Στην πρόσφατα δημοσιευμένη επικαιροποιημένη έκδοση της βιογραφίας της Gabrielle Chanel, Coco Chanel: The Legend And the Life, η συγγραφέας Justine Picardie αφιέρωσε ένα κεφάλαιο για να εξηγήσει πώς το κοστούμι κατασκευάστηκε σχεδόν, αλλά όχι εξ' ολοκλήρου από τη Chanel. «Το κοστούμι ήταν κομμένο στο Παρίσι, φτιαγμένο με κουμπιά Chanel … [στολισμένο με] κορδέλα grosgrain Chanel, [φτιαγμένο από] τουίντ Chanel, αλλά έπρεπε να ραφτεί για την κυρία Κένεντι στην Αμερική», γράφει η Picardie.
Σε συνεργασία με την Προεδρική Βιβλιοθήκη και το Μουσείο John F Kennedy, καθώς και με το αρχείο της Chanel στο Παρίσι, όπου η συνεχής έρευνα αξιολογεί και επικαιροποιεί τις υποτροφίες που σχετίζονται με τον σχεδιαστή, η Picardie αποκάλυψε πώς το ρούχο ήταν εξουσιοδοτημένο αντίγραφο ενός κοστουμιού Chanel που είχε κατασκευαστεί από το Chez Ninon. Η μπουτίκ της Park Avenue μετρούσε την κυρία Κένεντι ως κορυφαία πελάτισσά της μετά τον γάμο της το 1953 με τον JFK, ο οποίος ήταν τότε γερουσιαστής της Μασαχουσέτης.
Στην αίθουσα εργασίας του Chez Ninon, εξειδικευμένες μοδίστρες αναπαρήγαγαν τα παρισινά πρωτότυπα που θαύμαζε, δουλεύοντας πάνω σε ένα ομοίωμα μοδίστρας που είχε φτιαχτεί για να ταιριάζει με τις διαστάσεις της. Αυτές οι προσαρμογές των γαλλικών ενδυμάτων υπερτερούσαν των πειρατικών ενδυμάτων που είχαν κατακλύσει την αμερικανική αγορά μέχρι που ο Κριστιάν Ντιόρ και άλλοι σχεδιαστές στο Παρίσι αποφάσισαν να δώσουν σε επιλεγμένες μπουτίκ και καλύτερα πολυκαταστήματα «επιφυλακτικές» αμοιβές για την παραγωγή αντιγράφων.
Η πρακτική της παραγωγής αυτών των αντιγράφων υψηλής ραπτικής «γραμμή προς γραμμή» συνεχίστηκε μέχρι την έλευση των έτοιμων ενδυμάτων των σχεδιαστών στα τέλη της δεκαετίας του 1960, εξηγεί η ιστορικός μόδας Valerie Steele, η οποία είναι διευθύντρια του μουσείου στο Fashion Institute of Technology της Νέας Υόρκης. Φορώντας αναπαραγωγές επέτρεψε στην κυρία Κένεντι να σταματήσει τη σκληρή κριτική ότι το γούστο της για την παρισινή υψηλής ραπτικής ήταν αντιπατριωτικό και επιπόλαιο, λέει η ίδια.
Το ίδιο και η πρόσληψη των υπηρεσιών του Oleg Cassini. Εργαζόμενος ως «Γραμματέας Στιλ» της Πρώτης Κυρίας, ο γλυκύτατος Ρώσος σχεδιαστής με έδρα τη Νέα Υόρκη και καταγωγή από το Παρίσι προσάρμοσε στις προτιμήσεις της την υψηλή ραπτική του Hubert de Givenchy, ο οποίος μαζί με τη Chanel συγκαταλεγόταν στους αγαπημένους της σχεδιαστές. «Η αμερικανική μόδα τότε ήταν απλώς μια αντιγραφή της γαλλικής μόδας, είτε με άδεια είτε χωρίς άδεια», προσθέτει η Steele. «Η κυρία Κένεντι προσπάθησε να υπερασπιστεί τον εαυτό της κάνοντας ψώνια στο Chez Ninon».
Παρόμοια με τον τρόπο με τον οποίο η πριγκίπισσα της Ουαλίας συχνά ανακυκλώνει τα ρούχα που φοράει στα επίσημα καθήκοντά της, η κυρία Κένεντι θωράκισε τον εαυτό της από την κριτική φορώντας επανειλημμένα τα ρούχα των αγαπημένων της σχεδιαστών.
Το ταξίδι στο Ντάλας, για παράδειγμα, σηματοδότησε την έβδομη φορά που φόρεσε το Chez Ninon Chanel. Το φόρεσε για να εξετάσει τα αρχιτεκτονικά σχέδια που συνέβαλαν στη διάσωση της πλατείας Λαφαγιέτ, ενός ιστορικού οικιστικού θύλακα βόρεια του Λευκού Οίκου, τον Σεπτέμβριο του 1962. Έναν μήνα αργότερα, έγινε εφεδρικό ρούχο όταν, την 11η ώρα, ένα γκαλά, που είχε προγραμματιστεί για να τιμήσει τον μαχαραγιά και τη μαχαρανί της Τζαϊπούρ, συνέπεσε με την κρίση των πυραύλων της Κούβας και μετατέθηκε εσπευσμένα σε οικείο δείπνο. «Φορούσε το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά», θυμάται ο Τζέιμς Μπέρναρντ Γουέστ, ο οποίος υπηρέτησε ως επικεφαλής ταξιθέτης στον Λευκό Οίκο κατά τη διάρκεια της θητείας του προέδρου Κένεντι.
Αν η Πρώτη Κυρία ήταν «casual» στην ιδιωτική της ζωή, έφερε επανάσταση στον τρόπο με τον οποίο οι Πρώτες Κυρίες χρησιμοποιούσαν την επίσημη γκαρνταρόμπα τους ως διπλωματικό εργαλείο. Το «ματωμένο κοστούμι», δεν αποτελούσε εξαίρεση. Μάλιστα μπορεί ο πρόεδρος Κένεντι να επέλεξε το σύνολο. Σκεπτόμενος το κοινό τους ταξίδι σε μια εχθρική ρεπουμπλικανική ενδοχώρα -όπου τον είχαν προειδοποιήσει να μην ταξιδέψει- ο δημοκράτης, σύμφωνα με την Telegraph προέτρεψε την σύζυγό του να δείξει τι σημαίνει καλό γούστο.
