Το Mexha δεν είναι ένα ακόμα μεξικάνικο, αλλά συνώνυμο της ευτυχίας

Το Mexha στο Μαρούσι δεν είναι ακόμα ένα μεξικάνικο, αλλά συνώνυμο ευτυχίας.

Ήταν από εκείνες τις βραδιές που όλα ήταν σωστά. Σαν να υπήρχε μια συμπαντική ευθυγράμμιση ευτυχίας. Η νύχτα, αν και χειμωνιάτικη, είχε κάτι γλυκό στον αέρα. Μπήκα στο Mexha κάπως αλαφιασμένη και γρήγορα αγαλλίασε η καρδία. Σαν να άλλαξα ρυθμό.

Το μαγαζί είναι ψηλοτάβανο και θυμίζει νεοϋρκέζικο loft -και μόνο αυτό το ύψος σού δίνει αμέσως έναν «αέρα» υπεροχής. Το όμορφο μοβ στους τοίχους δίνει ένα δυναμικό χαρακτήρα και είναι σαν να κάνει μια χρωματική χορογραφία με το κίτρινο της ανοιχτής κουζίνας. Αν και βρίσκεται σε κεντρικό δρόμο στο Μαρούσι, μέσα από τις βελούδινες και ευωδιαστές γεύσεις είναι σαν να προσγειωθήκαμε στο Κοσουμέλ. Το μαγαζί μπορεί να ήταν γεμάτο, αλλά παράλληλα μου έδινε και ένα αίσθημα ηρεμίας.

Η διακόσμηση είναι ισορροπημένη και εκτίμησα το γεγονός ότι, αν και μεξικάνικό, δεν χρειάζεται βροντερές διακοσμητικές αναφορές που να φωνάζουν «Μεξικό». Δεν θα άντεχα άλλη Φρίντα Κάλλο και άλλο σομπρέρο.

Η Αγγελική, ο Χάρης και η Αφροδίτη, οι ιδιοκτήτες, είναι σαν να χώρεσαν σε αυτό το μαγαζί όλες τις γευστικές αναζητήσεις τους, τα ταξίδια, το πάθος για τις μεξικάνικες γεύσεις και θέλησαν να μεταφέρουν τα γευστικά ταξίδια τους μέσα στα μοναδικά πιάτα που δημιουργούν. Στην Αθήνα δεν τους ικανοποιούσε κανένα μεξικάνικο και έβρισκαν τις γεύσεις «προκάτ» και παράταιρες με τη μεξικάνικη φιλοσοφία.

Ο Χάρης, με σπουδές στην ιατρική, την εγκατέλειψε για τη μεγάλη του αγάπη, τη μαγειρική, και δημιουργεί με πάθος πεντανόστιμα πιάτα. Στην κουζίνα μαζί με την αδερφή του, τη δημιουργική Αφροδίτη και την ομάδα τους, δίνουν κάθε μέρα τον καλύτερό τους εαυτό, αφού ανεβάζουν γευστικά τον πήχη και θέλουν συνέχεια να εξελίσσουν την κουζίνα τους και να μην υπάρχει ταβάνι στη δημιουργικότητα.

Υπάρχουν πολλά καλά και φροντισμένα εστιατόρια, υπάρχουν όμως και αυτά που καταλαβαίνεις από την παραμικρή λεπτομέρεια ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν κάνει πράγματι κατάθεση ψυχής.

Ξεκινάω με την αγαπημένη μου μαργαρίτα που έρχεται όσο δροσερή πρέπει να είναι κατευθείαν από το μπαρ, που μαζί με την κουζίνα είναι η ψυχή του μαγαζιού. Τι να γράψω για αυτή τη μαργαρίτα; Θεωρητικά είναι ένα εύκολο ποτό, άλλα τελικά χρειάζεται εξαιρετικά επιδέξιο και ισορροπημένο χέρι για να την απογειώσει. Η Αγγελική λέει ότι το μυστικό είναι «Να μην τσιγκουνεύεσαι την ποσότητά της, η καλή τεκίλα, το σωστό λαιμ -και όχι φυσικά λεμόνι». Εδώ μιλάμε για την τέλεια μαργαρίτα. Τολμώ να πω σαν «Μαργαριτόβια» που είμαι, ότι είναι από τις πιο «άξιες» στην πόλη. Και ακολουθούν κάποια επικά πιάτα.

Το σέρβις λειτουργεί ρολόι. Έτσι, γρήγορα τρώμε και πίνουμε και σιγά-σιγά όλα τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στην θέση τους. Κάπως νομοτελειακά αυτή τη βραδιά, όλα μοιάζουν σωστά. Τα πιάτα είναι χορταστικά και φροντισμένα Τα αγνά υλικά και η φρέσκια πρώτη ύλη ξεχωρίζουν και χάρη στην υποδειγματική φιλοξενία έχω την αίσθηση ότι είμαι στο σπίτι ενός φίλου από το Μεξικό που μας σερβίρει τα πιο εκλεκτά. Ξεκινάμε με τα τραγανά nachos, φρεσκοκομμένα, με το συνοδευτικό βελούδινο γκουακαμέλε από ώριμα αβοκάντο, αλλά και το βελούδινο τυρί με σπιτικό chili con carne. Και ξεκινούν δαγκωνιές μαζί με επιφωνήματα χαράς. Η κατάσταση είναι «μπουκιά και συχώριο».

Ακολουθεί η spicy green σαλάτα με φρέσκο χειροποίητο chorizo, τραγανό iceberg και spicy μαγιονέζα. Φρέσκια, δροσερή πικάντικη και yummy.

Ακολουθούν τα chimichangas που θα έπρεπε να χυθεί πολύ λογοτεχνικό μελάνι για αυτά. Πρόκειται για σωστά παναρισμένα burrito, με λεπτοκαμωμένο μοσχάρι barbacoa και λιωμένο τυρί τσένταρ με λαχανικά. Ό,τι και να γράψω, αυτή η γεύση δεν περιγράφεται. Ωδή στα chimichangas λοιπόν, που μαζί με τη δροσερή μαργαρίτα είναι από μόνα τους ικανά να σε φτάσουν σε γευστικό παράδεισο. Και τα κυρίως πιάτα σωστά μαγειρεμένα. Τόσο όσο πικάντικα, αφήνουν μια καυτερή επίγευση, χωρίς όμως να σε βαραίνουν -και τα εύσημα εδώ στην κουζίνα του Χάρη, που δεν χρησιμοποιεί λίπη και πετυχαίνει υγιεινά, νόστιμα -και όχι βαριά- πιάτα.

Δοκιμάζω chichen Fajitas, ζουμερό κοτόπουλο με χειροποίητα tortillas και sour cream με δυόσμο και epazota... το κάτι άλλο. Και φυσικά, δεν θα μπορούσα να φύγω χωρίς το μεξικάνικό γλυκό churros που τα βουτάς σε μια ηδονική σοκολάτα. Εγώ τα προτιμάω σκέτα και «ποιητικά», αφού εδώ δεν αισθάνεσαι καθόλου την αίσθηση του τηγανίσματος. Φεύγω από το μαγαζί με ένα αίσθημα δκαίωσης.

Τρεις μαργαρίτες μετά. Ο κόσμος γυρίζει όμορφα. Και ισχυρίζομαι ότι όλα στον κόσμο μου πάνε καλά. Μπαίνω στο ταξί και ιδού η πρώτη πραγματικά ευτυχισμένη βραδιά της χρονιάς. Και ένας πλέον προορισμός να πηγαίνω κάθε φορά που θέλω να περάσω καλά και να πω «έξω ντέρτια και καημοί».