Όταν νιώθεις πως δεν αξίζεις την επιτυχία σου και τρέμεις μήπως οι γύρω σου διαπιστώσουν πως δεν είσαι τόσο ικανή όσο νομίζουν.
Το σύνδρομο, ή αλλιώς φαινόμενο του απατεώνα είναι ένας όρος που επινοήθηκε το 1978 από τις κλινικούς ψυχολόγους Dr. Pauline R. Clance και Suzanne Α. Imes. Αφορά κατά κύριο λόγο γυναίκες με υψηλές επιδόσεις που χαρακτηρίζονται από την αδυναμία του να αποδεχτούν τα επιτεύγματά τους, καθώς και από έναν επίμονο φόβο ότι οι γύρω τους θα αντιληφθούν πως δεν είναι τελικά και τόσο ικανές –πως θα εκτεθούν δηλαδή ως «απατεώνες». Οι Clance & Imes υποστήριξαν επίσης ότι «παρά τα εξαιρετικά ακαδημαϊκά και επαγγελματικά επιτεύγματά τους, οι γυναίκες που βιώνουν το φαινόμενο απατεώνων επιμένουν να πιστεύουν ότι δεν είναι πραγματικά επιτυχημένες, αλλά έχουν καταφέρει να ξεγελάσουν όποιον το πιστεύει».
Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως τα ευρήματα των δύο γυναικών έστρωσαν το έδαφος για σεμινάρια αυτοπεποίθησης, συνεδρίες θετικών σκέψεων, προγράμματα ηγετικής συμπεριφοράς και δεκάδες άλλους συνδυασμούς, από βιβλία μέχρι απαγγελίες μπροστά σε καθρέφτες, που υποτίθεται πως θα βοηθούσαν τις γυναίκες να αποδιώξουν από πάνω τους το σύνδρομο του απατεώνα.
Ακόμα και διάσημες γυναίκες -από σούπερ σταρ του Χόλιγουντ όπως η Σαρλίζ Θερόν, η Έμμα Γουότσον και η Βιόλα Ντέιβις έως επιχειρηματίες, όπως η Σέριλ Σάντμπεργκ ή ακόμη και η πρώην Πρώτη Κυρία Μισέλ Ομπάμα- που έχουν κάθε λόγο να είναι υπερήφανες για τους εαυτούς τους έχουν κατά διαστήματα ομολογήσει πως ταυτίζονται με τα χαρακτηριστικά των «απατεώνων».
Σύμφωνα με το Harvard Business Review, αυτό που έχει διερευνηθεί λιγότερο μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, από όταν δηλαδή διατυπώθηκε για πρώτη φορά η συγκεκριμένη θεωρία, είναι οι αιτίες ύπαρξης του συνδρόμου, αλλά και ο ρόλος που παίζει το περιβάλλον εργασίας στην δημιουργία και την επιδείνωσή του. Αντί δηλαδή να εστιάζουμε ως κοινωνία στο πώς οι ίδιες οι γυναίκες πρέπει να διαχειριστούν τα αισθήματά τους, θα έπρεπε να προσπαθούμε να εντοπίσουμε τις αιτίες δημιουργίας του φαινομένου. Για να το πούμε πιο απλά, γιατί οι γυναίκες φτάνουν στο σημείο να αντιμετωπίζουν με καχυποψία τις επιτυχίες τους;
Καθώς κάθε θεωρία θα έπρεπε να εξετάζεται σε συνάρτηση με το χρονικό πλαίσιο στο οποία δημιουργήθηκε, μια καλή αφετηρία θα ήταν να μεταφερθούμε νοερά στο 1978, όταν δηλαδή αναπτύχθηκε η θεωρία του συνδρόμου. Για αρχή διαπιστώνουμε πως απουσίαζαν από το καθημερινό μας λεξιλόγιο έννοιες όπως ο σεξισμός και η ξενοφοβία. Άρα μήπως η ερμηνεία που δόθηκε τότε δεν έλαβε υπόψιν της το ότι οι γυναίκες δεν αντιμετωπίζονται με τους ίδιους όρους όπως οι άντρες συνάδελφοί τους; Και πως το ίδιο ισχύει για τις μειονότητες;
Σε αυτήν το μονοπάτι σκέψης μοιάζει να κινείται και το άρθρο του HBR, καθώς αναφέρει πως από τη μελέτη των Clance - Imes απουσίαζαν επίσης οι μαύρες γυναίκες, ενώ αντίστοιχα δεν υπήρχε επαρκής εκπροσώπηση από όλα τα οικονομικά στρώματα, ούτε από όλα τα επαγγελματικά υπόβαθρα. Ως εκ τούτου δεν μπορούμε να θεωρούμε πως η έρευνα των δύο γυναικών είναι αντιπροσωπευτική του παρόντος, καθώς το δείγμα που εξετάστηκε δεν πληρούσε τα κριτήρια του diversity όπως τα αντιλαμβανόμαστε σήμερα.