«Έζησα τα πάντα, έκανα τα πάντα, δεν είχα φραγμούς, ήμουν ελεύθερη»: αυτά είναι τα λόγια της Ζωζώς Νταλμάς, της όμορφης γυναίκας που κάποτε κοσμούσε τα πακέτα τσιγάρων Σαντέ, υπήρξε ερωμένη του Κεμάλ Ατατούρκ και μεσουράνησε την περίοδο του Μεσοπολέμου. Ήθελε να τη θυμούνται, όπως η ίδια έχει εξομολογηθεί, ως «μια όμορφη και λαμπερή πρωταγωνίστρια του θεάτρου και συνεπή Ελληνίδα».
Η Ζωή Σταυρινού, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, ανήμερα του Αγίου Σπυρίδωνος, το 1906 και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου έφτασε με τη μητέρα της και τη γιαγιά της μετά από τους διωγμούς των Νεότουρκων. Έζησε στις προσφυγικές γειτονιές και πήρε μαθήματα τραγουδιού στο ωδείο Γρέκου. Σε ηλικία 12 ετών αρραβωνιάστηκε έναν αεροπόρο και παντρεύτηκε δύο χρόνια αργότερα, όταν ήταν 14 ετών. Σε έξι μήνες όμως τον εγκατέλειψε κι εκείνος από τη στενοχώρια του προσπάθησε να αυτοκτονήσει, πυροβολώντας τον εαυτό του στο στήθος.
Φιλοδοξώντας να γίνει τραγουδίστρια της όπερας, η νεαρή Ζωή βρέθηκε στο Μιλάνο, αλλά τελικά γύρισε στην Ελλάδα και άρχισε την καριέρα της στο θέατρο. Η πρώτη της εμφάνιση έγινε το 1922 με τον θίασο της Ένκελ στη Θεσσαλονίκη στην παράσταση «Χορ Χορ Αγάς», όπου χορεύοντας τον χορό της κοιλιάς, προκαλούσε πανικό στο ανδρικό κοινό.
Με τον ίδιο θίασο αργότερα βρέθηκε στην Αλεξάνδρεια για περιοδεία. Εκεί την ερωτεύτηκε ένας Αιγύπτιος πρίγκιπας. Έζησαν μαζί για εφτά μήνες. «Χαρέμι, καφάσι, τσαρτσάφι, φερετζέ, απ’ όλα» έχει πει η ίδια για εκείνη την περίοδο της ζωής της. «Και τι δεν ξόδευε για μένα. Τα μπριγιάντια δεν ήξερα πού να τα βάλω. Στόλιζα μ’ αυτά και τις καλτσοδέτες μου, ακόμη και τις τόκες των παπουτσιών μου. Και λίρα με ουρά! Αλλά εγώ δεν είχα ιδέα του χρήματος. Τα τσεκ τα έχωνα μέσα στα παπούτσια μου στα ντουλάπια. Αυτή η νύχτα της Χαλιμάς κράτησε οχτώ ολόκληρους μήνες. Στο διάστημα αυτό γυρίσαμε όλο τον κόσμο. Βενετία, Μιλάνο, Παρίσι...» Μόλις όμως ο πρίγκιπας τής ζήτησε να παντρευτούν, εκείνη το έσκασε με έναν καπετάνιο κι επέστρεψε στην πατρίδα.
Στην Αθήνα γίνεται πρωταγωνίστρια του μουσικού θεάτρου, μέχρι το 1925 είχε καθιερωθεί ως απόλυτη ντίβα, ενώ παράλληλα ταξιδεύει συχνά στην Κωνσταντινούπολη, όπου συμμετέχει σε αρκετές τουρκικές ταινίες, όπως «Τα κύματα του Βοσπόρου», που έσπαγαν ταμεία και στους ελληνικούς κινηματογράφους.