To παιδί, ιδίως στα πρώτα χρόνια της σχολικής του ζωής, τις περισσότερες φορές, διαβάζει υπό την καθοδήγηση των γονιών του.
Οι γονείς ενδύονται το ρόλο του δασκάλου και αυτό σε ένα βαθμό επαναπροσδιορίζει τη σχέση του με το παιδί.
Όταν πια ο γονέας δεν μπορεί να στηρίξει μαθησιακά το παιδί του, τότε αυτό μπαίνει σε διαδικασία παρακολούθησης ιδιαίτερων ή φροντιστηριακών μαθημάτων. Κατά τη διάρκεια της παράδοσης του σχολικού μαθήματος, τα παιδιά δεν επιστρατεύουν, πολλές φορές, όλη τους την προσοχή μιας και επαναπαύονται στην ιδέα της βοήθειας των γονιών τους στο σπίτι, υποβαθμίζοντας στο μυαλό τους τον ρόλο του δασκάλου. Όταν ο γονέας συνηθίσει το παιδί σε ένα σύστημα εκμάθησης της σχολικής ύλης κατ’οίκον από τον ίδιο, τότε το παιδί σταδιακά χάνει τον ενθουσιασμό του για το σχολείο και συγκρίνει τον δάσκαλο με τον γονιό του.
Η διδασκαλία της σχολικής ύλης από τον γονέα δεν είναι μια απλή διαδικασία. Ο γονέας καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια και χρόνο για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της διδασκαλίας της ύλης και έτσι όταν το σύστημά του δεν αποδίδει, αρχίζει να αυξάνει την πίεση στο παιδί, κάτι που το οδηγεί σε στρες. Οι γονείς, επενδύοντας προσωπικό χρόνο στο διάβασμα του παιδιού, παραγκωνίζουν τον χρόνο κατά τον οποίο θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε επίπεδο επικοινωνίας η σχέση τους.
Πέρα από αυτό, ο γονιός πώς μπορεί να είναι σίγουρος ότι κατέχει την ύλη; Μήπως επειδή η εκπαίδευση βασίζεται κατά πολύ πλέον στην αποστήθιση της ύλης και όχι στην εις βάθος εκμάθησής της, πιστεύει ότι το να “παπαγαλίσει” το μάθημα είναι μια λύση; Όταν οι γονείς δείχνουν εμπιστοσύνη στο εκπαιδευτικό σύστημα και στο παιδιά τους και επενδύσουν περισσότερο στην ψυχική ισορροπία τους τότε τα αποτελέσματα μπορεί να είναι ενθαρρυντικά.
