«Πουθενά σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου, ο Ήλιος και η Σελήνη δεν συμβασιλεύουν τόσο αρμονικά, δεν μοιράζονται τόσο ακριβοδίκαια την ισχύ τους, όσο επάνω σε αυτό το κομμάτι γης που κάποτε, ποιος ξέρει σε τι καιρούς απίθανους, ποιος θεός, για να κάνει το κέφι του, έκοψε και φύσηξε μακριά, ίδιο πλατανόφυλλο καταμεσής του πελάγους. Μιλώ για το νησί, που αργότερα, όταν κατοικήθηκε, ονομάστηκε Λέσβος και που η θέση του, όπως τη βλέπουμε σημαδεμένη στους γεωγραφικούς χάρτες, δεν μοιάζει να ανταποκρίνεται και πολύ στην πραγματικότητα.
Μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά μια δυο ώρες αφού το πλοίο της γραμμής εγκαταλείψει τη Χίο είναι σαν να εγκαταλείπει ολόκληρο τον γνωστό κόσμο. Μπαίνει σε θάλασσες που άξαφνα μοιάζουν ανεξερεύνητες και ο απροειδοποίητος ταξιδιώτης, που ταλαντεύεται με το ρυθμό της πρωινής φουσκοθαλασσιάς, κρατημένος από τα κάγκελα της γέφυρας, ατενίζει τον ορίζοντα με το ίδιο αίσθημα που θα είχε σε καιρούς αλλοτινούς ένας τυχερός θαλασσοπόρος», έχει γράψει ο Οδυσσέας Ελύτης.
Στο ποίημα «Της Σελήνης της Μυτιλήνης» ο Οδυσσέας Ελύτης γράφει και πάλι για τον τόπο καταγωγής τους: «Τόσο μου ομόρφηνες τη δυστυχία – που ξέρω: / Μόνο σε Σένα θα το πω παλιά θαλασσινή Σελήνη μου. / Ητανε στο νησί μου κάποτες κει που αν δεν γελιέμαι / Πριν χιλιάδες χρόνους η Σαπφώ κρυφά / Σ’ έφερε μέσ’ στον κήπο του παλιού σπιτιού μας / Κρούοντας βότσαλα μέσ’ στο νερό ν’ ακούσω / Πώς σε λένε Σ ε λ ά ν α και πως εσύ κρατείς / Επάνω μας και παίζεις τον καθρέφτη του ύπνου».
Και μάλλον δύσκολα έως ακατόρθωτο είναι να βρει κανείς τις λέξεις για να περιγράψει καλύτερα από τον Οδυσσέα Ελύτη το νησί της Μυτιλήνης με τα πολλά διαφορετικά τοπία.
Η Μυτιλήνη είναι ένα νησί γεμάτο εκπλήξεις και από τα μεγαλύτερα του Αιγαίου, για να μπορεί να χωρέσει σε μερικές γραμμές. Γι’ αυτό εδώ συγκεντρώνουμε μόνο τα δικά μας αγαπημένα και αυτά που συστήνουμε να επισκεφτείτε, τα εναλλακτικά αλλά εξίσου εντυπωσιακά.
