Στην παγίδα αυτή έχουμε (και έχω) πέσει πολλές φορές. Με τα social media να μας δίνουν πρόσβαση σε εκατομμύρια λογαριασμούς καθημερινά -και συνεπώς μια κλεφτή ματιά σε εκατομμύρια ζωές- το να μπει κανείς στη διαδικασία να συγκρίνει αυτά που βιώνει ο ίδιος με αυτά που βιώνουν οι άλλοι είναι είναι σχεδόν αναπόφευκτο.
Ωστόσο, δεν είναι πάντοτε κακό. Η λεγόμενη «σύγκριση» -ακόμα και στα social media- όταν γίνεται καλοπροαίρετα, μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για κάποιον, για να πάει ένα βήμα παραπέρα, να εξελίξει τον εαυτό του -και μάλιστα με τρόπους που δεν είχε σκεφτεί καν- παίρνοντας παράδειγμα από κάποιον άλλον, ακόμα και άγνωστο.
Παρόλα αυτά, όταν η σύγκριση γίνεται σε εμμονικό βαθμό, βρίσκοντας συνεχώς ψεγάδια επάνω μας, ποθώντας διακαώς ν’ αποκτήσουμε λίγη από τη θεόσταλτη «τύχη» όσων κάνουν «ζωάρα» και την ποστάρουν περήφανοι στα κοινωνικά δίκτυα, τότε βρισκόμαστε αυτόματα παγιδευμένοι σε έναν φαύλο κύκλο, από τον οποίο η μόνη διαφυγή είναι να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.