Lockdown. Καραντίνα. Σε όποια γλώσσα και να το πεις, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Η καθημερινότητα άλλαξε και τα Σαββατοκύριακα δεν είναι πλέον αυτά που ξέραμε (ελπίζουμε όχι για πολύ ακόμα).
Με την έναρξη της δεύτερης καραντίνας, το σπίτι έγινε ξανά το κέντρο του σύμπαντός μας. Το γραφείο μας μεταφέρθηκε ξανά στο σαλόνι μας (για πολλούς δεν έφυγε ποτέ), τα παιδιά έφυγαν από τα θρανία τους και επέστρεψαν στην τηλεκπαίδευση.
Τα βράδια μας δεν γεμίζουν πλέον με ξένοιαστες στιγμές στο αγαπημένο μας στέκι και ατελείωτες συζητήσεις για ουσιαστικά (ή και όχι) φιλοσοφικά ζητήματα -που το αλκοόλ τις κάνει μαγικά εξαιρετικά ενδιαφέρουσες-, ή χορευτικές κινήσεις στο dance floor -χάρη στην αυτοπεποίθηση που μας δίνει μια γουλιά από το αγαπημένο μας κοκτέιλ-, αλλά με μαραθώνιους ταινιών (πόσες φορές άραγε θα ξαναδούμε το Casablanca;) και βραδιές με επιτραπέζια (με το Taboo κινδύνεψαν να χαλάσουν φιλίες).
Φτάνει όμως η στιγμή που λαχταράς τις βραδιές που καθόσουν μπροστά στον καθρέφτη και διάλεγες τα ρούχα που φορέσεις το βράδυ στο ποτό με την παρέα σου. Που έφτανες -όπως πάντα- πρώτος και περίμενες έξω από το στέκι, μες στο κρύο, για να μην πιάσεις μόνος σου ένα τραπέζι για έξι άτομα. Που μπαίνατε στο μαγαζί και μέχρι να φτάσεις -σπρώχνοντας- στο τραπέζι ένιωθες χέρια φίλων να σε τραβάνε για να σου κάνουν μια αγκαλιά στα γρήγορα. Που πήγαινες στο μπαρ να παραγγείλεις και σχεδόν σου λείπει τώρα που περίμενες 20 λεπτά για να σε προσέξει ο μπάρμαν.
