Η Κυβέλη Δραγούμη, ένας γάτος, δύο σκύλοι και το πιο viral καρότσι της Αθήνας
Η Κυβέλη Δραγούμη, η γυναίκα πίσω από το viral καρότσι της Αθήνας, μοιράζεται την καθημερινότητά της με δύο σκύλους και έναν γάτο, δημιουργώντας μια ιδιαίτερη σχέση φροντίδας και συντροφικότητας που τραβάει τα βλέμματα των περαστικών. Ανακαλύψτε την ιστορία της.
Στο διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας κοντά στην Ακρόπολη, ανάμεσα σε βιβλία θεάτρου και μπολ φαγητού, ζει μια ιδιότυπη οικογένεια: δύο μικρόσωμα σκυλιά, ένας γάτος και η Κυβέλη Δραγούμη, η γυναίκα που τους φροντίζει σαν να είναι παιδιά της.
Δεν πρόκειται για μια εκκεντρικότητα ή μια μοντέρνα σύμβαση. Είναι μια σχέση αγάπης, συντροφικότητας και δέσμευσης. Η ίδια, αν και σπούδασε ηθοποιός και εργάστηκε για χρόνια στο Θέατρο Τέχνης, στο φεστιβάλ «Αναλόγιο» και ως βοηθός σκηνοθέτη, δεν περιορίστηκε σε αυτά. Δούλεψε σε νομική εταιρεία, σε ιατρείο, ασχολήθηκε με τη γιόγκα. Όμως ήταν η συντροφιά της Ρίτας που την οδήγησε, σχεδόν οργανικά, στον κόσμο της φροντίδας των ζώων με έναν τρόπο σχεδόν κινηματογραφικό.
Το καρότσι έχει γίνει το πιο χαριτωμένο viral της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και, χωρίς να το επιδιώκει, η Κυβέλη έχει εξελιχθεί σε μια χαρακτηριστική φιγούρα του πιο ατμοσφαιρικού πεζόδρομου της Αθήνας.
«Κάθε μέρα μαζί τους είναι γιορτή», λέει, την ώρα που φωτογραφίζεται στο γνώριμο σημείο της βόλτας της. «Σταματούν τουρίστες, Έλληνες, μας ρωτούν πώς γίνεται ο γάτος να κάθεται ήσυχος, αν τα σκυλιά ζηλεύουν, αν είναι για κάποιο βίντεο στο TikTok...». Και η αλήθεια είναι πως θα μπορούσε να είναι. Αλλά δεν είναι show, είναι τρόπος ζωής.
Η Κυβέλη Δραγούμη και η καθημερινότητα με τα κατοικίδιά της στην καρδιά της Αθήνας
«Η Ρίτα ήταν το πρώτο μου παιδί», λέει στο Bovary η Κυβέλη Δραγούμη. «Από εκείνη τη στιγμή, κάθε ζώο που γνώριζα είχε κάτι από το βλέμμα της».
Ο Άντριου ήρθε λίγο αργότερα, μέσα από μια ιστορία σχεδόν ντοκιμαντερίστικη: κακοποιημένος από τους πρώτους του ιδιοκτήτες, ζούσε κλειδωμένος σε μια αποθήκη πολυκατοικίας. Χρειάστηκε χρόνος, υπομονή και πείσμα για να τον απελευθερώσει, και λίγες μόνο ώρες για να αποφασίσει ότι δεν θα τον αποχωριστεί ποτέ. «Ήταν σαν να μου είπε "σε θέλω". Και τον κράτησα».
Ο τρίτος της συνταξιδιώτης είναι ο Ντιέγκο, ένας γάτος με βλέμμα φιλοσόφου. Δεν υιοθετήθηκε με τον παραδοσιακό τρόπο, απλώς, μια μέρα, έφτιαξε πέρασμα από το μπαλκόνι και αποφάσισε να μείνει. «Τον είδα πρώτα να κυκλοφορεί στο σπίτι μου όταν έλειπα από τις κάμερες. Δεν τον είχα δει ποτέ από κοντά, αλλά έβρισκα κάτι πατουσάκια στον νεροχύτη. Δεν ήθελε τίποτα. Είχε σπίτι, φαγητό, άμμο. Ήθελε μόνο να είναι μαζί μας. Μετά μπήκε και έγινε μόνιμος συγκάτοικος μας».
Μαζί συγκροτούν μια μικρή κοινότητα, όπου η καθημερινότητα λειτουργεί με ρυθμό και ρόλους. Η Ρίτα θέλει την ησυχία της, ο Άντριου προστατεύει, ο Ντιέγκο ελέγχει τα πάντα από απόσταση και όλοι μαζί βγαίνουν βόλτες με ένα καρότσι που έχει προκαλέσει εκατοντάδες βλέμματα, ερωτήσεις και χαμόγελα στους πεζοδρόμους της Πλάκας, του Θησείου και της Ακρόπολης.
Και η Κυβέλη, που φιλοξενεί συχνά και άλλους σκύλους ως pet sitter, παρατήρησε κάτι: όσο περισσότερα ζώα, τόσο πιο εύκολο. «Γίνονται ομάδα. Η Ρίτα ρυθμίζει το φαγητό και τη βόλτα, ο Άντριου προστατεύει. Όταν έρχεται κάποιο νέο σκυλάκι, μπαίνει σε αυτή τη ροή. Ο ένας μιμείται τον άλλον, με τον πιο τρυφερό τρόπο».
Αυτή η φροντίδα δεν είναι επιφανειακή. Κρύβει βαθιά κατανόηση για τις ανάγκες των ζώων, όχι μόνο τις βιολογικές, αλλά και τις συναισθηματικές. Γι’ αυτό και ξεκίνησε να προσφέρει φιλοξενία και φροντίδα σε ζώα άλλων. «Δεν είμαι ξενοδοχείο ζώων. Κάθε σκύλος που μένει μαζί μας μπαίνει στην ομάδα. Παίρνει ρόλο, αγκαλιά, ρυθμό. Και αποχωρεί με ηρεμία».
Όσο για το πώς προέκυψε το καρότσι; «Τα μαλτέζ είναι πολύ ευαίσθητα στα πόδια τους, και δεν θέλω με τίποτα η Ρίτα να περπατάει πάνω από 40 λεπτά τη φορά. Πολλά έχουν παρουσιάσει εξαρθρώσεις, ακόμη και από ένα απλό άλμα από τον καναπέ ή το κρεβάτι. Αυτό το λέω και στην ομάδα μας στο Facebook, καθώς όλοι συμβουλευόμαστε ο ένας τον άλλον. Από την άλλη, ο Άντριου, που είναι 3 χρονών, έχει πολύ περισσότερη ενέργεια και δυνατότητες, αφού δεν είναι μαλτέζ αλλά κοτόν ντε τουλεάρ, που έχει διαφορετικές απαιτήσεις. Μετά, ήρθε και ο γάτος, ο οποίος διεκδίκησε τη βόλτα. Άρχισε να σκαρφαλώνει στο καρότσι και να κάθεται μπροστά στις ρόδες, εμποδίζοντας μας να περάσουμε. Κάποια στιγμή, αποφάσισα να τον βάλω κι αυτόν μέσα στο καρότσι. Και έτσι, πλέον, βγαίνουμε όλοι μαζί για βόλτες.»
Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουν καθημερινά τουρίστες και ντόπιοι: ένα μικρό κομβόι από τρίχωμα, να περιπλανιέται στο κέντρο της Αθήνας, με φόντο την Ακρόπολη. «Ο κόσμος ενθουσιάζεται, ειδικά οι ξένοι», μας λέει η Κυβέλη. «Αμερικανοί, Ευρωπαίοι, Ασιάτες με σταματούν στον δρόμο, μιλάνε στα παιδιά μου, με ρωτούν τα πάντα. Κάποιοι μάλιστα τους αναγνωρίζουν, έχουν δει φωτογραφίες τους στο Facebook group που διατηρούμε. Είναι απίστευτο».
Κι όμως, πίσω από την εικόνα που προκαλεί χαμόγελα, υπάρχει και μια καθημερινότητα με κανόνες. Δεν επισκέπτεται κανέναν χώρο αν δεν έχει πρώτα διασφαλίσει ότι είναι pet-friendly, ενώ φροντίζει ώστε η βόλτα της να μην παρεμποδίζει ή ενοχλεί. Mάλιστα, όπως λέει, δεν λείπουν τα εμπόδια. Σύμφωνα με την Κυβέλη Δραγούμη μεγαλώνει η δυσκολία να κυκλοφορεί κανείς με ζώα, ειδικά στην καρδιά της πόλης. «Γύρω από την Ακρόπολη, παρατηρείται μια αυστηροποίηση. Είναι κατανοητό, λόγω του τουρισμού, αλλά δεν μπορείς να εμφανιστείς με τρία ζώα και καρότσι και να θεωρείται δεδομένο ότι είσαι απλώς ανεκτός. Θέλει συνεννόηση, σεβασμό και αμοιβαία κατανόηση».
Η ίδια, άλλωστε, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Με τα χρόνια έχει διαμορφώσει έναν δικό της «κώδικα επιβίωσης» για τις βόλτες στην πόλη. Έναν συνδυασμό παρατήρησης, πρόληψης και εμπειρίας. «Πολλά μεγαλύτερα σκυλιά είναι νευρικά, όχι επειδή "έτυχε", αλλά λόγω του τρόπου ζωής τους. Υπάρχουν άνθρωποι που τα κρατούν με τις ώρες σε crate ή σε σπίτια χωρίς καν αρμονία. Αυτό, μοιραία, έχει αντίκτυπο στη συμπεριφορά τους», εξηγεί.
Ιδιαίτερη έμφαση δίνει και στη στείρωση: «Τα αστείρωτα είναι αυτά που τσακώνονται, που μαλώνουν. Εκτός από τα προβλήματα υγείας που προλαμβάνεις, η στείρωση σε προστατεύει και στις βόλτες, μειώνει τις επιθετικές συμπεριφορές». Η ίδια παρατηρεί πάντα το περιβάλλον της, γνωρίζει ποια ζώα κυκλοφορούν στη γειτονιά και δεν διστάζει να αλλάξει πεζοδρόμιο αν δει μεγάλο σκύλο να πλησιάζει. «Έχει τύχει να μου δαγκώσουν τον Άντριου ενώ ήταν δεμένος. Από τότε, προβλέπω. Η εμπειρία σε διδάσκει. Ακόμη και το να γνωρίζεις πού πηγαίνεις είναι σημαντικό. Στα σκυλοπάρκα, για παράδειγμα, όπου όλα είναι ελεύθερα, χρειάζεται διπλάσια προσοχή».
Πέρα όμως από την προσοχή και την πρόληψη, η βόλτα κρύβει και μικρές στιγμές συγκίνησης. «Η αγαπημένη στιγμή της ημέρας μου είναι όταν έρχονται άνθρωποι από το Μαλτεζογκρούπ την ομάδα μας στο Facebook, και μιλάνε στα παιδιά μου σαν να τα ξέρουν. Αυτή η ομάδα δεν είναι απλώς για φωτογραφίες, είναι μια μικρή οικογένεια. Καταφέραμε να φτιάξουμε μια ατμόσφαιρα στήριξης, να στεκόμαστε ο ένας στον άλλον σε κάθε δυσκολία, από ένα ιατρικό ζήτημα μέχρι κάτι πιο καθημερινό. Και είναι μαγικό το πώς αυτό μεταφέρεται και στον δρόμο βλέπω ανθρώπους που νιώθω ότι γνωρίζω ήδη».
Και τελικά, τι λέει η εμπειρία της για τη σχέση σκύλου και ιδιοκτήτη; Η απάντησή της είναι ξεκάθαρη: «Ναι, ο σκύλος πολλές φορές μοιάζει στον ιδιοκτήτη του, αλλά σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να είναι πολύ καλύτερος από εμάς. Σίγουρα, τα ζώα μας διδάσκουν πιο πολλά από όσα τους έχουμε μάθει.» Η ίδια αναγνωρίζει ότι κάθε ζώο έχει τη δική του προσωπικότητα και χαρακτηριστικά, και η αλληλεπίδραση αυτή είναι πάντοτε αμοιβαία. «Τα μικρά μου, για παράδειγμα, μου έχουν μάθει περισσότερα από όσα τους έχω διδάξει εγώ», προσθέτει.
Όσον αφορά την απόφαση να αποκτήσει κάποιος κατοικίδιο, η συμβουλή της είναι σαφής και αυστηρή: «Μόνο αν το δεις σαν μέλος της οικογένειας, ισότιμο με τα υπόλοιπα μέλη. Αν δεν μπορείς να αφιερώσεις χρόνο και αγάπη, μην το κάνεις. Είναι άδικο για το ζώο.»
