Ρέα Βιτάλη: «Το πιο μαρτυρικό μου καλοκαίρι ήταν στη λήξη του αγώνα»
Ένα post για την δική της περιπέτεια με τον καρκίνο μοιράστηκε η συγγραφέας Ρέα Βιτάλη, στην προσωπική της σελίδα στο Facebook.
Η αγαπημένη χρονικογράφος, δημοσιογράφος, ρεπόρτερ και συγγραφέας, νόσησε το 2018 αλλά κατάφερε να βγει ζωντανή, δυνατή, έχοντας μια δεύτερη ευκαιρία. «Ενήργησα ακραία εσπευσμένα. Και πώς αλλιώς: Τόσο που με περικύκλωνε ο καρκίνος, σχεδόν τον ακούς σαν ίωση στους διπλανούς σου. Γι΄αυτό εκείνα τα "Γιατί σε μένα;" όχι μόνο δεν τα καταδέχτηκα αλλά τα θεωρώ και αναιδή πρόστυχα. Ποια είμαι εγώ, δηλαδή; "Ο καρκίνος είναι μια σειρά ευκαιριών, μακάρι να μην γίνει σειρά χαμένων ευκαιριών" είπε ο ογκολόγος μου» είχε γράψει παλαιότερα στο Protagon, η συγγραφέας.
Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα κατά του καρκίνου, η Ρέα Βιτάλη επανέρχεται με μια ανάρτηση στο Facebook γεμάτη ευγνωμοσύνη και αισιοδοξία. Για όσα έζησε και για όσα της έμαθε ο καρκίνος.
Διαβάστε την ανάρτηση της Ρέας Βιτάλη:
Παγκόσμια μέρα κατά του καρκίνου. Με συγκινεί αυτή μου η φωτογραφία. Μια ολόκληρη διαδρομή, μια etap, ένα ταξίδι. «Μια βουτιά και θα βγεις καλοκαίρι» μου είχε πει η φιλη μου Αθηνά. Θάλασσα ήταν. Νύχτες δικές μου. Φόβος. Φόβος καθαρός. Σε εξαναγκάζει σε ψυχραιμία. Μετά ξεθαρρεύεις. Γελάω με τις «ηρωικές» δηλώσεις. Δεν υπέκυψα σε «ηρωικά». Όλοι μας ηρωικοί. Ας κάναμε κι αλλιώς…Αλλά μέρα τη μέρα εξοικειώνεσαι με τον βυθό σου. Κι έχει τόσα να δεις και να μάθεις. Όντως, βγήκα καλοκαίρι. Το πιο μαρτυρικό μου καλοκαίρι ήταν στη λήξη του αγώνα. Στα απόνερα πνίγεται ο άνθρωπος. Έτσι είναι η διαδικασία. Τότε τραβάς το τελευταίο κλάμα. Το τελευταίο! Κι ας ξανακλάψεις εκατό φορές στη ζωή σου. Εκείνο το κλάμα είναι άλλο κλάμα. Κλαις για ότι σπουδαίο έμαθες! Τον εαυτό σου έμαθες! Ζωή. Ζωένια! «Πάμε δυνατά!» όπως συχνά λέει ένας σημαντικός μου. Η πρόληψη σώζει. Ναι. Τα σβέλτα αλλά ψύχραιμα αντανακλαστικά σώζουν. Ναι. Το ένστικτο σώζει. Ναι. Να το εμπιστεύεστε πολύ. Η επιστήμη σώζει και προχωρά προχώρα. Μα πιο πολύ σώζουν οι σχέσεις. Ουσίας. Σε αυτές επενδύστε. Καλή διαδρομή σε όσους παλεύουν. Τους στέλνω μια αγκαλιά ναααα! Όπως οι παλιές δικές μου. Και πολλά από ψυχής «ευχαριστώ». Στους σημαντικούς μου. Ένας ένας στη σκέψη της μνήμης μου, με έναν κόμπο συγκίνησης και ευγνωμοσύνης. Εν ολίγοις, Είμαι το Ρεάκι και είμαι καλά! Αυτό εύχομαι και σε σας ( η φωτογραφία από το καλοκαίρι του 2018)