Το ζιβάγκο που έγινε συνώνυμο της εκλεπτυσμένης απλότητας
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Στιβ Τζομπς βρέθηκε στα γραφεία της Sony στην Ιαπωνία και το βλέμμα του στράφηκε αμέσως σε ένα απλό μαύρο πουλόβερ. Ένα ζιβάγκο σχεδιασμένο από τον Issey Miyake, που φορούσαν όλοι οι εργαζόμενοι.
Όπως εξήγησε ο τότε επικεφαλής της εταιρείας, Akio Morita, μετά τον πόλεμο οι Ιάπωνες αντιμετώπιζαν έλλειψη ρούχων και οι εταιρείες δημιούργησαν τα δικά τους ενδύματα, διαμορφώνοντας μια αισθητική που ένωσε τους εργαζόμενους και έδωσε μορφή στην καθημερινότητά τους. Αυτό το απλό, αλλά γεμάτο σημασία ένδυμα, εντυπωσίασε τον Τζομπς και άναψε την ιδέα ενός «στιλ-ορόσημου» για την Apple.
«Αποφάσισα ότι ήθελα αυτή τη σύνδεση και για την Apple», αφηγήθηκε αργότερα ο Τζομπς στην αυτοβιογραφία του από τον Walter Isaacson. Η ιδέα αρχικά απορρίφθηκε, αλλά ο 56χρονος επιχειρηματίας επικοινώνησε με τον Issey Miyake, ο οποίος του δημιούργησε ένα μαύρο ζιβάγκο. Έτσι γεννήθηκε η χαρακτηριστική στολή του: ζιβάγκο, τζιν Levi’s 501 και γκρι αθλητικά παπούτσια New Balance.
Από την ανδρόγυνη γοητεία στη λάμψη του Χόλιγουντ
Το ζιβάγκο εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα ως σύμβολο πρακτικότητας και αποτελεσματικότητας. Αρχικά ήταν ένα θερμικό και λειτουργικό ένδυμα, που υιοθετήθηκε από παίκτες πόλο και ψαράδες των Νήσων Άραν, οι οποίοι απέφευγαν τα φανταχτερά βολάν προτιμώντας την κομψότητα και την απλότητα.
Το ζιβάγκο, με τον λιτό και συχνά μοναστικό χαρακτήρα του, απέκτησε μια αίσθηση καθαρότητας και διαχρονικότητας -ένα ένδυμα που μπορεί να μεταμορφωθεί, να προσαρμοστεί στις εποχές και να παραμείνει πάντα επίκαιρο.
Τη δεκαετία του 1920, το ζιβάγκο έγινε φετίχ για φεμινίστριες που εκτιμούσαν την ανδρόγυνη γοητεία του. Τη δεκαετία του 1950, ήταν το πλεκτό πουλόβερ που τόνιζε τις καμπύλες των σταρ του κινηματογράφου. Οι αξέχαστες φωτογραφίες της Μέριλιν Μονρόε με μαύρο ζιβάγκο και καρό παντελόνι, δημοσιευμένες στο περιοδικό Life, μετέφεραν τη σεξουαλική έλξη και τη μελαγχολική χροιά ενός είδωλου.
Το ζιβάγκο ως στολή και σύμβολο
Ένα πουλόβερ με ζιβάγκο απέκτησε τη δύναμή του από την απλότητα και την προσαρμοστικότητά του και έγινε σύμβολο επανάστασης και στιλ. Στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, εισχώρησε στο επιχειρηματικό ντύσιμο, αντικαθιστώντας το πουκάμισο και αξιοποιώντας τη δυνατότητά του να καμουφλάρει αλλά και να αναδεικνύει τη σιλουέτα. Σήμερα, οι δημιουργοί πειραματίζονται με υλικά, χρώματα και όγκους, επιβεβαιώνοντας τη διαχρονική φύση του.
Το ζιβάγκο συνεχίζει να εμπνέει: μινιμαλιστικό στον Jil Sander, σκανταλιάρικο στον Maison Margiela, αυστηρό στον Versace, και κοστούμι με φερμουάρ στη Hermès ή πλισέ με κοσμήματα στην Carolina Herrera. Τέλος, ο Saint Laurent τιμά τον υπαρξισμό και την πολυτέλεια με ζιβάγκο σε χρώμα σκουριάς, δερμάτινες μπλούζες και φούστες με κρινολίνα.
Το ζιβάγκο, απλό αλλά μεταμορφώσιμο, unisex, κομψό και σαγηνευτικό, έχει ντύσει ντίβες και επαναστάτριες, τεχνολογικούς γίγαντες και φεμινίστριες, παραμένοντας σύμβολο στιλ από τον 19ο αιώνα έως σήμερα.
