«Μην αφήσετε ποτέ έναν βήχα να σας ταλαιπωρήσει πάνω από εβδομάδα χωρίς να πάτε σε γιατρό. Κι αν επιμείνει να ξαναπάτε και σε άλλον, και σε άλλον. Ξεκίνησε με ένα χουρχούρισμα μέσα μου βαθιά που δεν μπορούσε να εκτονωθεί. Στην προσπάθειά μου να βήξω για να καθαρίσω ό,τι μπορώ το μόνο που κατάφερνα ήταν να γδέρνω τον λαιμό μου, να πονάνε τα πλευρά μου, να δημιουργώ ημικρανίες απ΄το ζόρι και την πίεση του τεχνητού μου βήχα.
Θυμάμαι τα παιδιά ακόμα δεν είχαν αρχίσει το σχολείο, μάλλον ξεκίνησε το Σαββατοκύριακο πριν τον αγιασμό. Την τρίτη μέρα ανησύχησα και έκανα το πιο απλό, πήγα στο φαρμακείο της γειτονιάς και μου προτείνανε ένα βλεννολυτικό.
Ύστερα από τρεις μέρες (δεν ησύχαζα) πήγα σε έναν παθολόγο, με ακροάστηκε, με πασπάτεψε, αδένες κλπ, έλεγχος οξυγόνου, θερμοκρασία, τίποτα δεν βρήκε, μου έκοψε όμως το σιρόπι και μου πρότεινε κάτι πιο δραστικό, ένα "βλεννολυτικό" σε σκόνη.
Πέντε μέρες μετά, χωρίς καμιά βελτίωση, στο μεταξύ ο βήχας επιτέλους ήταν παραγωγικός αλλά ασταμάτητος, άρχισα να νιώθω τόση δυσφορία, ταχυπαλμία και τρομάρα που τις νύχτες πεταγόμουνα όρθια για να βήξω, μην μείνω στον τόπο, να πεθάνω όρθια βρε αδερφέ!
Η ατονία μου πολλαπλασιάστηκε, άρχισα να νιώθω ζεστή, εγώ που με τον πυρετό είμαι μαλωμένη. Δέκατα λοιπόν και κυρίως προς το βράδυ. Ένα βράδυ (πριν μια εβδομάδα) ανεβάζω έναν δυναμικό πυρετό αλλά προσπαθώ να μείνω ψύχραιμη! -έχω όμως καλού κακού έτοιμο το βαλιτσάκι μου για να πάω για εξετάσεις σε ένα νοσοκομείο, (κατόπιν τηλεφωνικών πιέσεων της φοβητσιάρας μάνας μου) αλλά μετά έλεγα πού θα αφήσεις 2 παιδιά;- έκανα λοιπόν υπομονή γιατί είχα κλείσει ήδη ένα ραντεβού σε πνευμονολόγο, που θα γινόταν όμως 5 μέρες μετά απ΄ την μέρα που τηλεφώνησα, για να μπω σε ραντεβού ασθενών με βιβλιάριο υγείας και όχι εκτάκτως!
Έρμη φτώχεια, που τσιγκουνεύτηκα να δώσω ακόμα ένα πενηντάρικο σε γιατρό μέσα σε 10 μέρες! Πάω λοιπόν στον πνευμονολόγο που με στέλνει τρέχοντας για ακτινογραφία και εξετάσεις αίματος... Παίδες, έχω πνευμονία! Βήχω, ανέβασα δέκατα μετά από 10 μέρες, κάτι φωνάζει ο οργανισμός και εγώ του λέω "Σουτ! κουράστηκες λιγάκι αυτό είναι όλο!" Με τσαγάκια, κουρκουμάδες, μαντζουράνες και μελάκια δεν γλίτωσα τίποτα. Ο οργανισμός κατέρρε και κάθε μέρα που άφηνα να φύγει, αντί να βρίσκομαι πιο κοντά στην ίαση εγώ όλο και ενίσχυα την αρρώστια εφόσον την άφηνα να εξελιχθεί χωρίς να την αντιμετωπίσω. Θα ζήσω για 2 εβδομάδες με 2 αντιβιώσεις, εφόσον αποφάσισα να μην εισαχθώ σε ένα δημόσιο νοσοκομείο για να κάνω ενδοφλέβια θεραπεία, και σε μια εβδομάδα ακριβώς από σήμερα -που πήρα την διάγνωση- θα ξαναπάω για να δούμε αν υπάρχει κάποια βελτίωση με τα ακροαστικά μου.
Οπωσδήποτε στον μήνα και άλλη ακτινογραφία για να δούμε τι γίνεται. Εγώ, χωρίς να ξέρω να διαβάζω, με το που την πήρα στα χέρια μου και είδα τον δεξιό μου πνεύμονα μέσα σε μια λευκή ομίχλη, μου΄ρθε να λιποθυμήσω!»
