«Κοιμάμαι μαζί με τα παιδιά μου εδώ και 5 χρόνια... Δεν πίστευα ότι θα ήταν τέτοιος εφιάλτης»
Ο ύπνος μαζί με τα παιδιά μοιάζει φυσική και τρυφερή, όμως όταν συνεχίζεται για χρόνια, μπορεί να φέρει εξάντληση και σύγκρουση.
Η συγκοίμηση με τα παιδιά είναι μια πρακτική που συναντάται συχνά, ειδικά στα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Τα βρέφη κοιμούνται συχνά σε κούνιες δίπλα στο κρεβάτι των γονιών, ώστε να διασφαλίζεται η ασφάλειά τους.
Κάποιοι γονείς επιλέγουν τη συγκοίμηση, εμπνευσμένοι από το πώς τα περισσότερα θηλαστικά κοιμούνται μαζί με τα μικρά τους.
Γιατί οι γονείς επιλέγουν να κοιμούνται μαζί με τα παιδιά τους
Η Charlotte Cripps, σε άρθρο της στον βρετανικό Independent, λέει: «Θυμάμαι την ημέρα που αγόρασα ένα κρεβάτι υπέρδιπλο. Ήταν καθοριστικό. Μπορούσα να κοιμάμαι με τις δύο κόρες μου, τη Lola και τη Liberty, τριών και ενός ετών τότε, χωρίς να φοβάμαι ότι θα πέσω από το κρεβάτι. Πάντα πίστευα πως το να μοιράζομαι το κρεβάτι με τα παιδιά μου ήταν απόλυτα φυσικό — το κάνουν πολλά ζώα στην άγρια φύση».
Αν και αρχικά της φάνηκε ιδανική λύση, η πραγματικότητα έφερε δυσκολίες. Ως μονογονεϊκή οικογένεια, δεν είχε να συνυπολογίσει σύντροφο. Πίστευε ότι «τα παιδιά σύντομα θα άρχιζαν να κοιμούνται σε σπίτια φίλων και θα άφηναν τη φωλιά».
Όμως, πέντε χρόνια αργότερα, με τις κόρες της να είναι πλέον έξι και οκτώ ετών, η συγκοίμηση είχε μετατραπεί σε καθημερινό αγώνα. «Δεν είχα ιδέα ότι μετά από πέντε χρόνια, το να κοιμάμαι με τα παιδιά μου θα ήταν ένας αληθινός εφιάλτης», παραδέχεται.
Η συγκοίμηση είναι ένα θέμα που διχάζει. Η Δρ. Tovah Klein επισημαίνει ότι οι πιθανές αρνητικές επιπτώσεις της δεν έχουν μελετηθεί επαρκώς σε περιπτώσεις όπου τα παιδιά έχουν κατακτήσει την ανεξαρτησία τους με άλλους τρόπους.
Όπως εξηγεί, «δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι η συγκοίμηση με μεγαλύτερα παιδιά είναι επιβλαβής, εφόσον αποκτούν ανεξαρτησία μέσα από άλλες θετικές εμπειρίες. Αν όμως ένας γονιός θέλει να αλλάξει το μοτίβο, τώρα είναι η στιγμή να βοηθήσει το παιδί να κοιμάται στο δικό του κρεβάτι. Αλλιώς, η απογοήτευση θα συσσωρεύεται — ιδίως από την πλευρά του γονέα. Αν το παιδί έχει άγχος ή δεν μπορεί να προχωρήσει, ο γονιός ίσως χρειαστεί να αναλάβει δράση για να το υποστηρίξει».
Η ειδικός προτείνει μια σταδιακή μετάβαση σε νέα ρουτίνα, διαβεβαιώνοντας το παιδί ότι θα έχει την ίδια ασφάλεια στο δωμάτιό του όπως όταν κοιμόταν με τους γονείς του. Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, μπορούν να μπουν νέοι κανόνες στο σπίτι, ώστε να νιώθουν όλοι άνετα με την αλλαγή.
Ωστόσο, η ψυχολόγος Δρ. Martha Deiros Collado υπενθυμίζει πως δεν υπάρχει καμία υποχρέωση να σταματήσει η συγκοίμηση. Όπως λέει, «είναι μια σύγχρονη τάση να κοιμίζουμε τα παιδιά σε ξεχωριστά δωμάτια. Η συγκοίμηση μπορεί να είναι μια γεμάτη αγάπη μορφή σύνδεσης και φροντίδας».
Για την Cripps, όμως, ήρθε η ώρα της αλλαγής: «Υποφέρω από έλλειψη ύπνου και είμαι συνεχώς εκνευρισμένη. Ξυπνάω στην άκρη του κρεβατιού, σαν να κρέμεται η ζωή μου από εκεί. Κάθε βράδυ τρώω μπουνιές στο πρόσωπο, και παρότι τις σπρώχνω στο άλλο άκρο του κρεβατιού, επιστρέφουν δίπλα μου ή πάνω μου. Τσακωνόμαστε για το ποια θα κοιμηθεί δίπλα μου, γιατί και οι δύο το θέλουν. Αν κοιμηθώ στη μέση, νιώθω παγιδευμένη, κλειστοφοβική».
Έτσι, αποφάσισε να ξεκινήσει μια νέα ρουτίνα: θα κοιμάται αρχικά μαζί τους στο δωμάτιό τους και θα απομακρύνεται μόλις κοιμηθούν. Σταδιακά, ελπίζει να μπορεί να τις αφήνει μόνες τους από την αρχή της νύχτας.
Η μετάβαση δεν είναι εύκολη, αλλά κάποιες φορές είναι αναγκαία — όχι μόνο για τη δική μας ξεκούραση, αλλά και για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν με ασφάλεια, αυτονομία και αυτοπεποίθηση.
