Μπουτίκ στις γειτονιές: Πήγαμε στο Sotia's Closet στο Π.Φάληρο -Ρούχα ιδιαίτερα, ξεχωρίσαμε τα καλύτερα

Θυμάμαι μικρή όταν πήγαινα με την μητέρα μου για ψώνια. Έμπαινε στο μαγαζί και οι πωλήτριες έσπευδαν χαμογελαστές να την εξυπηρετήσουν.

Θυμάμαι επίσης τις φορές που συζήταγε μαζί τους τι θέλει να ψωνίσει, την περίσταση για την οποία προόριζε το ρούχο. Την άκουγαν, της έκαναν προτάσεις προσεκτικά βασισμένες σε ό,τι τους έλεγε, πολλές φορές μάλιστα, όταν ήταν τακτική πελάτισσα σε κάποιο από τα μαγαζιά, της έβγαζαν ρούχα με βάση κάτι που είχε ψωνίσει στο παρελθόν.

Θυμάμαι τέλος, και εκείνη την πρώτη φορά που πήγα μαζί της σε μία από τις μεγαλύτερες αλυσίδες ρούχων. Μπήκαμε στο μαγαζί, δεν μας εξυπηρέτησε κανείς και βγήκαμε. Αναψοκκινισμένη δεν μπόρεσε να κρατηθεί: «Μα είναι πράγματα αυτά;».

Και δεν είναι ότι από τότε δεν ξαναμπήκαμε σε μεγάλες αλυσίδες. Οι καιροί σε αναγκάζουν άλλωστε. Είναι ότι ξεχάσαμε πως είναι να έχεις προσωπική επαφή, να θέλεις ποιότητα, να σε νοιάζει αν το ρούχο είναι καλοραμμένο, αν η μπλούζα δεν θα μαζέψει μετά από τρία πλυσίματα. Ξεχάσαμε το διαφορετικό, να κυκλοφορείς στο δρόμο και να μην είσαι μία από τα ίδια. Ξεχάσαμε, τελικά, ότι τα ψώνια είναι κάτι σαν διασκέδαση και η καλύτερη ψυχοθεραπεία.

Όλα αυτά, μαζί, μου πέρασαν από το μυαλό όταν πήγα σε μία από τις πιο γνωστές μπουτίκ των νοτίων προαστίων. Μπήκα και ένιωσα, όχι ακριβώς όπως στο σαλόνι μου, αλλά σαν τις κυρίες που πάνε να ραφτούν και έχουν όλη την προσοχή της μοδίστρας επάνω τους.

Έτσι όμως ήθελαν να νιώσω και εκεί. Ήταν μάλιστα στο μυαλό της ιδιοκτήτριας, της Σώτιας Καραμπογιά, πολύ πριν ανοίξει την μπουτίκ, να φτιάξει κάτι που να θυμίζει την ντουλάπα της. «Έχω αυτά μέσα και πάω να βρω με τι μπορώ να τα συνδυάσω», μου είπε και μου εξήγησε ότι εκεί θα προσπαθούσε να ξαναχώρεσει αυτό που ξεχάσαμε από τα παλιά. Την προσωπική επαφή με τον πελάτη.

Και το Sotia’s Closet τελικά είναι ακριβώς αυτό. Ένα μικρό μαγαζί που σου θυμίζει το σαλόνι σου, με ευχάριστο κλίμα, «να μπει ο άλλος και να μην πνιγεί, να καθίσει να κοιτάξει, να συζητήσει τις επιλογές του, να νιώσει άνετα, οικεία και να ξανάρθει», όπως μου λέει η Σώτια.

Ευχάριστη και ευγενική, μου εξηγεί πως από τα ναυτιλιακά και την οικογένεια κατέληξε να ανοίξει την μπουτίκ μαζί με την αδερφή της την Αγγελική. Στο μεταξύ οι πελάτισσες μπαίνουν στο μαγαζί.

Οι περισσότερες, γύρω στα 30. Γυναίκες που ξέρουν τι θέλουν, σύγχρονες και μοντέρνες. Γυναίκες που ψάχνουν το ιδιαίτερο και αυτό που αναδεικνύει τη θηλυκότητά τους. Κοιτάνε με ενδιαφέρον, η Αγγελική τις εξυπηρετεί, προτείνει σχέδια. Οι φούστες στη Sotia, συνειδητοποιώ, περνάνε πολύ. Οι περισσότερες φεύγουν με σακούλες. «Το χειμώνα και το καλοκαίρι», μου λέει, φεύγουν τα φορέματα. Και εκεί υπάρχουν πολλά. Cocktail dresses που με ένα αξεσουάρ μεταμορφώνονται σε βραδινά.

«Ποια ονόματα σας χαρακτηρίζουν;», ρωτάω την Σώτια, και μου δίνει μία λίστα εντυπωσιακή. Monaco Princess και Paris Masouraki, Joanna Misseli, Guy Laroche, Anys, Cotton Candy, Eleria Cortes, Simplecity, Seven 7 Denim, Antidote, Darccy & Soma London.

Δεν μπορώ όμως να σταθώ μόνο εκεί. Το μάτι εκτός από τις τούλινες φούστες, τις πλεκτές μπλούζες, και τα απαλά σαν μετάξι πουκάμισα, πέφτει στα αξεσουάρ. Τα περισσότερα δερμάτινα και κάποια, πολύ ιδιαίτερα, φτιαγμένα με βελονάκι. Μου τα δείχνουν ένα ένα. Τα βελονάκια ανήκουν στην Τeresa Degleri και είναι ό,τι πιο λεπτοδουλεμένο έχω δει.

To Sotia’s Closet όμως θέλει να εξελίσσεται διαρκώς όμως και έτσι οι δύο αδερφές κάνουν σχέδια για το μέλλον και σχεδιάζουν να μπουν και στο κομμάτι του personal styling. Έτσι, αν έχετε ένα παλιό ρούχο στην ντουλάπα σας και δεν ξέρετε με τι να το συνδυάσετε, μπορείτε να πάρετε μαζί σας, να τις επισκεφθείτε να σας βοηθήσουν να βρείτε το κατάλληλο κομμάτι. Κάτι που θα σας ταιριάζει και θα σας αναδεικνύει.