Μένει δίπλα, σχεδόν, στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Κουμπάρη. Δύο δρόμους παραπέρα είναι το Κυκλαδικό Μουσείο, λίγο παρακάτω το Βυζαντινό και το Πολεμικό. Σε απόσταση λίγων μέτρων είναι το Σπίτι του Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, στην οδό Κριεζώτου -παράρτημα του Μπενάκη και επί της Πανεπιστημίου το Νομισματικό Μουσείο. Και πάει λέγοντας.
Κι ας ζει τόσα χρόνια στο κέντρο της Αθήνας, έχει αφήσει τους ρυθμούς της καθημερινότητας να την απορροφήσουν. Και υποστηρίζει ότι ανάμεσα στο σπίτι, τη δουλειά, τα παιδιά, που να βρει χρόνο για μουσεία....
Μια Γαλλίδα φίλη της από τα φοιτητικά χρόνια στο Παρίσι την ειδοποίησε ότι έρχεται για διακοπές στην Ελλάδα και πριν φύγει για τα νησιά, θα μείνει δύο-τρεις μέρες στην Αθήνα... Η δική μας, η Αθηναία την πήγε στην Ακρόπολη και φυσικά μια βόλτα στην Πλάκα.
«Γιατί δεν πάμε για καφέ στην ταράτσα του Μουσείου Μπενάκη», της πρότεινε η Γαλλίδα.... Ντράπηκε. Εμενε εκεί κοντά και εκτός από το ότι δεν είχε πάει ποτέ να επισκεφτεί το μουσείο, αγνοούσε πλήρως και την ταράτσα του. Που το ήξερε η παλιά της συμφοιτήτρια;
Κάθε που είχε ελεύθερο χρόνο, έπαιρνε φίλους και γνωστούς για «καφέ στο Μουσείο»...
«Στο Παρίσι το συνηθίζουμε. Πίνουμε καφέ, τρώμε ένα ελαφρύ μεσημεριανό με συναδέλφους ή φίλους στα cafe των μουσείων. Είναι ευκαιρία να ξεφύγεις λίγο από τις σκέψεις σου και να απολαύσεις λίγη τέχνη. Σε ξεκουράζει... Εψαξα και βρήκα τα δικά σας».
Δεν το είχε ποτέ δει έτσι το θέμα. Της άρεσε όμως η ιδέα. Σε πρώτη φάση γύρισε όλα τα καφέ των Μουσείων της γειτονιάς της, ρίχνοντας κλεφτές ματιές και στα εκθέματα. Πήγε και σε άλλες γειτονιές, της έγινε συνήθεια. Μια βεράντα, μια ταράτσα, ένας σκεπαστός, μικρός κήπος. Και παράλληλα αρχαία αντικείμενα, πίνακες, εθνικές φορεσιές, γλυπτά, περιοδικές εκθέσεις. Κάθε που είχε ελεύθερο χρόνο, έπαιρνε φίλους και γνωστούς για «καφέ στο Μουσείο»... Ενίοτε πήγαινε και μόνη της. Η τέχνη είναι μα συντροφιά από μόνη της...
