Aπό πολύ μικρή ονειρευόμουν να ζήσω στο εξωτερικό. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως με μάγευε το άγνωστο. Το ίδιο πάθαινα και με τις σπηλιές, ήθελα να δω πού καταλήγουν. Και με τις κλειδωμένες πόρτες.
Τελικά, δεν ήρθα στο Los Angeles με το που τελείωσα το σχολείο για να σπουδάσω υποκριτική όπως «υπολόγιζα».
Ήρθα αφού σπούδασα, δούλεψα και έμαθα την Ελλάδα ως ενήλικας. Πολύ χαίρομαι. Δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να ανταποκριθώ σε αυτό το χάος στα 18 μου. Αν θα είχα την ικανότητα να κρίνω πού να αφιερώσω το χρόνο μου, σε ποιους ανθρώπους να επενδύσω, τί να πιστέψω και τι να ξεχάσω.
Σε αυτή την πόλη ακούς πολύ μεγάλα λόγια.
Η επιτομή του μάρκετινγκ. Πολλές φορές δικαιολογημένα. Ακόμα περισσότερες όχι, αλλά «Αν δεν πιστέψεις εσύ στον εαυτό σου, γιατί να πιστέψει κάποιος άλλος».
Αμέτρητα motivational quotes, τρομερή ανάγκη για οτιδήποτε spiritual. Δεν μπορείς αλλιώς να ανταπεξέλθεις στα μεγέθη. Ένας τρόπος ζωής που σε ωθεί στα άκρα.
Απο τη μία, στο να ελπίζεις ότι οι followers σου θα σου εξασφαλίσουν μια καριέρα και από την άλλη στη διαρκή αναζήτηση για γνώση και δημιουργία. Πολλές φορές αυτό προκύπτει από το ρεαλιστικό φόβο ότι αν ξαποστάσεις μια στιγμή, θα υπάρξει κάποιος που θα σε προσπεράσει.