Ένα μικρό, βραχώδες, ακατοίκητο και πανέμορφο νησάκι στη νοτιοδυτική ακτή της Αίγινας.
Ένα βαρκάκι προσεγγίζει το λιμάνι της Αίγινας και χωρίς να γίνουν πολλές συνεννοήσεις το βλέπεις να γεμίζει από ένα αρκετά ετερόκλητο πλήθος. Άλλοι με εκδρομική αμφίεση και παπούτσια που θυμίζουν ορειβατικά, οι περισσότεροι όμως με σαγιονάρες και μαγιό, έτοιμοι για την επόμενη βουτιά. «Πού πηγαίνετε;» «Στη Μονή», αποκρίνονται χαμογελώντας και χωρίς δεύτερη σκέψη τους ακολουθούμε. Το δρομολόγιο δεν κρατάει πάνω από 15’ και πριν καλά το καταλάβουμε αντικρίζουμε το πιο μαγευτικό θέαμα: Μια πανέμορφη και οργανωμένη παραλία, που έρχεται σε πλήρη αρμονία με το άγριο, βραχώδες -και σε άλλες πλευρές πευκοκατοικημένο- τοπίο της.
Το Moni beach bar είναι το μοναδικό μαγαζί του νησιού και δεν χρειάζεται να το ψάξετε, καθώς οι φιλόξενες ξαπλώστρες και οι ομπρέλες του είναι το πρώτο πράγμα που συναντάει κανείς με το που πατάει το πόδι του στο νησί. Το δεύτερο είναι τα παγώνια, τα οποία είναι πλήρως εξοικειωμένα με τον κόσμο και κάνουν βόλτες ανάμεσα στις ξαπλώστρες, ή αποζητούν την ησυχία τους και απομακρύνονται στην περιοχή με τα πεύκα που ξεκινάει ακριβώς πίσω από το μπαρ. Αν τα ακολουθήσετε και περπατήσετε προς την κορυφή του νησιού μπορείτε να συναντήσετε και ελάφια, τα οποία επίσης είναι εξοικειωμένα με την ανθρώπινη παρουσία.
Αφού λοιπόν κάνετε την πρώτη σας βουτιά έχετε δύο επιλογές: είτε να περπατήσετε στα στενά μονοπάτια προς την άλλη πλευρά του νησιού ή να κατευθυνθείτε προς την κορυφή του λόφου. Το νησί ενδείκνυται για πεζοπορία, αρκεί κανείς να σκεφτεί πως από το 1960 έως το 1990 η Μονή ανήκε στην Ελληνική Περιηγητική Λέσχη –υπάρχουν άλλωστε μέχρι και σήμερα “απομεινάρια” του οργανωμένου κάμπινγκ που λειτουργούσε εκείνες τις δεκαετίες.
