Μπαίνοντας πια για τα καλά στον τελευταίο μήνα της χρονιάς, οι απολογισμοί συνηθίζονται, οπότε ήρθε η ώρα για τη δική μας λίστα με τις ταινίες που βρήκαν μια θέση στην καρδιά μας και έχουν παιχτεί σε ελληνικές αίθουσες.
Η αλήθεια είναι πως αν και η παραγωγή ήταν αρκετά μεγάλη σε σχέση με την περσινή χρονιά που ο κορωνοϊός είχε φρενάρει πολλά γυρίσματα, δεν υπήρξαν αυτό που λέμε μεγάλες εκπλήξεις. Πιθανόν και οι καλλιτέχνες, μουδιασμένοι στάθηκαν μπροστά στη νέα πραγματικότητα, με τις πιο προσωπικές ταινίες να κερδίζουν τις εντυπώσεις.
The Fabelmans
Το αυτοβιογραφικό saga του Στίβεν Σπίλμπεργκ ήταν η ευχάριστη και η πιο συγκινητική στιγμή της χρονιάς, με έναν μεγάλο σκηνοθέτη να εξομολογείται όχι μόνο τα κρυφά οικογενειακά του μυστικά, άλλα και τις πιο βαθιές του σκέψεις πάνω στην τέχνη του. Ακολουθώντας τα χνάρια πολλών συναδέλφων του, στέλνει τη δική του επιστολή αγάπης στο σινεμά, μιλάει για την ανάγκη του να κάνει ή και να βλέπει κανείς ταινίες, παραδέχεται ότι δεν μπορεί να αγαπήσει τίποτα περισσότερο από τις ιστορίες, αποκαλύπτει ότι η κάμερα μπορεί να γίνει ένα δολοφονικό όπλο ή παρηγοριά, πως μπορεί να δημιουργήσει μικρούς θεούς και πως μέσα από εκείνη τελικά καταθέτει όσα δεν μπορούν οι λέξεις να εκφράσουν.
Bones and All
Το κανιβαλιστικό ρομάντζο του Λούκα Γκουαντανίνο αφηγείται την ιστορία δυο νέων στην Αμερική του Ρήγκαν, που διαφέρουν από τη νόρμα, όμως μοιράζονται την ίδια επιτακτική απαγορευμένη πείνα για ανθρώπινη σάρκα. Κι αυτή η ανάγκη, που λειτουργεί αλληγορικά, τους καταδιώκει και τους απομονώνει, ενώ το μόνο που θέλουν οι ίδιοι είναι να βρουν ένα σπίτι. Τι άραγε συμβολίζει η ανθρωποφαγία: την ανάγκη να αγαπάς και να αγαπιέσαι, την αίσθηση του διαφορετικού, που ξενίζει και σοκάρει, ή μια εξάρτηση, σύμφυτη με την επιβίωση;
Ο Ιταλός δημιουργός με τη συνεργασία του Ντέιβιντ Καντζάνιτς στο σενάριο, το οποίο βασίστηκε στο μυθιστόρημα της Καμίγ ΝτεΆντζελις, δεν θέλει να δώσει καμία σαφή απάντηση, αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, καλώντας τον θεατή να κάνει τους δικούς του συνειρμούς, για να αποκαλύψει τη βαθύτερη ανάγκη μας να ανήκουμε κάπου.
Σημείο Βρασμού
Ο Φίλιπ Μπαραντίνι με ένα εντυπωσιακό θρίλερ μάς βάζει στον εφιάλτη μιας κουζίνας, όπως δεν κατάφερε ποτέ κανένα reality μαγειρικής.
Ο Άντι, ένας άνδρας που προσπαθεί να βρει την ισορροπία του ανάμεσα στην απαιτητική δουλειά του σεφ και την προσωπική του ζωή, είναι υπεύθυνος σε ένα καινούργιο πολυτελές εστιατόριο του Λονδίνου.Tη μέρα που περιμένουν την επιθεώρηση του υγειονομικού, ο Άντι και η ομάδα του πρέπει να αντιμετωπίσουν τους εκκεντρικούς πελάτες τους, την πίεση της κουζίνας, αλλά και τα δικά τους προβλήματα.
Βασισμένος στις δικές του προσωπικές εμπειρίες ως σεφ μπαίνει στα άδυτα μιας κουζίνας, που λειτουργεί ως καθρέφτης και περιγράφει τις κοινωνικές διαστρωματώσεις, μέσα από τις ιστορίες χαρακτήρων, που κόβουν την ανάσα.
Drive My Car
O Ριουσούκε Χαμαγκούτσι, βασισμένος στο διήγημα του Χαρούκι Μουρακάμι «Μen wihout women» και σαφώς επηρεασμένος από την τσεχοφική δραματουργία- κυρίως στον «Θείο Βάνια»- γίνεται ο πρώτος Ιάπωνας σκηνοθέτης που φτάνει στα Όσκαρ, παραδίδοντας μια από τις πιο συγκινητικές ταινίες της χρονιάς. Η παραγωγή βέβαια είναι του 2021, στην Ελλάδα όμως έκανε πρεμιέρα πριν από μερικές εβδομάδες, οπότε δικαιωματικά μπαίνει στη λίστα.
