Όταν ο Νίκος Γαλανός είχε μιλήσει για τη ζωή του: «Είμαι γεμάτος, σχεδόν πλήρης. Ένα κομμάτι που δεν γέμισε, δεν με πειράζει»

Ο Νίκος Γαλανός, ένας από τους πλέον εμβληματικούς πρωταγωνιστές του ελληνικού κινηματογράφου και της τηλεόρασης, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών, έπειτα από μάχη με τον καρκίνο.

Γεννημένος το 1945 στην Αθήνα, η πορεία του στο καλλιτεχνικό στερέωμα δεν υπήρξε προϊόν στρατηγικής ή υπολογισμού, αλλά συνέπεια της ίδιας του της φυσικής κλίσης προς την τέχνη και της χαρισματικής προσωπικότητάς του.

Από τα πρώτα του βήματα στον κινηματογράφο το 1962 μέχρι τις τελευταίες του εμφανίσεις στην τηλεόραση και στο θέατρο, ο Νίκος Γαλανός είχε την ικανότητα να ελίσσεται με αυθεντικότητα και γοητεία μέσα σε έναν κόσμο που συχνά αναζητούσε τη λάμψη και τη φήμη. Όμως, για εκείνον, η τέχνη ποτέ δεν ήταν απλώς επάγγελμα.

Στη συνέντευξή του στον Bovary τον Οκτώβριο του 2023, ο Νίκος Γαλανός είχε μιλήσει για τη ζωή και την τέχνη με μια σπάνια ειλικρίνεια. Όπως είχε πει, ποτέ δεν σκέφτηκε να ακολουθήσει τον δρόμο της υποκριτικής για τα χρήματα ή τη δημοσιότητα, αλλά γιατί «η τέχνη σου ανοίγει το μυαλό, το συναίσθημα». Η αυθεντική έκφραση και η ανάγκη να δημιουργεί χωρίς να σκέφτεται το επαγγελματικό κέρδος ήταν, για εκείνον, ο πραγματικός κινητήρας της πορείας του.

Στην κουβέντα του με τη Μυρτώ Λοβέρφου μας αποκάλυψε όψεις της πορείας του και της προσωπικής του ζωής που χαρακτηρίζονται από έναν άνθρωπο γεμάτο συναισθήματα, καλλιτεχνική αναζήτηση και φιλοσοφική σκέψη.

Νίκος Γαλανός: «Το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου το ευχαριστήθηκα»

«Ετοιμαζόμουν να πάω στα καράβια, όταν πέρασε ξαφνικά απ' το μυαλό μου η ιδέα να γραφτώ σε μια δραματική σχολή. Δεν σκεφτόμουν να γίνω ηθοποιός. Ο πατέρας μου δεν έδωσε μεγάλη σημασία -ασχολήθηκε με οικοδομικές δουλειές ήταν και η εποχή της ανοικοδόμησης. Η μητέρα μου προβληματίστηκε, ο μεγάλος μου αδελφός δεν το ήθελε με τίποτα. Αλλά ούτε κι εγώ το έβλεπα σαν επάγγελμα. Άλλωστε είχα φύγει από νωρίς απ΄το σπίτι μου, ζούσα μόνος μου και δούλευα ενώ ήμουν στο Γυμνάσιο. Μ΄άρεσε αυτή η ελευθερία».

Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε η πορεία του Νίκου Γαλανού στον κόσμο της υποκριτικής, χωρίς ποτέ να την δει ως επαγγελματική επιλογή, αλλά περισσότερο ως μια αυθόρμητη κλήση. «Πήγα στην σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη, με δασκάλους τον ίδιο, τον Τριβιζά, τον Σεβαστίκογλου, την Αρώνη. Στην τάξη είχα συμμαθητές τον Λευτέρη Βογιατζή και τον Θόδωρο Τερζόπουλο. Ημασταν ωραία τάξη. Απ΄την σχολή πήραμε καλές βάσεις. Εγώ τότε δούλευα το πρωί και πήγαινα και στην σχολή».

Η γενιά του είχε όνειρα και επιθυμίες, όπως είπε ο ίδιος, αλλά πάντα με έναν αέρα ελευθερίας και χωρίς τη σκέψη του επαγγελματισμού: «Η γενιά μου είχε επιθυμίες, όνειρα. Αλλά επειδή ήταν λίγο άπιαστα, δεν μας έτρωγε όλη την ενέργεια η καριέρα. Ετσι κι αλλιώς στον χώρο της τέχνης δεν σκέφτεσαι τα λεφτά, αλλά πως θα κρατήσεις την επαφή σου με την τέχνη».

Από το ξεκίνημα της καριέρας του, δεν χρειάστηκε ποτέ να κυνηγήσει δουλειές. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά: «Για δουλειά δεν έψαξα ποτέ. Ήρθαν έτσι τα πράγματα, ήμουν τυχερός, και δεν χρειάστηκε ποτέ ούτε να χτυπήσω πόρτες ούτε να προβληματιστώ». Αυτό που ακολούθησε, ήταν μια σειρά από σημαντικές συνεργασίες, όπως η συνεργασία του με τον Μάρκο Ζέρβα στην πρώτη του ταινία, και η υπογραφή ενός εξαετούς συμβολαίου με την Φίνος Φιλμ.

«Ο Φίνος είχε δικούς του ηθοποιούς. Ήμασταν της Φίνος Φιλμ. Κάποιους συμπαθούσε περισσότερο, κάποιους λιγότερο. Ποτέ δεν είχα ακούσει κάτι αρνητικό ή άδικο για τον Φίνο».

Η επιτυχία στον κινηματογράφο ήρθε γρήγορα, αλλά πάντα με την αίσθηση ότι δεν υπήρχε κάποια στρατηγική πίσω από αυτήν: «Το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου το ευχαριστήθηκα. Είμαι γεμάτος, σχεδόν πλήρης. Ένα κομμάτι, ένα ντεπόζιτο που δεν γέμισε, δεν με πειράζει, μπορώ και το δουλεύω».

Για τις προσωπικές του σχέσεις και τις επιλογές του, ανέφερε: «Η οικογένεια ήταν κάτι ανεξάρτητο απ΄τους γάμους και τους έρωτες. Ο γάμος δεν πήγαινε μαζί με την προοπτική της οικογένειας. Αργότερα έλεγα “άσε τώρα τα παιδιά”». Παρόλα αυτά, δεν δίστασε να παραδεχτεί πως υπάρχουν στιγμές που σκέφτεται αν θα μπορούσε να είχε μια διαφορετική πορεία. «Κάποιες φορές σκέφτομαι μήπως έκανα βλακεία και δεν έχω έναν άνθρωπο κοντά μου, να μιλάς, να νοιώθεις ασφάλεια».

Όσον αφορά την επιτυχία και τη σημασία της εμφάνισης, ο ίδιος είχε μια πιο φιλοσοφική προσέγγιση: «Δεν πρέπει να σ΄ενδιαφέρει το έξω σου, αυτό που βλέπει ο άλλος, αλλά το μέσα σου. Γιατί αυτό θα εκδηλωθεί στο έξω σου».

Η συζήτηση δεν μπορούσε να μην φτάσει στο επίθετό του, το οποίο έχει μια ιδιαίτερη ιστορία. Ο ίδιος εξομολογήθηκε: «Γαλανό με βάφτισε ο Φίνος. Θεώρησε δύσκολο το επώνυμό μου (Σουπιωνάς). Εγώ ανέφερα το Γαληνός, που ήταν της οικογένειάς μου. Μετά με τον Φώσκολο και κυρίως, τον Φίνο, επικράτησε το Γαλανός. Έτσι γράφτηκε απ’ την αρχή».

Αν πάντως κάτι χαρακτήριζε τη ζωή του Νίκου Γαλανού είναι η συνεχής αναζήτηση για ελευθερία και προσωπική έκφραση. Παρά τη μεγάλη του πορεία και την αναγνώριση που είχε, ποτέ δεν έπαψε να ζει τη ζωή του με απλότητα και να μένει πιστός στην εσωτερική του αλήθεια. «Πιστεύω ότι για ό,τι μας συμβαίνει υπάρχει ένας λόγος που συμβαίνει και μας οδηγεί σε κάποιο αποτέλεσμα», ανέφερε, υπογραμμίζοντας την πίστη του στην τύχη, την προσωπική ευθύνη και την ειλικρίνεια.

Στο τέλος της συνέντευξης, ο Νίκος Γαλανός είχε πει με χαμόγελο: «Το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου το ευχαριστήθηκα. Είμαι γεμάτος, σχεδόν πλήρης. Ένα κομμάτι, ένα ντεπόζιτο που δεν γέμισε, δεν με πειράζει, μπορώ και το δουλεύω».