Τα τελευταία επτά χρόνια, τα shows του οίκου Dior είναι σχεδόν πάντα επενδυμένα με φεμινιστικά μηνύματα.
Η καλλιτεχνική διευθύντρια, Maria Grazia Chiuri, που διανύει τον 7ο χρόνο της θητείας της στον ιστορικό οίκο, έχει κάνει ξεκάθαρο το όραμα και τη φεμινιστική «ατζέντα» της, τιμώντας την παράδοση του θρυλικού σχεδιαστή αλλά φέρνοντας τις δημιουργίες του στη σύγχρονη εποχή.
Η Chiuri έχει συχνά ασχοληθεί στις συλλογές της με εμβληματικές γυναίκες της ιστορίας, της μυθολογίας και των παραμυθιών και δίνει σταθερά φωνή και χώρο σε γυναίκες εικαστικούς, που επιμελούνται το σκηνικό και το concept των shows.
Αυτή τη φορά, η Chiuri βούτηξε στις γυναικείες αναπαραστάσεις στην ιστορία και ξεχώρισε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά στερεότυπα με τα οποία «ντύθηκαν» οι προοδευτικές και αντισυμβατικές γυναίκες ανά τους αιώνες, όπως οι μάγισσες και οι δυναμικές Παριζιάνες του 19ου αιώνα.
Το αποτέλεσμα ήταν η πιο σκοτεινή συλλογή του οίκου μέχρι σήμερα, μια συλλογή όπου κυριαρχούσε το μαύρο, οι γωνίες, οι τσέπες και οι πιο «σκληρές» υφές.
H Chiuri θέλησε να ξεφύγει από τη σιλουέτα -κλεψύδρα που εισήγαγε ο Dior με το θρυλικό New Look του το 1947 και να αναδείξει μια πιο αιχμηρή και θηλυκότητα με oversized σακάκια, μυτερές μπαλαρίνες (που παρέπεμπαν σε παπούτσια μάγισσας), office πουκάμισα με έναν ώμο και έντονες black and white αντιθέσεις.
Φυσικά, οι ντελικάτες, αιθέριες φιγούρες και τα φορέματα από μουσελίνα και σιφόν δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τη συλλογή, ειδικά εφόσον αφορά τη σεζόν Άνοιξη/Καλοκαίρι 2024, αλλά όλα έμοιαζαν -επίτηδες -λίγο παράταιρα, επιμελώς ατημέλητα, αντισυμβατικά.
Τα δαντελένια φορέματα έμοιαζαν παλιά, αίσθηση που ενισχυόταν με τις ξεφτισμένες άκρες, τα «τσαλακωμένα» πλεκτά και τα μοτίβα σαν λεκέδες σε φορέματα και σακάκια. Τα πουκάμισα με τον έναν ώμο ήταν αναφορά στο θρυλικό «μαγισσένιο» φόρεμα Abandon του Christian Dior από το 1948, ενώ ο πύργος του Άιφελ σχεδιασμένος σαν με σπρέι γκράφιτι πάνω σε σακάκια, αλλά και τα φλατ με λουράκια σε στιλ gladiator συνέθεταν μια συλλογή -αμφισβήτηση στις παραδοσιακές σιλουέτες και τους κανόνες ομορφιάς.
Τα μοντέλα περπατούσαν μπροστά από γιγάντιες οθόνες που έδειχναν έργα τέχνης της Ιταλίδας καλλιτέχνιδας Elena Bellantoni. Τα έργα, που δημιουργήθηκαν ειδικά για το show, περιελάμβαναν φεμινιστικά και αντικαπιταλιστικά σλόγκαν, ενώ προέβαλαν κατασκευασμένες εικόνες στερεοτυπικής αναπαράστασης των γυναικών στο στιλ παλιών διαφημίσεων, με σατιρικό χαρακτήρα.
