Για κάποια παιδιά το σχολείο μοιάζει με φυλακή. Το δικό τους «κελί» είναι το θρανίο τους. Οταν το κουδούνι χτυπά και καλούνται να βγουν στην αυλή για διάλειμμα, θα προτιμούσαν να δραπετεύσουν από τα κάγκελα.
Συνήθως είναι αμίλητα, προτιμούν να είναι απομονωμένα. Περιμένουν να επιστρέψουν στο σπίτι τους για να μην βλέπουν και να μην ακούν κανέναν. Εκεί θα βυθιστούν στον δικό τους κόσμο που έχει φόβο, πολύ φόβο: κι αυτή την αίσθηση δεν την μοιράζονται σχεδόν ποτέ με κανέναν. Την εκφράζουν μέσα από συμπεριφορές.
Αν το σχολείο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, το bullying είναι μια από τις βαθύτερες πληγές της. Και δύσκολα κλείνει.
Μια πληγή που χαράσσεται βαθιά στην ψυχή ενός παιδιού, κι όταν αυτό μεγαλώσει, θα κληθεί ως ενήλικας να διαχειριστεί έναν όγκο αρνητικών συναισθημάτων που θα επισκιάζουν τις διαπροσωπικές του σχέσεις.
Ο σχολικός εκφοβισμός είναι μια πραγματικότητα που βιώνουν παιδιά σε κάθε γωνιά αυτού του κόσμου και το μοναδικό πράγμα που θα μπορέσει να τα βοηθήσει να ξυπνήσουν από τον εφιάλτη που βιώνουν καθημερινά είναι η υποστήριξη από το περιβάλλον τους.
Υπάρχουν «σιωπηλά» σημάδια στη συμπεριφορά των παιδιών που υφίστανται bullying που «φωνάζουν» την δύσκολη κατάσταση που βιώνουν εξαιτίας της βίας -κάθε είδους- που υφίστανται στο σχολικό τους περιβάλλον.
Ποια είναι αυτά;