Το σώμα μας είναι σαν πλαστελίνη, όμως μάθαμε να το πλάθουμε βάσει μη ρεαλιστικών προτύπων. Δύο κινήματα της εποχής, το body positivity και το body neutrality μας δείχνουν τον δρόμο της αποδοχής.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: το ιδανικό σώμα είναι το σώμα σου. Ακόμα όμως και αν γνωρίζουμε πολύ καλά πως αυτή είναι η μόνη σκέψη που θα έπρεπε να κάνουμε σχετικά με την εξωτερική μας εμφάνιση, στην πράξη συναντάμε ορισμένες δυσκολίες. Πώς ακριβώς να αγαπήσουμε όλα όσα θεωρούμε ατέλειες του σώματός μας και πώς να παύσουμε να δίνουμε σημασία σε διαφημίσεις που υπόσχονται την εξαφάνιση της κυτταρίτιδας σε χρόνο ρεκόρ;
Φαντάζομαι πως και εσύ θυμάσαι τον εαυτό σου, στην εφηβεία, να περνάει ατελείωτες ώρες μπροστά από τον καθρέφτη προσπαθώντας να δώσει λύση στα στραβά δόντια, στο μικρό στήθος ή στην κοιλιά η οποία καθόλου δεν μοιάζει με αυτή ενός μοντέλου. Αυτή ήταν η αρχή μιας δυσλειτουργικής σχέσης με τα σώματά μας, η οποία σε μεγάλο βαθμό καθορίστηκε από μια κοινωνία που καταδικάζει την όρεξη για φαγητό και θεωρεί ως έπαινο το αδυνάτισμα. Το αποτέλεσμα είναι να συγκρίνεις την εικόνα σου με των άλλων, να μαθαίνεις να κρύβεσαι και εν τέλει να «κακομεταχειρίζεσαι» το σώμα σου, που δεν είναι όπως «θα έπρεπε» να είναι. Ξεφορτώνεσαι κάθε τι φυσιολογικό, όπως οι τρίχες και τα σπυράκια γιατί είναι συνώνυμα του αποκρουστικού και στοχεύεις στο περίφημο size 2. Ας παραδεχτούμε λοιπόν ότι το σώμα μας είναι σαν πλαστελίνη, όμως μάθαμε να το πλάθουμε βάσει μη ρεαλιστικών προτύπων.