Όταν μία γυναίκα ανακαλύπτει ότι ο σύντροφος ή ο άντρας της την έχει απατήσει, τα συναισθήματα που γεννιούνται είναι το λιγότερο που μπορούμε να πούμε, έντονα και συνήθως φτάνουν στα άκρα. Σοκ, θυμός, πόνος, απογοήτευση, προδοσία. Αρχίζει και αμφιβάλει για το κάθε τι στη ζωή της και κάθε λεπτό ευχάριστων στιγμών μέσα στη σχέση γίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη ένα καλοφτιαγμένο ψέμα. Και φυσικά το ίδιο συμβαίνει και όταν αντιστρέφονται οι ρόλοι.
Η λέξη – ή μάλλον η ερώτηση- κλειδί είναι «πώς». Πως νιώθει αυτός που έχει απατήσει; Πως το έκανε; Πως μπορεί και ζει χωρίς ενοχές;
Η αλήθεια είναι πως εκτός από τις σπάνιες περιπτώσεις πλήρους αναισθησίας (...) κανένας άνθρωπος που φτάνει στο σημείο να απατήσει τον άνθρωπό του, δεν νιώθει ούτε υπερηφάνεια ούτε χαρά για την κατάσταση που έχει δημιουργήσει. Ακόμη κι αν η πράξη του δεν έχει αποκαλυφθεί οι τύψεις και οι ενοχές τον βασανίζουν και οι κινήσεις του συνήθως είναι σπασμωδικές.
Μία κοινή τακτική όσων απατούν είναι να διαχωρίζουν το συναίσθημα από τις αισθήσεις. Για να συνεχίσουν να ενεργούν με τον ίδιο τρόπο, λένε ψέματα στον ίδιο τους τον εαυτό. Προσπαθούν να πειστούν πως αυτό που κάνουν γίνεται για κάποιο λόγο και τις περισσότερες φορές δικαιολογούν τις πράξεις τους πιστεύοντας πως κάτι -και συγκεκριμένα κάποιος- τους οδήγησε σε αυτήν την κίνηση με τη συμπεριφορά του. Και μεταξύ μας, όλοι σχεδόν το κάνουμε αυτό. Πάντα προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από μία δικαιολογία όταν κάνουμε κάτι λάθος.