Μπουρμπούλια -Ο χορός αλά «Μάτια ερμητικά κλειστά» της Πάτρας όπου οι γυναίκες κρύβουν την ταυτότητά τους

Οι απόκριες και το καρναβάλι φτάνουν σιγά-σιγά.

Το Πατρινό Καρναβάλι αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά και παλιά στην Ελλάδα.

Πολλά έθιμα αναβιώνουν αυτές τις μέρες στην αχαϊκή πρωτεύουσα.

Ένα από αυτά είναι τα ξακουστά «Μπουρμπούλια», μία από τις παλαιότερες εκδηλώσεις της πόλης.

Έχουν μεγάλη παράδοση και ιστορία ενώ η ακριβής ημερομηνία έναρξής τους παραμένει έως και σήμερα άγνωστη.

Χρονολογικά προσδιορίζεται περίπου λίγο μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής του Δημοτικού Θεάτρου «Απόλλων» από τον Ερνέστο Τσίλλερ, γύρω στο 1872.

Στα χρόνια του μεσοπολέμου ο θεατρώνης Ανδρέας Λοβέρδος βάφτισε με το όνομα «μπουρμπούλι» τους απογευματινούς χορούς, γιατί δεν απαιτούσαν ιδιαίτερη προετοιμασία.

Συγκεκριμένα, η λέξη «μπουρμπούλια» είναι ηχομιμητική και προέρχεται ετυμολογικά από τον ήχο του νερού που βράζει. Όπως αναφέρουν οι ιστορίες πηγές, η καρναβαλική εκδήλωση ονομάστηκε έτσι λόγω της έλλειψης ιδιαίτερης φροντίδας για τη διοργάνωσή της. Έτσι, η πραγματοποίησή της ήταν πολύ εύκολη, όσο εύκολη είναι και η προετοιμασία ενός νερόβραστου μεζέ.

Στην ουσία πρόκειται για έναν χορό μεταμφιεσμένων με συγκεκριμένο dress code.

Οι γυναίκες διατηρούν την ανωνυμία τους φορώντας ένα μαύρο ντόμινο και μάσκα. Οι άνδρες φορούν ένα επίσημο ένδυμα και διαλέγουν την ντάμα τους αγνοώντας την ταυτότητα της.

Η στολή του ντόμινο προέρχεται από την Βενετία.

Γινόταν έτσι ένα είδος μυστηριώδους καρναβαλικού φλερτ με πολύ χορό και τραγούδι.

Τα «Μπουρμπούλια» έδωσαν έτσι την ευκαιρία στις γυναίκες να βγουν από το σπίτι και να κοινωνικοποιηθούν περισσότερο, ως είδος «απόδρασης» από την καθημερινότητα.

Ο χορός ήταν απογευματινός και γινόταν παραδοσιακά στο Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων» στην πλατεία Γεωργίου Α’.

Το έθιμο θεωρήθηκε αρκετά προχωρημένο για την εποχή του, καθώς άνθρωποι χόρευαν μαζί και φλέρταραν χωρίς να γνωρίζει ο ένας την ταυτότητα ή και το πρόσωπο του άλλου.