Σχεδόν 2 με 3 φορές την εβδομάδα έχουμε την ίδια συζήτηση με τον Παύλο. «Πότε θα μπορώ να βλέπω όση τηλεόραση θέλω;» και η απάντηση είναι «ποτέ!».
Οκ, δεν το λέω φωνάζοντας αλλά γελώντας, γιατί μπορεί κανείς να θέλει να βλέπει τηλεόραση από το πρωί έως το βράδυ, αλλά δύσκολα αντέχει. Γιατί απλά και μόνο ο οργανισμός αντιδρά, τα μάτια τσούζουν και ο πονοκέφαλος έρχεται και μένει!
Αλλά, ας επανέρθουμε στο θέμα μας. Με την αδελφή μου μεγαλώσαμε με πολύ περιορισμένη τηλεόραση, εννοώντας ότι βλέπαμε μόνο το σαββατοκύριακο κι αυτό ήταν μετά τις ειδήσεις την καθιερωμένη ελληνική ταινία.
Βλέπαμε παλιές αμερικάνικες κλασσικές ταινίες στο βίντεο, κι έτσι μάθαμε να εκτιμούμε τον καλό κινηματογράφο, αλλά όταν με ρωτούν για παιδικά της εποχής μας τα ξέρω μόνο εξ ακοής.
Τότε δεν θυμάμαι να είδα «sport Bily», «Αστυνόμο Σαϊνι», άντε λίγα κλασσικά κινούμενα σχέδια και “Κάντι-Κάντι» στο σπίτι της τότε κολλητής μου.
Σήμερα τα δεδομένα έχουν αλλάξει και γι αυτό υπάρχουν κι άλλοι «κανόνες» στο σπίτι. Υπάρχουν όρια, και κάποια είναι συζητήσιμα, αλλά και προϋποθέσεις.