Όταν η ερώτηση «Πόσο χρονών είσαι» γίνεται εφιάλτης

- «Αντε πήγαινε πιο κει, κοπελιά», σκούντηξε τη διπλανή μου στο μετρό, ένας άντρας....

- «Πως μου μιλάτε έτσι;», απάντησε εκείνη. «Δεν βλέπετε ότι είμαι κυρία; Στον πληθυντικό παρακαλώ»...
- «Καλά μαντάμ», άλλαξε ύφος ο τύπος....

Την κοίταξα. Θα ήταν γύρω στα 45-50. Αρκετά περιποιημένη -όχι υπερβολικά. Τα μαλλιά της πρέπει να τα είχε φτιάξει πρόσφατα. Νύχια βαμμένα, ντύσιμο απλό, προσεγμένο. Σίγουρα πήγαινε στη δουλειά της. Ούτε όμορφη ούτε άσχημη. Ηταν άλλη μια γυναίκα που δεν έδειχνε την ηλικία της, συνηθισμένη, καλοδιατηρημένη, χωρίς πολλά πολλά. Ετσι έμοιαζε.

Είμαι όσο είμαι και, μαζί, είμαι όσο με βλέπει ο άλλος

Την κοιτούσα και προσπαθούσα να καταλάβω την αντίδρασή της. Πρώτα-πρώτα σκέφτηκα ότι την ενόχλησε ο ενικός. Εντάξει. Δεν ήταν κοριτσάκι. Αλλά εκείνο το «κοπελιά μου», γιατί ακούστηκε τόσο βαρύ στα αυτιά της; Αναρωτιόμουν. Είχα να το ακούσω από το Πανεπιστήμιο. Εκεί το «κοπελιά» είναι λίγο σαν ταυτότητα, ταυτότητα με ημερομηνία γέννησης. ΄Οποτε το ξανάκουγα από τότε, πάντα με γυρνούσε πίσω. Οχι τόσο στα χρόνια των σπουδών, όσο σε προηγούμενες δεκαετίες. Κι όπως με έλεγε, ή με λέει, «κοπελιά», «κορίτσι μου», δεν μου μοιάζει αγενής. Αντιθέτως μου δίνει την αίσθηση ότι «δείχνω μικρότερη». Κακά τα ψέμματα: Σε όποια κατηγορία γυναίκας κι αν ανήκεις, από το ένα άκρο ως το άλλο, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το απολαμβάνεις.

Φεμινίστρια ή γατούλα, για να πάρουμε δύο (παλιομοδίτικα) άκρα μαζί με όλους τους υπόλοιπους ενδιάμεσους τύπους, όταν η ηλικία της γυναίκας ξεκινά από 4... ή 5... έστω και η υπόνοια της σκέψης «πόσο χρονών να είσαι» μοιάζει με εφιάλτη. Κακώς. Προσωπικά δεν κατάλαβα ποτέ αυτή την αγωνία. Είμαι όσο είμαι και, μαζί, είμαι όσο με βλέπει ο άλλος. Κάνω ότι μπορώ για να διατηρούμαι σε καλή φόρμα, εντός και εκτός, αλλά θυμάμαι και πότε γεννήθηκα. Για να μην γελοιοποιούμαι αλλά και να μπορώ να απολαμβάνω τα διόλου αγενή σχόλια τύπου «κοπελιά μου» ή ακόμα καλύτερα, «κορίτσι μου».... Στο τέλος, πάντως, ρώτησα τη διπλανή μου.