Ποτέ δεν θα ξεχάσω την ομορφιά που αντίκρισα την πρώτη φορά που το βλέμμα μου έπεσε πάνω σου.
Ποτέ δεν κουράστηκα να σου λέω πόσο όμορφος είσαι. Ησουν φιλόδοξος. Μου έδωσες υποσχέσεις που ποτέ δεν φαντάστηκα ότι δεν θα κρατούσες.
Η ζωή μας ήταν συναρπαστική. Απολαύσαμε υπέροχες βραδιές, εξωτικές διακοπές, ένιωσα να με αγαπούν και να με θέλουν. Παντρευτήκαμε και κάναμε δύο παιδιά. Τότε όλα άλλαξαν. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν προτεραιότητά σου και δεν θα ήμουν ποτέ.
Δεν έχεις πλέον καμία επιθυμία για ζωή, δεν ενδιαφέρεσαι για τίποτα άλλο, εκτός από τα γκάτζετ σου. Η συζήτηση είναι μονόδρομη, δεν τίθενται ερωτήσεις και οι απαντήσεις σου στα δικά μου ερωτήματα είναι μονοσύλλαβες. Ετοιμάζω πάντα εγώ το φαγητό, σου ζήτησα να προσπαθήσεις να το κάνεις εσύ, αλλά τίποτα. Τη νύχτα βρισκόμαστε δίπλα δίπλα, δεν με αγγίζεις ποτέ, ποτέ δεν μιλάμε. Δεν κλαίω πια για να με πάρει ο ύπνος, τα δάκρυά μου δεν βγάζουν πουθενά, κανείς δεν μπορεί να ακούσει.
Η πίεση είναι συχνά περισσότερη από όση μπορώ να αντέξω. Θέλω να φωνάξω: «Πού είναι ο άνθρωπος που ερωτεύτηκα;»
Δεν με άγγιξες ξανά από τη «σύλληψη» του δεύτερου παιδιού μας. Το μόνο που θέλω είναι να με κρατήσεις, να μου φέρεις μια κούπα καφέ το πρωί, να μου πεις ότι με εκτιμάς, να απολαμβάνω τις απλές περιπέτειες της ζωής με τον άνθρωπο που ενώθηκα για να μοιραστώ τη ζωή μου και τον κόσμο μου. Σε ενοχλούν τα σχέδια που κάνω για να γεμίσω τον ελεύθερο χρόνο μας σαν οικογένεια. Το μόνο που θέλεις να κάνεις εσύ, είναι να κοιμηθείς.