Είναι αναπόφευκτη η προστριβή μεταξύ παιδιών που περνούν χρόνο μαζί. Η διαφωνία τους μπορεί να φέρει ένταση είτε βρίσκονται στο σχολείο είτε στο σπίτι. Ένα παιχνίδι μπορεί να μετατραπεί σε “μάχη” και ο τσακωμός μπορεί να φέρει κλάματα.
Αν αυτές τις καταστάσεις τις αντιμετωπίζετε στο σπίτι σας, με τα παιδιά σας, υπάρχουν τρόποι που μπορούν να βοηθήσουν τέτοιου είδους καταστάσεις.
Η αντίδραση κάθε παιδιού σε τέτοιες στιγμές σχετίζεται με τον χαρακτήρα του, την ηλικία του και το στάδιο ανάπτυξης στο οποίο βρίσκεται. Όσο πιο μικρό είναι ένα παιδί, τόσο περισσότερο εκφράζει τα συναισθήματά του με τρόπο ευθύ. Η λέξη – κλειδί είναι η κοινωνικοποίηση. Όταν κάποιο παιδί δεν έχει πολλές ευκαιρίες συναναστροφής και συνύπαρξης με άλλα παιδιά, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να παρουσιάσει δυσκολίες στην επικοινωνία του.
Όταν η διαφωνία μεταξύ δύο παιδιών μετατραπεί σε καυγά, οι γονείς πολλές φορές έχουν συναισθηματική εμπλοκή που δεν οδηγεί στην ομαλή λύση της διένεξης. Όταν επικρατεί αναστάτωση δυσκολεύονται να διαχειριστούν την τεταμένη ατμόσφαιρα και χάνουν την ψυχραμία τους.
Ακολουθούν τρόποι που μπορούν να βοηθήσουν τέτοιου είδους καταστάσεις.
1) Αποφυγή της σύγκρισής τους. Όταν συγκρίνουμε τα παιδιά, τότε τροφοδοτούμε τον ανταγωνισμό μεταξύ τους και τα προβλήματα επικοινωνίας δεν αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους. Χρειάζεται ισορροπία και μέτρο στην προτίμηση που δείχνουμε στο κάθε παιδί.
2) Δεν παρεμβαίνουμε στον καβγά τους. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να λύνουν μόνα τους τις διαφορές τους. Η παρέμβαση στον καβγά μπορεί να τον εντείνει ακόμα περισσότερο. Πολύ συχνά, όταν δεν υπάρχει εμπλοκή των γονιών, οι καβγάδες έχουν μικρότερη διάρκεια.
3) Δεν χειροδικούμε – Δεν φωνάζουμε: Η βία φέρνει βία. Τα παιδιά είναι καθρέπτης μας και η μίμηση είναι αναπόφευκτη.
4) Δεν παίρνουμε θέση. Ο γονέας πρέπει να δείξει ότι ο καβγάς δεν τον αφορά, αφορά μόνο τα παιδιά του. Δεν συμμετέχουμε, δεν παίρνουμε το μέρος κανενός.
