48 ώρες στην Κουάλα Λουμπούρ -Τι να κάνεις στην υπέροχη πρωτεύουσα της Μαλαισίας

Η πρωτεύουσα της Μαλαισίας μπορεί να μην είναι ο τελικός προορισμός σας, αλλά αξίζει να είναι μια από τις στάσεις του ταξιδιού σας στη Νοτιοανατολική Ασία.

Προσγειωθήκαμε στην πόλη με το εξωτικό όνομα ανήμερα των Χριστούγεννα. Ήδη οι λιγοστές ώρες που είχαμε περάσει κατά τη διάρκεια της ανταπόκρισης μας στην Σιγκαπούρη μας είχαν προετοιμάσει για την ζεστή και υγρή ατμόσφαιρα που μας συντρόφευσε και τις 2 ημέρες παραμονής μας στην Κουάλα Λουμπούρ.

Αυτό όμως που δεν γνωρίζαμε ήταν το τι ακριβώς επιλογές θα είχαμε την 25^η Δεκεμβρίου σε μια ασιατική πόλη με επίσημη θρησκεία το Ισλάμ. Στη διαδρομή που διασχίσαμε με το ταξί από το αεροδρόμιο μέχρι το ξενοδοχείο πήραμε μια ιδέα της πόλης, που είναι συνηθισμένη στους εορτασμούς των κατοίκων της, καθώς όπως ενημερωθήκαμε αργότερα υπάρχει πλουραλισμών θρησκευτικών επιλογών: χριστιανοί, ινδουιστές, βουδιστές και φυσικά μουσουλμάνοι συνυπάρχουν αρμονικά, συνηθισμένοι στην έννοια της διαφορετικότητας.

Εκτός από τους Μαλαισιανούς υπάρχουν στην χώρα και δύο ακόμα σημαντικές εθνοτικές ομάδες, οι Μαλαισιανοί Κινέζοι και οι Μαλαισιανοί Ινδοί, που αποτελούν το 22,5% και το 6,8% του συνολικού πληθυσμού, αντίστοιχα. Όλη αυτή η ποικιλομορφία αποτυπώνεται στον ίδιο τον αστικό ιστό, καθώς δεν ξέρεις ποια θα είναι η επόμενη γειτονιά που θα ξεπροβάλει στην επόμενη γωνία. Όταν όμως σηκώνεις το βλέμμα σου προς τα πάνω, τότε έχεις την αίσθηση μιας πολύ σύγχρονης πόλης, που θέλει πάσει θυσία να αποκτήσει φουτουριστική ταυτότητα, μέσα από τους εντυπωσιακούς και θεαματικούς ουρανοξύστες της.

Σε έναν τέτοιο ουρανοξύστη καταλήξαμε και εμείς, καθώς η διαφορά ώρας, το πολύωρο ταξίδι και η αποπνικτική υγρασία μας εξάντλησαν και δεν μας άφησαν το περιθώριο για περπάτημα και εξερεύνηση. Βρεθήκαμε λοιπόν στον Πύργο KL, τον ψηλότερο πύργο όχι μόνο της Μαλαισίας, αλλά και της Νοτιοανατολικής Ασίας. Το ύψος του είναι 421 μέτρα και για να εισέλθεις στο εσωτερικό του πρέπει να αγοράσεις ένα εισιτήριο –η τιμή του φυσικά αυξάνεται ανάλογα και με τον όροφο που θα επισκεφτείς, αλλά και την δραστηριότητα που θα επιλέξεις. Μπορείς απλά να απολαύσεις την θέα 360 μοιρών που προσφέρει (sky deck activity) και να φωτογραφηθείς μέσα σε ένα sky box, ή να δεθείς με ειδικούς ιμάντες και να περπατήσεις στο εξωτερικό του. Εμείς περιοριστήκαμε στη θέα, επιλέξαμε όμως και να δειπνήσουμε και στο εστιατόρια του KL, στο Atmosphere 360, που εκείνο το βράδυ διέθετε Χριστουγεννιάτικο μπουφέ.

Το εντυπωσιακό του εστιατορίου είναι πως η κυκλική του σάλα περιστρέφεται, οπότε ο επισκέπτης έχει μια ολοκληρωτικά πανοραμική άποψη της πόλης. Το φαγητό ωστόσο ήταν μέτριο και σε πραγματικά υψηλές τιμές, αντίστοιχες των 282 μέτρων που βρισκόμασταν… Στους πρόποδες του KL επισκεφτήκαμε και έναν mini ζωλογικό κήπο, αν και θα προτιμούσαμε να ακολουθήσουμε ένα από τα μονοπάτια του Eco Park, που ήταν όμως κλειστό.

Την επόμενη μέρα για το πρωί είχαμε κανονίσει να κάνουμε μια γρήγορη ξενάγηση στην πόλη. Όπως ήδη γνωρίζαμε η Κουάλα Λουμπούρ είναι μια «νέα» πόλη, με έτος ίδρυσης μόλις το 1857, υπό βρετανική κυριαρχία. Η σύντομη ιστορία της αποτυπώνεται και στα μνημεία της, τα οποία αν και μας έκαναν να αντιληφθούμε καλύτερα τον πυρήνα της δεν μας συγκίνησαν ιδιαίτερα. Μια από τις δημοφιλέστερες στάσεις είναι αυτή στα ψηλότερα “δίδυμα κτίρια” στον κόσμο, τους Δίδυμους Πύργους Πετρόνας, αλλά και στο National Mosque. Το δικό μας tour επίσης περιλάμβανε που το Sultan Abdul Samad Building, το King Palace ενώ είδαμε και το εξωτερικό του National Musuem.

Οι προσδοκίες μας πλέον είχαν αυξηθεί πολύ για την απογευματινή μας εξόρμηση στα Batu Caves, καθώς είχαμε δει δεκάδες φωτογραφίες από τα εντυπωσιακά σκαλιά και τα ινδουιστικά ιερά που βρίσκονται καλά κρυμμένα μέσα στα υγρά σπήλαια. Το πρώτο που αντικρίζει ο επισκέπτης είναι το επιβλητικό άγαλμα της της Murugan, μιας ινδουιστικής θεότητας με ύψος 42,7 μέτρα, ενώ ακριβώς από δίπλα ο επισκέπτης καλείται να ανέβει τα 272 χρωματιστά σκαλοπάτια. Αρκεί βέβαια να περάσει από τον ομολογουμένως αυστηρό ενδυματολογικό έλεγχο, που υπαγορεύει μάκρος φούστας ή βερμούδας κάτω από το γόνατο. Από την κορυφή της σκάλας μπορεί κανείς να θαυμάσει την υπερυψωμένη θέα προς την πόλη, -καθώς και την πλάτη της Murugan. Οι σπηλιές στο εσωτερικό τους είναι πράγματι επιβλητικές, τόσο εξαιτίας του μεγέθους και της μορφολογίας τους, αλλά κυρίως λόγω των ναών που φιλοξενούν. Ο ασβεστόλιθος που σχηματίζει τις σπηλιές λέγεται ότι είναι περίπου 400 εκατομμυρίων ετών!

Επιστρέψαμε στο πολύβουο κέντρο της Κουάλα Λουμπούρ και τα βήματά μας μας οδήγησαν στο food market Jalan Aron. Άλλωστε, μερικές από τις καλύτερες γαστρονομικές απολαύσεις που έχει να προσφέρει η Ασία δεν θα τις βρούμε στα (καμιά φορά) υπερτιμημένα εστιατόρια, αλλά στα πεζοδρόμια και τους πάγκους μικροπωλητών. Στο Jalan Alor, αυτοί οι πάγκοι καταλαμβάνουν και τις δύο πλευρές του δρόμου πουλώντας τρόφιμα που αντιπροσωπεύουν καλύτερα τη Μαλαισία. Καθώς ήταν οι πρώτες μέρες του ταξιδιού μας εμείς ήμασταν αρκετά διστακτικές ως προς τις δοκιμές μας. Ήμασταν ήδη εξαιρετικά προσεκτικές με το νερό που καταναλώναμε (μόνο εμφιαλωμένο, και κατά προτίμηση mineral water και όχι drinking water, ενώ παραγγέλναμε τα αναψυκτικά μας χωρίς παγάκια). Επιλέξαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο στην καρδιά της πόλης, στην περιοχή Bukit Bintang και τα πιάτα μας τα έφερε ένα χαρωπό ρομπότ το οποίο μας τραγούδησε και χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, κάνοντας τις απαραίτητες στάσεις σε mini market ώστε να ξεφορτωθούμε τα κέρματα που μας είχαν μείνει από το συνάλλαγμα. Οι τιμές γενικώς είναι αρκετά χαμηλότερες σε σχέση με την Ευρώπη, αλλά πιο ανεβασμένες σε σχέση με την Καμπότζη και την Ταϊλάνδη που επισκεφτήκαμε στη συνέχεια. Το ξενοδοχείο που επιλέξαμε για τη διαμονή μας ήταν το Citizen M. Το προσωπικό ήταν εξαιρετικά ευγενικό, το δωμάτιο αν και μικροσκοπικό πολύ καθαρό και το lounge εφάμιλλο ενός πολύ προσεγμένου καφέ.

Την επόμενη μέρα το μεσημέρι προσγειωθήκαμε στο Άνγκορ Βατ και αναπνεύσαμε με ανακούφιση, απαλλαγμένες πλέον από τη Μαλαισιανή υγρασία. Τα αισθήματα που μας άφησε η Κουάλα Λουμπούρ ήταν μεν ανάμεικτα, κάνοντας όμως την αναδρομή στη 48ώρη διαμονή μας ένα αίσθημα νοσταλγίας μου δημιουργήθηκε για το σύνθετο μωσαϊκό αυτής την πόλης. Άλλωστε και η λέξη Κουάλα, αυτό σημαίνει: το σημείο όπου δύο ποτάμια ενώνονται και ποιος ξέρει; Ίσως και οι δικές μας γεωγραφικές συντεταγμένες κάποια στιγμή να ξανασυναντηθούν.