Στην σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων πολύ συχνά το θύμα αισθάνεται θύτης και το παιδί όχι μόνον δεν μιλάει, αλλά το κρύβει σαν να φταίει εκείνο.
Ντρέπεται τόσο που πιστεύει ότι προκάλεσε το κακό και άρα είναι υπεύθυνο γι΄αυτό που του συνέβη. Πώς να πεις λοιπόν στους γονείς σου κάτι κακό που έκανες; Πώς να το μοιραστείς μαζί τους; Φταις, άρα θα σε μαλώσουν...
Η ενοχή που αναπτύσσει, λένε συχνά οι ψυχολόγοι, ένα ανήλικο, δεν του επιτρέπει να αναφέρει αυτό που του συνέβη, ούτε καν να το υπονοήσει. Δεν μπορεί να ξεχωρίσει το όριο της (μη) ευθύνης του. Αντιθέτως, το κρατά μυστικό και με τον τρόπο αυτό νοιώθει όλο και περισσότερο ένοχο.
Όλοι έχουν κάτι να θυμηθούν μετά -μετά το κακό. Οταν είναι πια αργά....
Η υπόθεση της Λέρου (αν και ανήκει στις ακραίες και νοσηρές) άνοιξε ή μάλλον ξανάνοιξε τον ασκό του Αιόλου σε μια πληγή που παραμένει ανοικτή -κι ας της βάζουμε τσιρότα για να κρύψουμε το τραύμα... Ενα στα πέντε παιδιά, σύμφωνα με έρευνες, θα βιώσει ως τα 18 του χρόνια ένα περιστατικό σεξουαλικής βίας. Και η περίπτωση να το αναφέρει είναι σπάνια, σπανιότατη. Πολύ συχνά προέρχεται από το οικείο -ή και οικογενειακό του περιβάλλον, γεγονός που πολλαπλασιάζει την αίσθηση ενοχής, την ανάγκη να το κρύψει, να σωπάσει.
Δεν ξέρω πως μπορεί να σπάσει αυτός ο κύκλος -και αν μπορεί. Αλλά πρέπει. Μας το θυμίζουν όσα περιστατικά βλέπουν το φως της δημοσιότητας -και είναι η μειοψηφία. Ολοι μας, ο καθένας από την πλευρά του, οφείλει να συμβάλει σ΄αυτό. Απ΄τον γονιό, που πρέπει να ψάξει να βρει τον τρόπο να κάνει τα παιδιά του να μιλάνε, να μην φοβούνται. Από τον συγγενή που βλέπει αλλά δεν τολμά να μιλήσει και τον γείτονα που ακούει πίσω από τις κλειστές πόρτες αλλά σκέφτεται ότι «δεν μου πέφτει λόγος». Κι όλοι έχουν κάτι να θυμηθούν μετά -μετά το κακό. Οταν είναι πια αργά....
