Κάθε χρόνος που περνάει (αν εξαιρέσουμε φυσικά τον τελευταίο που αποφάσισα ότι δεν θέλω να μετρήσει) με κάνει λίγο πιο σοφή. Κυρίως ως προς τις επιλογές που αφορούν τη διαχείριση του δικού μου ελεύθερου χρόνου.
Κινούμαι ασταμάτητα σχεδόν κάθε μέρα λόγω δουλειάς και βρίσκομαι άπειρες ώρες στο γραφείο -όχι δεν γκρινιάζω, αντίθετα αισθάνομαι από τους τυχερούς. Τηλέφωνα, zoom calls, κάποια δια ζώσης ραντεβού, γράψιμο, σβήσιμο, επιμέλεια κειμένων, φωτογραφίσεις, συνεντεύξεις, απομαγνητοφωνήσεις και όλα όσα έρχονται πακετάκι με τη δουλειά ενός δημοσιογράφου. Με πολύ στρες αλλά πάντα με χαμόγελο και αγάπη γι’ αυτό που κάνω.
Την επιστροφή στο σπίτι ωστόσο, μετά από μια εξαντλητική μέρα, δεν θέλω να την ακολουθεί μια σειρά οικιακών εργασιών όπως το ξεχώρισμα των λευκών από τα χρωματιστά ή το τσεκάρισμα κάθε ετικέτας για να βρω το αντίστοιχο πρόγραμμα. Άσε που όταν βάζω πλυντήριο στις 8.30 το βράδυ σχεδόν πάντα ξεχνάω να το απλώσω και μένει μέσα μέχρι την επόμενη μέρα. Και ξανά από την αρχή η πλύση με τα ρούχα σιγά σιγά αλλά σταθερά χάνουν τη ζωντάνια τους.