
Την απάντηση δεν την ξέρει κανείς. Ήδη οι πρώτοι τριγμοί έχουν εμφανιστεί- από το γεγονός ότι ο Σαλβίνι εμφανίζεται αρνητικός στην ιδέα μιας «γυναίκας πρωθυπουργού» μέχρι τις πιέσεις του για μια πιο ενεργητική πολιτική στο πλευρό της Ρωσίας. Υπό αυτήν την οπτική, η Μελόνι σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη με το πραγματικό δύσκολο ερώτημα του κατά πόσο μπορεί να συνδυάσει τις προγραμματικές της δεσμεύσεις με την καθημερινή διαχείριση της εξουσίας και τις απαιτήσεις που αντιστοιχούν σε μια χώρα με το μέγεθος και την ισχύ της Ιταλίας.
Γιατί τελικά αυτό είναι το πλέον παράδοξο. Όσο και αν η Ιταλία εμφανίζεται διαρκώς -και τώρα- στο χείλος της καταστροφής, η πολιτική αστάθεια δεν μεταφράζεται σε κοινωνική και οικονομική κατάρρευση. Και αυτό είναι ένα χρήσιμο μάθημα για τις αντοχές και τις δυνατότητες της δημοκρατίας- ακόμα και όταν αυτή απειλείται από αντιδραστικές φωνές όπως αυτή της Γεωργία Μελόνι.