Το MO Vintage δεν είναι ένα ακόμα βιντατζάδικο, αλλά ο ναός του στιλ

Θεωρώ ότι είμαι «βιντατζογυρισμένη» και είναι απορίας άξιο πώς μου ξέφυγε αυτό το διαμάντι. Για να δικαιολογήσω τον εαυτό μου θα πω ότι, μάλλον συνέβη γιατί άνοιξε εν μέσω της καραντίνας. Σε κάθε περίπτωση, νιώθω μια ευγενική συγκίνηση που το ανακάλυψα και το μοιράζομαι μαζί σας.

Θες να είσαι καλοντυμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια; Γνώρισε τον Μο και το γουστόζικο μαγαζί του. Τόσο απλά. Προφανώς, το στιλ δεν αγοράζεται, αν όμως έχεις δίπλα σου τους σωστούς ανθρώπους αργά ή γρήγορα κάτι περισσότερο θα μάθεις και θα αναβαθμίσεις το στιλ σου. Ένα τόσα δα μαγαζάκι με υπέροχη αισθητική που χωράει μέσα του πελώριος θησαυρός. Μια αποκάλυψη που μου βάλε τα γυαλιά και ήταν σαν να μου έμαθε κάποια πράγματα από την αρχή.

Ο ιδιοκτήτης και ψυχή του μαγαζιού ο Μο, κέρδισε αυτό το «εξωτικό» όνομα από τους φίλους του και του ταίριαξε γάντι. Ο Μο ασχολείται πολλά χρόνια με τη μόδα και είχε συνεργαστεί στενά με τον Γιώργο Ελευθεριάδη για περισσότερο από μια δεκαετία -ξέρει όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Αυτό που ξεχωρίζω πάνω του, πέρα από την έμφυτη ευγένεια και τον ήρεμο τρόπο που μιλάει και κινείται, είναι ότι έχει «μάτι» και καταπληκτικό γούστο. Σαν να χώρεσε το απόσταγμα της εμπειρία του, και το μεράκι της ψυχής του, σε αυτό το μοναδικό κατάστημα. Ανήσυχος καθώς είναι και αφού σταμάτησε κάποιες συνεργασίες, άρχισε τα ταξίδια του στον κόσμο. Ψώνιζε ρούχα που του άρεσαν για τις στενές του φίλες και χωρίς να το καταλάβει είχε μερικά πολύ σπάνια κομμάτια, από πρώτες σειρές, διόλου φορεμένα. Κάπως έτσι έλαμψε μέσα του η ιδέα να φτιάξει κάτι δικό του με τη δική του ταυτότητα και τις δικές του ξεχωριστές επιλογές. Et voila!

Σακάκι ΥSL του 1988 από τη σειρά αφιερωμένη στον Πικάσο/ Φωτογραφία:: Παναγιώτης Μάλλιαρης

To εντυπωσιακό είναι ότι, μεγάλο μέρος από τα ρούχα δεν είναι καθόλου φορεμένα, αλλά είναι από πρώτες σειρές, ακόμα με το καρτελάκι τους. Απ' τη πασαρέλα, δηλαδή, στην ντουλάπα σας. «Τα ρούχα μου είναι πολύ καλά συντηρημένα, όλα έχουν περάσει από καθαριστήριο -ακόμα και αν είναι με το καρτελάκι, όταν ένα ρούχο είναι τριάντα χρόνια στην κρεμάστρα, χρειάζεται καθαριστήριο». Του δίνω εύσημα που το μαγαζί δεν «μυρίζει» όπως τα βιντατζάδικα. Στο εξωτερικό πάνε να γλιτώσουν αυτή τη μυρωδιά και ξεκάζουν δυνατό άρωμα και φεύγω πάντα με πονοκέφαλο. «Δεν ήθελα να μυρίζει βιντατζίλα το μαγαζί. Δεν θέλω όμως να μυρίζω και αυτό το άρωμα το βαρύ που τα ρούχα βρωμάνε μετά σαν να έχεις βάλει χημικό. Το μαγαζί δεν μυρίζει τίποτα, μου το λένε οι πελάτες και χαίρομαι». Ο Μο ξέρει πολύ καλά την ιστορία πίσω από κάθε ρούχο και ψάχνει και τις αντίστοιχες αναφορές. Δοκιμάζω ένα υπέροχο πανωφόρι Miyake, πάνω στο οποίο έχει κάνει πραγματολογική έρευνα. Μου λέει χρονολογίες, μου δείχνει εικόνες από το ντεφιλέ και οι γνώσεις του με ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο.

«Είμαι πολύ τίμιος. Αν δεν σου πάει κάτι, δεν θα σου πω να το αγοράσεις. Για μένα είναι ξεχωριστή ικανοποίηση όταν ξαναρθείς, να μου πεις ότι, αφενός το φόρεσες το ρούχο και αφετέρου όλοι σε θαύμαζαν με αυτό. Και μου αρέσει να γνωρίζεις την ιστορία πίσω από το ρούχο που αγόρασες» αναφέρει ο Μο.

Φοράω ένα ολόχρυσο φόρεμα YSL του 1991 και νιώθω σαν την Αλίκη όταν προσγειώθηκε στη Χώρα των Θαυμάτων. Οι γνώσεις του Μο με συνεπαίρνουν και είναι σαν να περνάω ταχύρρυθμο σεμινάριο μόδας. Σειρά έχει ένα πολύχρωμο σακάκι του 1988 -και αυτό YSL, από μια συλλογή αφιερωμένη στον Πικάσο- και βγάζω επιφώνημα χαράς. Και στο καπάκι ένα φόρεμα του ίδιου οίκου, από τη συλλογή Spring/Summer 1992, την καμπάνια της οποίας μαθαίνω είχε φωτογραφίσει ο λατρεμένος Helmut Netwton.

Ένα μοναδικό YSL φόρεμα του 1992/ Φωτογραφία:: Παναγιώτης Μάλλιαρης

Μάλλον η ζωή θέλησε να με αποζημιώσει για τόσες ώρες που έψαχνα στις αγορές του κόσμου, για να ανακαλύψω έναν στιλιστικό θησαυρό (που σπάνια έβρισκα). Όλα τα ρούχα είναι vintage και όχι «περίπου vintage». Τα περισσότερα είναι από premium brands. Εδώ δεν θα βρεις «See by Chloé» αλλά πρώτες σειρές. «Έχω και εγώ τα κολλήματα μου. Φέρνω πολλά Prada, YSL, Claude Montana, Thiery Mugler, που φεύγουν γρήγορα. Στα Gucci, έχω αδυναμία στη δεκαετία του '70 και την εποχή του Τom Ford, που ήταν ένα και ένα. Αγαπώ και τα Junior Gaultier και τα φέρνω επιλεκτικά. Και φυσικά τα Μiyake, που φεύγουν και αυτά γρήγορα» μου εξηγεί.

Ο Μο προσπάθησε να κρατήσει τις τιμές σε λογικά επίπεδα, γιατί νιώθει χαρά το κάθε ρούχο να βρίσκει τον σωστό άνθρωπο που του ταιριάζει. Μπορείς να βρεις ρούχο από 80 έως και 12.000 ευρώ. Απευθύνεται σε όσους αγαπούν το ξεχωριστό. Αν θες να κάνεις μια σωστή επένδυση στην ντουλάπα, σίγουρα κάτι θα βρεις εδώ. «Η μόδα απαιτεί από την πλευρά μας συνέπεια και να κάνουμε σωστές επιλογές». Σκέφτομαι ότι, από το να αγοράσω πέντε μπλουζάκια σε κατάστημα αλυσίδας, το οποίο θα δω φορεμένο και σε πολλές ακόμα, θα μαζέψω 300€ ευρώ, για να αποκτήσω την ολόχρυση Burberry καπαρντίνα των ονείρων μου.

Τη φοράω και νιώθω η εκλεχτή του Θεού. Και ο Μο χαμογελά με ικανοποίηση. «Είναι για σένα» μου λέει. Πρόκειται για μοναδικό κομμάτι, ήταν μια συνεργασία που έκανε το 1992 η εταιρεία Burberry με τη θρυλική μπουτίκ Colette στο Παρίσι. Είναι ολόχρυση και limited edition. Στον Μο βρίσκω και μια τρομερά ενημερωμένη συλλογή γυαλιών. Γυαλιά με τρομερή ιστορία, καθόλου φορεμένα. Cazal συλλεκτικά της δεκαετίας του ‘70, Gianni Versace, Jean Paul Gaultier και τη μάσκα Porshe που φορούσε η Γιόκο Όνο στο περιοδικό Rolling Stones. Eπιλεκτικά, φέρνει και κάποια κοσμήματα, αλλά και παπούτσια και τσάντες που -φυσικά- είναι μοναδικές.

Ο Μο σε βοηθά να αναβαθμίσεις το προσωπικό σου στιλ/ Φωτογραφία:: Παναγιώτης Μάλλιαρης

«Τα σχέδια σου για το μέλλον;» τον ρωτάω πριν αποχωρήσω. «Είμαι συνειδητοποιημένος στη ζωή μου με το τι θέλω πλέον. Νιώθω εαυτόν καλοζωισμένο και τυχερό. Δεν θέλω το ένα αστραφτερό αμάξι ούτε ένα πιο μεγάλο μαγαζί. Θέλω στον ίδιο χώρο όταν ξανάρθεις σε έξι μήνες, ένα χρόνο, να μου πεις τι ωραία πράγματα βρήκες πάλι. Οι άνθρωποι που έρχονται, να βλέπουν το κατάστημα όμορφο, ανανεωμένο και πάντα να βρίσκουν αυτό που τους αρέσει».

Εγώ πάλι βρήκα ένα σωρό πράγματα που μου αρέσουν και τα ερωτεύτηκα και λέω να αγοράσω ένα κουμπαρά που θα τον λέω «Μο», και θα έρχομαι μια στο τόσο και θα φεύγω με στιλιστικούς θησαυρούς, που θα με συντροφεύουν για χρόνια.