Ο άντρας πίσω από το «ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη» -Η κινηματογραφική ζωή του Άλκη Γιαννακά
Ο Άλκης Γιαννακάς, ο ωραίος του ελληνικού σινεμά, γνωστός κυρίως από τις συμμετοχές του στις ταινίες «Ένας ντελικανής» και «Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη», έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών.
Ο Άλκης Γιαννακάς υπήρξε μια από τις πιο γοητευτικές και αινιγματικές φυσιογνωμίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Ένας ηθοποιός που συνδύαζε τη γοητεία με μια αύρα μυστηρίου που τον έκανε να ξεχωρίζει. Παρά το γεγονός ότι η φιλμογραφία του δεν είναι εκτεταμένη, η παρουσία του στη μεγάλη οθόνη άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα. Ο θάνατός του, σε ηλικία 80 ετών, ξύπνησε αναμνήσεις μιας εποχής όπου το ελληνικό σινεμά παρήγαγε αληθινούς σταρ που δεν χρειάζονταν ούτε σκάνδαλα ούτε υπερβολές για να τραβήξουν τα φώτα πάνω τους.
Ποιος ήταν ο Άλκης Γιαννακάς
Γεννημένος στην Αθήνα στις 28 Μαρτίου 1945, ο Άλκης Γιαννακάς -το αληθινό όνομα του οποίου ήταν Χρήστος- μεγάλωσε σε μια εποχή που η Ελλάδα προσπαθούσε να ξαναβρεί τα βήματά της μετά τον πόλεμο. Από μικρός ξεχώριζε για την ανήσυχη φύση του. Ήταν, όπως έχουν πει όσοι τον γνώριζαν, ένα παιδί γεμάτο ενέργεια και αντιδραστικότητα· συχνά δημιουργούσε προβλήματα στο σχολείο, καθώς αρνιόταν να υπακούσει στους κανόνες.
Η γνωριμία του με τον κινηματογράφο έγινε σχεδόν τυχαία. Μόλις 17 ετών, τον ανακάλυψε ο σκηνοθέτης Μανώλης Σκουλούδης, ο οποίος του πρότεινε να παίξει στην ταινία «Ένας ντελικανής» του 1963.
Αν και δεν είχε καμία εμπειρία στην υποκριτική, ο φακός τον αγάπησε από την πρώτη στιγμή. Το παρουσιαστικό του, το φυσικό του στιλ και η «άγρια» ομορφιά του τον έκαναν να ξεχωρίσει αμέσως. Παρ’ όλα αυτά, παρέμεινε απρόβλεπτος και ασυμβίβαστος -συχνά εγκατέλειπε τα γυρίσματα για να βγει βόλτα με τη μηχανή του, αναγκάζοντας την παραγωγή να τον αναζητά παντού, ακόμα και με τη βοήθεια της τροχαίας.
Η εποχή του ελληνικού ζεν πρεμιέ
Στη δεκαετία του ’60, ο ελληνικός κινηματογράφος γνώριζε μια χρυσή εποχή. Μαζί με ονόματα όπως ο Νίκος Κούρκουλος, ο Ανδρέας Μπάρκουλης και ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Άλκης Γιαννακάς ανήκε στη νέα γενιά των ζεν πρεμιέ -των γοητευτικών ανδρών που έφεραν κάτι από τη λάμψη του Χόλιγουντ, αλλά με ελληνικό ταπεραμέντο.
Το 1965, η ταινία «Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη» τον καθιέρωσε οριστικά. Εκεί υποδύθηκε έναν χαρτοπαίκτη και πρώην πυγμάχο, έναν άντρα που κινείται στο περιθώριο, ζει από πλούσιες γυναίκες και φέρει πάνω του τη μελαγχολία ενός χαμένου ήρωα. Η ερμηνεία του υπήρξε συγκλονιστική για τα δεδομένα της εποχής, ενώ οι τολμηρές σκηνές της ταινίας -ιδίως εκείνη με τη Ζέτα Αποστόλου- προκάλεσαν αίσθηση και λογοκρισία. Ο ρόλος αυτός τον καθιέρωσε ως «ωραίο κακό» του ελληνικού σινεμά, έναν άντρα που συνδύαζε το πάθος, τη δύναμη και την αυτοκαταστροφή.
Ο έρωτας με τη Γκιζέλα Ντάλι
Η ζωή του Άλκη Γιαννακά δεν άργησε να γίνει αντικείμενο συζήτησης, κυρίως λόγω της σχέσης του με τη Γκιζέλα Ντάλι, την «Ελληνίδα Μπριζίτ Μπαρντό». Οι δυο τους γνωρίστηκαν στα γυρίσματα της ταινίας «Ο Παρθένος» και σύντομα έγιναν αχώριστοι. Ο έρωτάς τους ήταν παθιασμένος, θυελλώδης και βαθιά κινηματογραφικός. Η ίδια είχε δηλώσει χρόνια αργότερα: «Ήταν ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου. Ο ωραιότερος και πιο περιζήτητος άντρας -κι ήταν δικός μου».
Η σχέση τους, ωστόσο, δεν άντεξε στον χρόνο. Μετά τον χωρισμό τους, εκείνη συνέχισε μια έντονη πορεία στον κινηματογράφο, ενώ εκείνος άρχισε σιγά σιγά να αποτραβιέται από τα φώτα.
Η αποχώρηση από τη δημοσιότητα
Παρότι είχε όλες τις προϋποθέσεις να γίνει μεγάλος σταρ, ο Άλκης Γιαννακάς αποφάσισε να εγκαταλείψει την υποκριτική στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Όπως είχε δηλώσει σε μια σπάνια συνέντευξη στην Espresso, «δεν με ενδιέφερε ποτέ η δημοσιότητα ούτε και το επάγγελμά μου. Έφυγα πριν από 40 χρόνια και έφυγα ψηλά. Δεν θα επέστρεφα σε καμία περίπτωση».
Ο ίδιος ζούσε στην περιοχή της πλατείας Αμερικής, σε ένα διαμέρισμα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, απολαμβάνοντας ήσυχες στιγμές με τη σύντροφό του Κατερίνα, με την οποία ήταν μαζί τα τελευταία 25 χρόνια. Όσοι τον ήξεραν μιλούσαν για έναν άνθρωπο ευγενικό, γλυκομίλητο και γεμάτο χιούμορ.
Η σύντροφός του, Κατερίνα, συγκινημένη μετά τον θάνατό του, δήλωσε στο «Πρωινό» και τον Γιώργο Λιάγκα: «Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, ήμασταν μαζί 25 χρόνια. Πέρασα υπέροχα μαζί του, θα μου λείψει πάρα πολύ. Η προσωπικότητά του ήταν έντονη. Είναι μεγάλη απώλεια για εμένα, γιατί ήταν ο σύντροφος της ζωής μου. Κάναμε σχέδια και όνειρα από εδώ και πέρα, γιατί δούλευα μέχρι τον Ιούνιο και τώρα βγήκα στη σύνταξη και σχεδιάζαμε να ζήσουμε κάπως αλλιώς, αλλά δυστυχώς η ζωή τα φέρνει αλλιώς».
Η ίδια πρόσθεσε «Δεν είχε καταλάβει την αξία του, ήταν ένας πολύ απλώς άνθρωπος και μέχρι τώρα, με αστείρευτο χιούμορ, μεγάλη ενέργεια και δίψα για ζωή. Ήθελε να είναι ήσυχος, να βγαίνει με τους φίλους του και δεν ήθελε να έχει επαφή με όλο αυτό (σ.σ. δημοσιότητα). Ούτε ήθελε να είναι στα κανάλια, αλλά ούτε να δίνει αφορμές για να τον σχολιάζουν. Αυτό θέλω να το σεβαστώ απόλυτα για τον Άλκη. Δεν είμαι καθόλου καλά... Δυστυχώς...».
Ένας ζεν πρεμιέ με ψυχή αντιήρωα
Η κινηματογραφική περσόνα του Άλκη Γιαννακά υπήρξε πρωτοποριακή για την εποχή. Δεν ήταν ο κλασικός γοητευτικός ήρωας του παλιού σινεμά, αλλά ένας χαρακτήρας που συνδύαζε ευαισθησία και αυθεντικότητα. Στο βλέμμα του υπήρχε κάτι το αδιόρατα μελαγχολικό, μια θλίψη που θύμιζε ευρωπαϊκό σινεμά -περισσότερο Ζαν Πολ Μπελμοντό παρά τον «καλό Έλληνα γαμπρό» των ρομαντικών κωμωδιών.
Ο θάνατός του σε ηλικία 80 ετών, συγκίνησε όσους θυμούνται την εποχή της μεγάλης οθόνης και τους ήρωες της Φίνος Φιλμ, ενώ η κηδεία του θα γίνει στο Ελληνικό την Πέμπτη 16 Οκτωβρίου.
