5/11/2020. Ανακοινώνεται το lockdown.
Μία ανακοίνωση που ξεκίνησε με στόχο τις τρεις εβδομάδες και σήμερα κλείνουμε 6 μήνες παρά κάτι ημέρες, κλεισμένοι στο σπίτι, με μερικά mini break για βόλτες στα μαγαζιά ή για τη γνωστή σε όλους μετακίνηση 6 ή 2 για το καθιερωμένο super market -σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι ευτυχώς που υπάρχει το φαγητό στη ζωή μας και τα delivery δε σταμάτησαν.
Σε αυτήν την καραντίνα δεν ξέρω τι με φόβισε περισσότερο, η ανακοίνωση του lockdown ή η σκέψη ότι κλείνουν όλα και εγώ μένω στο σπίτι, με δύο μωρά ενάμιση έτους το καθένα - μαμά διδύμων εδώ - και τη δημοσιογραφική μου δουλειά, ως beauty editor να τρέχει κανονικά. Σε αυτό το σημείο και για να μην παρεξηγηθώ, θα πρέπει να τονίσω ότι σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ τον ιό και την αναγκαιότητα του lockdown, δεδομένου ότι ο κόσμος βιώνει πανδημία, όμως από την άλλη η σκέψη του εγκλεισμού στο σπίτι, με δύο μωρά που δεν ξοδεύουν πουθενά την ενέργειά τους, παρά μόνο στους τοίχους του σπιτιού, είναι και αυτό ένα γεγονός που δεν το προσπερνάς έτσι εύκολα.
Και στην αρχή όλα είναι εύκολα. Οι πρώτες ημέρες κυλούν ομαλά και ουσιαστικά δεν έχεις συνειδητοποιήσει ότι οι δραστηριότητες των παιδιών σου, τα αθλήματα -και στη δική μας περίπτωση το baby swimming- σταματάει, τα ραντεβού με τους φίλους και οι συναντήσεις με άλλα παιδάκια δεν υφίστανται πια και μόνο κινδύνους επιφέρουν, ενώ οι πολλές βόλτες πρέπει να σταματήσουν καθώς ο ιός παραμονεί εκτός σπιτιού. Τα δικά σου μωρά δεν είναι καν προστατευμένα μόνο με μία μάσκα, αφού δεν είναι ούτε δύο ετών, και φυσικά κούνιες και πάρκα ενασχόλησης είναι σφραγισμένα με κορδέλες, όπως τις ταινίες τρόμου.
Τι κάνεις εσύ σαν σωστή μαμά λοιπόν;
Αρχικά διαβάζεις ό,τι παραμύθι έχεις στο σπίτι και παράλληλα μπαίνεις online να παραγγείλεις και άλλα, καθώς ξέρεις ότι τα κούριερ θα αργήσουν να στα φέρουν. Συζητάς με φίλες στο Facebook και στο what’s app ή αναζητάς μία συμμαθήτριά σου από το δημοτικό που ξέρεις ότι τελείωσε παιδαγωγικά για να τη ρωτήσεις δημιουργικούς τρόπους ενασχόλησης, καθώς δε θες τα παιδιά σου να περνάνε ώρες στην οθόνη με τον θρυλικό, και σωτήριο θα μου επιτρέψετε να πω σε αυτό το σημείο, Μίκυ Μάους, ή στο tablet με διάφορα άλλα κινούμενα σχέδια.
Από την άλλη, υπάρχουν τα social media, όπου άλλες μαμάδες δημοσιεύουν δημιουργίες από μαγνήτες, τουβλάκια, μαγειρική με τα παιδιά και εσύ απλά συγκεντρώνεις ιδέες και λες «ναι και αυτό θα κάνω και αυτό και αυτό…».
Αλήθεια ακολουθείτε και εσείς μαμάδες που δημοσιεύουν φωτογραφίες με μαζεμένα σπίτια και παιδιά, μικρής ηλικίας κυρίως, να παίζουν ήρεμα με τα τουβλάκια τους και να είναι σε απόλυτο zen; Εγώ ακολουθώ κάποιες και αλήθεια τις θαυμάζω... ή μάλλον τις ζηλεύω.
«Μα τι κάνω λάθος;». Το ερώτημα που προκύπτει πάντα!
Παράλληλα τα emails χτυπούν και η δουλειά τρέχει και εσύ έχεις να τρέξεις και για αυτή. Επίσης, το σπίτι θέλει μάζεμα, όπως και τα παιχνίδια των παιδιών, εκπαιδεύοντας παράλληλα τα ίδια να μάθουν να τα μαζεύουν μπας και γλιτώσεις μερικές ώρες για να τις αφιερώσεις σε κάτι άλλο. Φυσικά, μην ξεχνάμε τον σύζυγο, ο οποίος προσφέρει όσο μπορεί, αλλά λείπει και πολλές ώρες εκτός σπιτιού, γιατί η δουλειά του δεν μπορεί να γίνει με τηλεργασία.
Και ο Νοέμβριος πέρασε, τα Χριστούγεννα ήρθαν, στην κουζίνα μπήκαμε μαζί με τα παιδιά και ας μάζευα για ώρες άχνη ζάχαρη από το πάτωμα και φώναζα:
Μιχάλη μη φας καρύδι θα πάθεις αλλεργία, Αθανασία μη φας μπισκότο είναι ακόμη άψητο!
«Ηρωίδα μαμά του 21»
Μετά τα Χριστούγεννα, και αφού μπήκε το 2021 και ευχηθήκαμε μία πιο ελεύθερη, με υγεία πάνω από όλα χρονιά, γιορτάσαμε και το Κετελαπόνγκο... Και μετά τι;
Το lockdown, ο εγκλεισμός, τα παιδιά κλεισμένα στο σπίτι κι εμένα να μην έχω άλλη υπομονή, συνεχίσαμε στην ίδια ακριβώς ρουτίνα.
Πραγματικά χωρίς να μπορώ να ορίσω χρονικά το πότε, θυμάμαι τον εαυτό μου να νιώθω εξαντλημένη. Να μην μπορώ να διαβάσω στα παιδιά μου κανένα παραμύθι, αλλά και τα ίδια να μην έχουν θέληση να ακούσουν ή να δούμε μαζί τις εικόνες και να πατήσουμε τα κουμπιά. Ντυμένη με την ίδια φόρμα ή πιτζάμα και με τα μαλλιά πιασμένα κότσο, πολλές φορές, βάζοντας timer στο κινητό μου μία ώρα, έβαζα Μίκυ Μάους στο YouTube για να μπορέσω να γράψω το εμπορικό άρθρο που μου ζητήθηκε, χωρίς να με ενοχλούν τα παιδιά μου.
Όρεξη για μαγειρική, καμία - God Save the Delivery. Όρεξη για παιχνίδι μαζί τους, μηδενική και ενώ εκείνα ήταν γεμάτα ενέργεια και ήθελαν να τρέξουν, να φωνάξουν και το έκαναν από το ένα δωμάτιο στο άλλο, εγώ τους φώναζα και τους έλεγα να ηρεμήσουν. Αλήθεια τώρα που το σκέφτομαι, τους έλεγα να σταματήσουν να κάνουν το φυσιολογικό για την ηλικία τους;
Κακή μαμά ή δύσκολη εποχή;
Μπαίνοντας στην άνοιξη και με τον καιρό να γίνεται καλύτερος, η όρεξη για βόλτες κάπως επανήλθε και παρότι το εξοχικό μας και οι διακοπές στο χωριό μας λείπουν πολύ, οι πλατείες είναι ανοιχτές και τα ποδήλατα είναι διαθέσιμα. Όμως με τόσο κόσμο να πας που; Με τόσο συνωστισμό, γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη να βγει, να κοινωνικοποιηθεί, να βγει έξω από το διαμέρισμα και να μιλήσει με αγνώστους, πώς να κυκλοφορήσεις με δύο μωρά και να μπορέσεις να τα προστατεύσεις, όταν εκείνα δε φοράνε μάσκα;
Και από την άλλη τι να κάνεις; Να μείνεις μέσα; Να τους βάλεις πάλι τηλεόραση για να μείνουν ήρεμα ή να κάνεις μαζί τους κάποια από τη δημιουργική απασχόληση που ξέρεις ότι τους αρέσει;
Προσωπικά, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλα. Δεν ξέρω αν και τα παιδιά μου ενδιαφέρονται να με ακούσουν -αν και εκείνα προσαρμόζονται πάντα, άρα το πρόβλημα είναι δικό μου.
Κουράστηκα να πηγαίνει έντεκα η ώρα για να κοιμηθούν και να παίρνω την παιδίατρο να τη ρωτάω μα γιατί, τι κάνω λάθος και εκείνη να μου εξηγεί ξανά και ξανά ότι δεν κουράζονται, δεν καταναλώνουν ενέργεια, είναι λογικό, κάνε υπομονή.
Κουράστηκα να παίρνω το λάπτοπ μου και να γράφω δώδεκα η ώρα το βράδυ, γιατί αυτή είναι η μόνη ώρα που κοιμούνται, δεν είναι από πάνω μου και μπορώ να συγκεντρωθώ να αφιερωθώ στη δουλειά μου.
Κουράστηκα να έρχομαι σε αντιπαράθεση με τον άντρα μου και να του λέω διάβασε τους παραμύθι και εκείνος να μου εξηγεί ότι δεν τους ενδιαφέρει πια, ότι θέλουν να τρέξουν, κι εγώ να επιμένω. Όμως μέσα μου να γνωρίζω ότι έχει δίκιο.
Όμως μέσα σε όλα κουράστηκα και με κάτι ακόμη. Με όλους αυτούς που δεν τηρούν τα μέτρα. Με όλους αυτούς που αρνούνται να φορέσουν τη μάσκα, να απέχουν από κοινωνικές συναθροίσεις, με αποτέλεσμα οι ΜΕΘ να ασφυκτιούν, τα μέτρα να γίνονται πιο αυστηρά και να παρατείνονται.
Σε μία τόσο δύσκολη περίοδο αν δεν βοηθήσουμε όλοι, ένα είναι το δεδομένο, ότι λύση δε θα υπάρξει. Και ως μαμά θέλω περισσότερο από ποτέ να έρθει η λύση, γιατί τα παιδιά μου αλλά και εμείς οι ίδιοι, έχουμε τόσα πολλά να ζήσουμε εκεί έξω που πραγματικά είναι κρίμα να μένουμε κλεισμένοι μέσα στο σπίτι μας.
Φοράμε τη μάσκα, μένουμε ασφαλείς, μένουμε υγιείς και όλες εμείς οι μαμάδες του '21 ή αλλιώς οι «Ηρωίδες του 21», όπως μου αρέσει να μας λέω, μαθαίνουμε στα παιδιά μας πώς είναι να ζουν. Αυτές οι μικρές πράξεις καθημερινότητας, το παιχνίδι στη φύση, το τρέξιμο με άλλα παιδάκια και οι ατελείωτες τρέλες στα παιδικές χαρές που μας έχουν λείψει τόσο πολύ!
Καλή δύναμη σε όλους, τα λέμε σύντομα!
