Tελευταία μέρα σχολείου σήμερα, για τα παιδιά της Γ΄Λυκείου -οι Πανελλήνιες αρχίζουν σε μια εβδομάδα ακριβώς και τελειώνουν σε δύο... Τελευταία μέρα σχολείου λοιπόν για τους 18χρονους μαθητές που από τελειόφοιτοι γίνονται απόφοιτοι. Μαζί τους και η κόρη μου.
Δεν ξέρω αν είναι η στιγμή που το μυαλό και η καρδιά γυρνούν πίσω σ΄ εκείνη την πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό και μετά στο νηπιαγωγείο και κυρίως σ΄ εκείνη την «ιστορική» πρώτη μέρα στην Α΄ Δημοτικού. Οταν όλα εκείνα τα παιδάκια με τις τεράστιες σάκες στους ώμους, στέκονταν γεμάτα απορία μπροστά σε όλα όσα μόλις άρχιζαν. Και στοιχίζονταν πίσω από την δασκάλα τους.
Δεν ξέρω αν είναι η ώρα που γυρνάς πίσω τον χρόνο στις ατέλειωτες μέρες και ώρες του Γυμνασίου και του Λυκείου, που κανείς δεν άντεχε ούτε τα πολλά μαθήματα ούτε τα πολλά διαβάσματα, ούτε τα διαγωνίσματα, τις εξετάσεις, τις αγωνίες.
Δεν φεύγει ξαφνικά ένα παιδί, ούτε ξαφνικά μεγαλώνει. Κι όσο πιο ομαλά συμβεί αυτό, τόσο πιο χαρούμενα θα είναι τα δάκρυα που θα ρίξουμε κάποια στιγμή
Ούτε ξέρω αν είναι τώρα η στιγμή που ξυπνάνε οι μνήμες από τις πρώτες φιλίες, τους πρώτους έρωτες, τους πρώτους καβγάδες και τις πρώτες κόντρες που μεταφέρονταν από το σχολείο στο σπίτι.
«Αμάν, πότε θα τελειώσω το σχολείο...», άκουγα και ξανάκουγα συχνά.
Να λοιπόν που το σχολείο τελείωσε, τα παιδιά μεγάλωσαν, ενηλικιώθηκαν και τραβάνε τον δρόμο τους.
Μάλλον δεν ήρθε ακόμα η ώρα της συγκίνησης για μας τους γονείς -ίσως μετά τις Πανελλήνιες, ίσως στην τελετή αποφοίτησης, ίσως τον επόμενο Σεπτέμβριο που θα αρχίζουν τα σχολεία...
Λένε πως ο γονιός νοιώθει πως μετά το σχολείο το παιδί του ...φεύγει. Μα αυτή είναι μια διαδικασία που έχει ξεκινήσει εδώ και κάμποσο καιρό και γίνεται αργά-αργά αλλά συστηματικά. Δεν φεύγει ξαφνικά ένα παιδί, ούτε ξαφνικά μεγαλώνει. Κι όσο πιο ομαλά συμβεί αυτό, τόσο πιο χαρούμενα θα είναι τα δάκρυα που θα ρίξουμε κάποια στιγμή -γιατί είναι βέβαιο ότι θα κλάψουμε...
Καλοτάξιδα λοιπόν...
