Λίγο πριν τις οκτώ το πρωί φίλησε τη μάνα του, βγήκε από το αυτοκίνητο και με την ταυτότητα εξετάσεων στο χέρι μπήκε στο σχολείο. Η μεγάλη μέρα έφτασε: Τυπικά η ώρα έναρξης των Πανελληνίων είχε ορισθεί για τις 8.30, αλλά έπρεπε να είναι εκεί νωρίτερα. Για να μοιραστεί με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές του το άγχος της τελευταίας στιγμής, την αγωνία λίγο πριν την ανακοίνωση του θέματος της έκθεσης;
Το θέμα; Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε: Από την Παγκοσμιοποίηση, τον Ρατσισμό, την ξενοφοβία, τους μετανάστες και τους κινδύνους του διαδικτύου, ως την Δημοκρατία, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, τον Τουρισμό, αλλά και τον Σχολικό Εκφοβισμό, την Ευρωπαϊκή Ενωση και και και…. «Η Επιστήμη έπεσε πέρυσι, η Τέχνη και η Φιλία πιο πριν, και ευτυχώς το περιβάλλον, χτες στα ΕΠΑΛ….», έλεγε στη μάνα του καθ΄οδόν για τις εξετάσεις.
Ακόμα πάντως δεν το χωράει το μυαλό μου: Λυσάρι στην έκθεση;
«Μην ανησυχείς», της επαναλάμβανε. «Εχω κάνει όλα τα θέματα στο φροντιστήριο, έχω συμβουλευτεί και το λυσάρι. Τα έχω μάθει σχεδόν απ΄έξω. Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία και σίγουρα δεν χρειάζεται να πρωτοτυπήσω. “Αφήστε τις απόψεις σας έξω από την έκθεση”, μας τόνιζε η καθηγήτρια στο φροντιστήριο. “Εδώ θα μάθετε όσα χρειάζονται για να μπείτε στο Πανεπιστήμιο”»…
Και μετά; Μετά τελειώνει ο ρόλος του φροντιστηρίου και του σχολείου, δυστυχώς.
«Μαμά, έγραψα τέλεια. Μπήκε θέμα που είχαμε κάνει στο φροντιστήριο και το θυμόμουν πολύ καλά. Ημουν τυχερός, πολύ τυχερός...», της είπε βγαίνοντας, λίγο μετά τις εντεκάμιση. Ποιο ήταν τελικά το θέμα; Δεν είχε πια καμία σημασία. Αρκεί που θυμόταν και έγραψε, παπαγαλία, τα σχετικά επιχειρήματα. Της εξήγησε ωστόσο ότι το θέμα είχε άμεση σχέση με την παιδεία και μάλιστα με τον ρόλο του σχολείου, ώστε να πάψει να είναι μόνον εκπαιδευτικός αλλά να γίνει και παιδευτικός -τραγική ειρωνεία...
Ακόμα πάντως δεν το χωράει το μυαλό μου: Λυσάρι στην έκθεση;
