Αν κάτι χειροπιαστό κουβαλώ καθημερινά μαζί μου από τα παιδικά μου χρόνια είναι μια φωτογραφία και λίγη σοκολάτα υγείας τυλιγμένη σε μπλε χαρτί.
Η φωτογραφία τραβήχτηκε πριν 30 χρόνια στο σπίτι που μεγάλωσα. Σε αυτό το σπίτι έμαθα και γι' αυτή τη σοκολάτα που όλα αυτά τα χρόνια με έβλεπε να αλλάζω και να εξελίσσομαι, άλλοτε μέσα από την τσέπη του παιδικού παντελονιού μου, άλλοτε μέσα από την σχολική μου τσάντα και πλέον από την τσάντα που παίρνω μαζί μου στην δουλειά.
Αυτή η σοκολάτα είχε θέση σε παιδικά χρόνια τα δικά μου αλλά και των γονιών μου, σε σημαντικές στιγμές δικές μου και δικές τους, και βέβαια στη ζωή των παππούδων μου. Μας ενώνει, λοιπόν. Όπως ενώνουν τις πόλεις και τους ανθρώπους οι γέφυρες. Η Σοκολάτα Υγείας Παυλίδη είναι μια «γέφυρα» με το πιο αθώο και αγνό κομμάτι της ζωής μου.
160 χρόνια ζωής κλείνει φέτος, έχοντας διανύσει πολλά χιλιόμετρα για να μας ακολουθεί στην κάθε μας στιγμή. Θυμάμαι τον παππού μου, την πρώτη φορά που μου την «σύστησε», λέγοντάς μου, «Σου έχω ένα δώρο». Τον ρώτησα περισσότερα γι’ αυτόν τον μικρό «θησαυρό» τυλιγμένο μέσα στο μπλε χαρτί του, που έπιανα τότε για πρώτη φορά στα χέρια μου. Μου είχε πει ότι οι άνθρωποι που την έφτιαξαν κοιτούσαν μπροστά από την εποχή τους. Είχαν όραμα και μεράκι.