Η Chanel μεταμορφώνει το μετρό της Νέας Υόρκης σε πασαρέλα στο πρώτο μεγάλο ντεμπούτο του Matthieu Blazy
Η Chanel επέστρεψε στη Νέα Υόρκη με έναν τρόπο που κανείς δεν θα περίμενε. Όχι στη Fifth Avenue, ούτε στα επιβλητικά halls του Met, αλλά βαθιά στο υπόγειο τοπίο της πόλης, σε μια εγκαταλελειμμένη στάση του μετρό στο Lower East Side.
Εκεί, όπου οι ράγες συνήθως συνοδεύονται από τον ήχο που αφήνει πίσω του κάθε τρένο και η ατμόσφαιρα θυμίζει περισσότερο urban thriller παρά haute couture, ο οίκος έστησε τη σκηνή για το Métiers d’Art 2026, μια συλλογή που σηματοδοτεί την πρώτη εμφάνιση του Matthieu Blazy σε αυτό το ιστορικό format.
Η επιλογή της τοποθεσίας δεν ήταν απλώς ανατρεπτική, ήταν βαθιά συμβολική. Η Chanel, ένας οίκος που παραδοσιακά δηλώνει την παρουσία του μέσα από μεγαλοπρεπή σκηνικά στο Grand Palais, αποφάσισε να τεστάρει τα όρια της σύγχρονης πολυτέλειας.
Τι σημαίνει σήμερα high fashion; Είναι οι μαρμάρινες αίθουσες ή είναι μια πλατφόρμα μετρό, εκεί όπου οι ζωές όλων των κοινωνικών τάξεων διασταυρώνονται, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα; Ο Matthieu Blazy μοιάζει να απάντησε: η μόδα δεν ανήκει πια στην κορυφή, αλλά σε έναν κόσμο που αλλάζει και που αξίζει να τον συναντήσει κανείς εκεί όπου βρίσκεται, στο πραγματικό.
Η ατμόσφαιρα ήταν σκηνοθετημένη με την ακρίβεια ενός art film. Η εγκαταλελειμμένη στάση μεταμορφώθηκε χάρη στη θερμή παλέτα μιας burnt orange απόχρωσης, που έντυσε παγκάκια, τοίχους, vintage τουρνικέ, και ένα ειδικά στημένο περίπτερο εφημερίδων. Λάμπες με φιλόξενη, χρυσή λάμψη έριχναν φως σε κάθε γωνία, σαν να έκαναν ένα εγκαταλελειμμένο σημείο της πόλης να ανασαίνει ξανά. Οι καλεσμένοι κάθισαν στις θέσεις τους με μια σχεδόν τελετουργική αναμονή. Και τότε, ο ήχος του τρένου, η απόλυτη ηχητική υπογραφή της Νέας Υόρκης, γέμισε τον χώρο.
Το show ξεκίνησε όταν το τρένο μπήκε αργά στον σταθμό. Οι πόρτες άνοιξαν και από μέσα βγήκαν τα μοντέλα, κινούμενα σαν ανώνυμες γυναίκες της πόλης που διασχίζουν καθημερινά την πλατφόρμα. Περπατούσαν, σταματούσαν, παρατηρούσαν τον χώρο, έλεγχαν την επόμενη στάση. Η Chanel δεν αναπαριστούσε απλώς το μετρό, το έμπαινε μέσα στο DNA της συλλογής. Το runway δεν ήταν μια πασαρέλα, ήταν μια ζωντανή στιγμή της πόλης.
Ο Matthieu Blazy, μιλώντας για την επιλογή της τοποθεσίας, εξήγησε ότι το μετρό είναι το μοναδικό σημείο της Νέας Υόρκης όπου όλοι συναντιούνται: φοιτητές, μετανάστες, εκτελεστικά στελέχη, καλλιτέχνες, τουρίστες, ακόμη και πολιτικοί ηγέτες, χωρίς ιεραρχίες, χωρίς διαχωριστικές γραμμές. Αυτό το «δημοκρατικό έδαφος» ήταν το ιδανικό σκηνικό για μια συλλογή που ήθελε να δείξει την πολυτέλεια όπως θα έμοιαζε αν ξαναγραφόταν από την αρχή, όχι από το ύψος ενός βάθρου, αλλά από το επίπεδο του δρόμου.
Αυτή η συλλογή, η πρώτη του Blazy στο Métiers d’Art, ήταν ένα σύγχρονο πορτρέτο της Νέας Υόρκης μέσα από τις μορφές της. Μια δημοσιογράφος των ’70s με δυναμική παρουσία. Μια executive των ’80s με αυστηρό tailoring. Καθημερινές ηρωίδες της πόλης που ο Blazy είχε παρατηρήσει όταν εργαζόταν στην Calvin Klein, στα χρόνια που εκείνος διασταυρωνόταν καθημερινά με τη δική του Times Square. Ανάμεσά τους και ένας «Spiderman», όχι ο τουριστικός μιμητής της πλατείας, αλλά ένας κομψός, fashion-forward χαρακτήρας που έμοιαζε να ξεπηδά από μια σύγχρονη μυθολογία της μητρόπολης.
Παρά το προσωπικό του αποτύπωμα, ο Blazy είχε την ευαισθησία να κοιτάξει και πίσω. Υπήρξαν αναφορές σε μια λιγότερο γνωστή, αλλά κρίσιμη στιγμή του οίκου: το 1931, όταν η Gabrielle Chanel βρέθηκε στις ΗΠΑ για να σχεδιάσει κοστούμια για τον κινηματογράφο. Ένα από τα πιο συζητημένα looks της επίδειξης ήταν η tweed επανερμηνεία της εντυπωσιακής εμφάνισης της Gloria Swanson στην αφίσα της ταινίας Tonight or Never, μια ρετρό υπόμνηση ότι η Chanel υπήρξε κάποτε πιο κοντά στο Hollywood απ’ ό,τι φανταζόμαστε.
Ο Blazy εξήγησε ότι η Coco Coco είχε επιστρέψει στο Παρίσι ανανεωμένη μετά από εκείνο το ταξίδι, έχοντας δει γυναίκες που, παρότι δεν ανήκαν στην υψηλή κοινωνία, υιοθετούσαν τη Chanel αισθητική με δικό τους τρόπο. Αυτό το «Chanel του δρόμου» επηρέασε την προσωπική του αφήγηση για τη συλλογή: τα looks έμοιαζαν με σιλουέτες που θα μπορούσαν να εντοπιστούν στο Manhattan, αλλά φιλτραρισμένες μέσα από μια κινηματογραφική ματιά, σαν να τις είχε σκηνοθετήσει ένας μοντέρνος auteur.
Στο Métiers d’Art, όμως, η καρδιά της επίδειξης βρίσκεται πάντα στην τεχνική αρτιότητα και εκεί ο Matthieu Blazy απέδειξε πόσο βαθιά κατανοεί την essence της maison. Tweed υφασμένο στο χέρι σε μοτίβα λεοπάρ, μια πρωτοφανής τεχνική που απαιτεί δεκάδες ώρες εργασίας. Μεταξωτά υφάσματα που μιμούνταν την υφή του astrakhan, ένα από τα αγαπημένα υλικά της Coco. Χτενίσματα-κυματισμοί που παρέπεμπαν στα ’20s, αλλά με μοντέρνα καθαρότητα. Αναφορές στα ’80s, αλλά χωρίς pastiche. Όλα άψογα επεξεργασμένα από ατελιέ όπως τα Lesage και Maison Michel, τα οποία η Chanel τιμά σε κάθε Métiers d’Art, μετατρέποντας την τεχνική σε υψηλή τέχνη.
Στο τέλος του show, το αποτέλεσμα δεν άφησε περιθώριο αμφιβολίας. H Chanel βρίσκεται σε μια ανεξερεύνητη, αλλά εξαιρετικά γοητευτική φάση μετάβασης. Ο Blazy, με την ποιητική του ματιά και την αυστηρή τεχνική του παιδεία, γεφύρωσε δύο κόσμους που σπάνια συναντιούνται: το καθημερινό και το εξαίσιο, το εγκαταλελειμμένο και το επιμελημένο, το δικό μας και το οραματικό.
Και ίσως αυτός να είναι ο λόγος που αυτή η επίδειξη ήδη χαρακτηρίζεται ιστορική, όχι επειδή έγινε στο μετρό, αλλά επειδή έκανε κάτι απλό να μοιάζει σπουδαίο. Έδειξε ότι η haute couture μπορεί να κατέβει τις σκάλες του υπόγειου και να παραμείνει haute.
Φωτογραφίες: AP Images
